Πόρτες

Μα κάθε βράδυ...κάθε βράδυ...
Αυτό πια δεν είναι όνειρο...
εκδίκηση είναι...τιμωρία...
Πόρτες κλειστές σε δαιδαλώδεις διαδρόμους
πόρτες χρωματιστές 
πόρτες φωτεινές
όμορφες πόρτες
πόρτες που μοιάζουν γνώριμες...
και κοντοστέκομαι..πάντα το ίδιο δίλημμα
κάνω ν' απλώσω το χέρι
μα εκείνο πέφτει βαρύ σαν σίδερο
πριν καν αγγίξω το πόμολο...
και πίσω τους γέλια τραγούδια
χαρούμενες φωνές
και μπρος μου η σκοτεινιά του διαδρόμου...
κι εγώ σαν παιδάκι μικρό
που είναι απλωμένα γύρω του πολύχρωμα ζαχαρωτά
λαχταριστά κι ευωδιαστά
μα κλειδωμένα
μέσα σε διάφανες βιτρίνες...
Ξυπνώ και μέσα μου ξυπνά μια ακαθόριστη θλίψη.
Οι ίδιες κινήσεις κάθε πρωί.
Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη.
Αγγίζω το πόμολο
ανοίγω την πόρτα
τη μόνη πόρτα
στο γκρίζο κόσμο...

Μαρία Γασπαράτου