
μια μαχαιριά θαρρείς στον ουρανό
κόκκινο βάφει το δείλι...
στάζει μια θλίψη από ψηλά
κι αναρωτιέσαι τι είναι αυτό
που στην ψυχή σου μια λύπη
απροσδιόριστη μα υπαρκτή αφήνει...
Είναι η αίσθηση μονάχα της φθοράς;
Είναι που έτσι όπως ο ήλιος σβήνει
νιώθεις πως κάθε τι ωραίο
μοιραία κάποτε τελειώνει;
Είναι κάποια ανερμήνευτη απειλή
που το επερχόμενο σκοτάδι κρύβει;
Είναι της πόλης της απρόσωπης
η αβάσταχτη ερημιά;
Η μήπως είναι που σαν απόκοσμη σκιά
κάθε ηλιοβασίλεμα σε βρίσκει πάντα μόνη;
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου