Μια αόρατη γέφυρα

Στη μεγάλη σου απόφαση
στη χαρά μιας δικής σου μυστικής προσμονής
στο χαμόγελο που άξαφνα άνθιζε αυθαίρετα
στα μονίμως σφιγμένα σου χείλη
στο ανεξέλεγκτα τρελό χτυποκάρδι σου
απ τη σκέψη μιας άλλης
που κρυφά λαχταρούσες ζωής
στα φευγάτα ξενύχτια σου
στις δήθεν αναίτιες συχνές σου αϋπνίες
στο χαμένο σ' ένα άγνωστο όνειρο βλέμμα σου
στης ψυχής σου τις καλά κλειδωμένες ελπίδες
κάτι δικό μου έχω αφήσει ασυναίσθητα
μια ανάσα ένα δάκρυ μια θλίψη
σαν λάθος σφραγίδα...σα μουτζούρα
σ' ένα γράμμα που ήδη έχει φύγει...
κι αν που και που συννεφιάζει της ζωής σου την άνοιξη
κι αν κάπου κάπου τη χαρά σου πικραίνει
αλήθεια...δεν το θελα
κι είναι αργά πια...αυτό δεν αλλάζει...
θα ναι πάντα μια αόρατη γέφυρα...ένας δρόμος
που σε μένα κρυφά θα σε φέρνει...

Μαρία Γασπαράτου