"Δεύτερη ζωή δεν έχει"

Νόμιζες πως αιώνια θα 'ταν η ανατολή
και πως θα εναλλάσσονταν άνοιξη-καλοκαίρι
κι ούτε βροχές θα γνώριζε ο καιρός,
ούτε και παγωνιά
κι ό,τι όμορφο, 
αναλλοίωτο πως θα 'μενε στο χρόνο,
πως το τραγούδι των πουλιών, δε θά 'παυε ποτέ...
απίθανη προοπτική φάνταζε η φθορά...
οι δρόμοι προσπελάσιμοι έδειχναν...ωραίοι...
Κι η νιότη ανυποψίαστη με πέλματα γυμνά
περπάτησε και μάτωσε
σε πέτρες αιχμηρές και σε κρυμμένα αγκάθια...
τόσο απερίσκεπτη
με μια εγωιστική κι ανόητη σιγουριά...
γελάστηκε...
Κάποτε ήρθαν οι βροχές,
τα χιόνια πάγωσαν τα τρυφερά της πόδια,
τα χέρια γέμισαν πληγές...
κάποτε σώπασαν τ' αηδόνια...
Τώρα στη μέση πια της διαδρομής
καθώς σε χαιρετά,
κουνά μ' ένα παράπονο το ωραίο της κεφάλι...
κι εσύ το παραδέχεσαι...υπήρξες αφελής
όσο κι αν η ψυχή σου δε τ' αντέχει...
μα ό,τι φεύγει δεν γυρνά...
γιατί όπως είπε κάποτε κι ο ποιητής:
"Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά,  δεύτερη ζωή δεν έχει"...

Μαρία Γασπαράτου