Να φεύγω...

Να φεύγω...
με δυο φτερούγες γλάρου
στη θέση των κουρασμένων μου χεριών
ανάλαφρη σαν πούπουλο και δροσερή
σαν θάλασσας σταγόνα που δραπετεύει
την ώρα που με δύναμη 
πάνω στο βράχο σκάει το κύμα...
Να φεύγω...
ελεύθερη σαν φυλλαράκι τρυφερό
πέταλο μεταξένιο που το μελτέμι παρασέρνει
κάποιας σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί 
κόκκινης βουκαμβίλιας...
Να φεύγω... 
μονάχα μια ψυχή και δίχως σώμα
ολόκληρη μια πεθυμιά 
και μια λαχτάρα
μια δίχως τέλος και χωρίς αρχή Αγάπη
σαν άνεμος και σαν Θεός 
σαν δέσμη ολόχρυσου κι απόκοσμου φωτός
σε σένα να 'ρχομαι...

Μαρία Γασπαράτου