Σύννεφα λερωμένα

Απ' όλα σου τα όμορφα φορέματα
δε διάλεξες κανένα να φορέσεις...
τόσα γαλάζια κόκκινα πρασινωπά
με κεντημένες θάλασσες
και ανθισμένους κάμπους...
τίποτα...
παρά μονάχα στους ροδαλούς σου ώμους
σύννεφα λερωμένα έριξες και φεύγεις.
Μοιάζεις σα να μετάνοιωσες που ήρθες
γιατί δεν σε τιμήσαμε αρκετά...
κι αλήθεια έτσι είναι...
τα μάτια πια έχουν γεμίσει τόσο γκρίζο
που μέσα του χαθήκανε
τα ωραία χρώματα σου...
κι έτσι όπως φεύγεις σκόνη αφήνεις
τον ήλιο κρύβεις
την πόλη πνίγεις
μέσα σ' έναν αρρωστημένο κίτρινο ουρανό...
Κοιτώ το ημερολόγιο...
πότε ήρθες πότε φεύγεις...
μια ολόκληρη εποχή
κι εμείς χαμένοι σ' αδιέξοδα
ούτε που νιώσαμε
την ευωδιά ενός ρόδου Απριλιάτικου
ούτε χαρήκαμε
του Μάη ένα ανθισμένο δειλινό.
Δεν προσπαθήσαμε ίσως αρκετά...
ποιος ξέρει;

Μαρία Γασπαράτου