Μια οργισμένη κάτασπρη γραμμή

Κι έφευγε το πλοίο
κι άφηνε μια οργισμένη κάτασπρη γραμμή
στο σμαραγδένιο πέλαγος
και σ' έπαιρνε μαζί...
τόσο απλά...
σ' έπαιρνε λες και θα σε γύριζε σε λίγο 
πάλι πίσω.
Κι εγώ στης Παναγιάς το σπίτι το εκατόθυρο
έψαχνα μ' αγωνία το κρυμμένο μυστικό
το κουρσεμένο όνειρο
την τελευταία πύλη...
Στο πρώτο σφύριγμα 
στα πόδια μου έδεσα φτερά
πέταξα στο λιμάνι
ήθελα τόσα να σου πω...
κι ήταν ήδη το πλοίο μακριά
κι η κάτασπρη γραμμή ξεθώριαζε
σαν ίχνος κιμωλίας σε πίνακα γαλάζιο
που κάποιο χέρι παιδικό 
το έσβηνε μ' ένα σφουγγάρι.
Δε σε ξανάδα
και μέσα μου φωτιά
έμεινε αναμμένη η λαχτάρα 
κάποτε να σε συναντήσω...
μα από μακριά τις Κυριακές
όπως ηχούν οι πρωινές καμπάνες
κάτι μου λεν:
"Δε θα το βρεις το μυστικό
ούτε την πύλη της χαράς 
θ' ανοίξεις στην ψυχή σου.
Χάθηκε το κλειδί 
κάποιον Ιούλιο
μακριά 
σε κάποιο πλοίο που έφευγε
μα εσύ προτίμησες να μείνεις πίσω..."

Μαρία Γασπαράτου