Έφευγα...

Πονούσα μα δεν έβγαζα μιλιά...
σε μια γωνιά
στην άκρη της σκοτεινής σου κάμαρας...
αν ήταν βέλη οι λέξεις σου
θά 'τανε σίγουρα διάτρητοι 
οι ξεβαμμένοι τοίχοι...
κι εγώ δεν έβγαζα μιλιά...
σκούπιζα μόνο με μικρά λευκά χαρτάκια
τα ατίθασά μου δάκρυα
κρυφά...να μη με δεις
να μη σου δώσω τη χαρά μιας παράλογης νίκης...
πονούσα μα δεν έβγαζα μιλιά...
κι εσύ με μιά ανόητη αίσθηση υπεροχής
συνέχιζες τα βέλη σου να ρίχνεις
σίγουρος πως θα υπάρχω πάντα
εκεί...σε μια γωνιά
στην άκρη της σκοτεινής σου κάμαρας
μέσα στην αυταπάτη σου ασφαλής
και δεν το πρόσεξες...
με τα λευκά
τα ποτισμένα απ' τα πικρά μου δάκρυα χαρτάκια
βαρκούλες έφτιαχνα...
άγκυρες σήκωνα...
έφευγα...
έφευγα...
έφευγα...
Έφυγα.

Μαρία Γασπαράτου