Απρίλης

Ένα γλυκό ανθισμένο Απρίλη
δώρα η μοίρα πολλά μου 'χε στείλει
τα σ' αγαπώ σου βροχή πέφταν γύρω
μέθυσα μες στης αγάπης το μύρο

Και ζαλισμένη φιλιά σου ζητούσα
όνειρο νόμιζα ξάφνου πως ζούσα
σε παραμύθι μισό δίχως άλλο
όμορφο τέλος ποθούσα να βάλω

Πάνω στους ώμους φτερά είχα βγάλει
πέταγα για της χαράς τ' ακρογιάλι
πέρα από σύννεφα πέρα από μπόρες
της ευτυχίας μου ζούσα τις ώρες

Ένα παράξενο ρόδινο δείλι
είχα πιστέψει τον ψεύτη Απρίλη
κάποια ψευδαίσθηση ονόμασα αγάπη
όμως δεν ήταν παρά μια απάτη

Τ' άσπρα φτερά μου στον ήλιο καήκαν
τα σ' αγαπώ σου όλα ψεύτικα βγήκαν
σκάρτος ο Απρίλης με πρόδωσε πάλι
κι έτσι δε βρήκα χαράς ακρογιάλι

Μαρία Γασπαράτου

Όμορφη πρωταπριλιά - Καλό μήνα!

Μια όμορφη ξημέρωσε πρωταπριλιά...
ευπρόσδεκτος κι αγαπητός
πάντα ο ήλιος στην κάμαρα μας...
δε γίνεται εδώ
να βρουν στέγη  τα ψέματα...
ένα φιλί σαν χελιδόνι
από τα χείλη σου
μες στην ψυχή μου πέταξε
και έχτισε φωλιά
με ανάσες της αγάπης...
Πόσο μ' αρέσει
να σε κοιτώ τα πρωινά...
τους βραδινούς μου εφιάλτες
να πνίγω μες στων ματιών σου
τις σκούρες θάλασσες
και η αλήθεια σαν πανσέληνος
τα ήρεμα βαθιά νερά τους
να κάνει ασημιά...
Πρωταπριλιά ξημέρωσε...
καθόλου δε με νοιάζει...
Δε τον φοβάμαι...
Κι ας λεν πως ο Απρίλης είναι ψεύτης...
κάθε πρωί στο πλάι σου
πάντα μια όμορφη αλήθεια με ξυπνά...

Μαρία Γασπαράτου

Σε κάποια τείχη Βυζαντινά...

Σα να 'ταν χτες...
κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Η πόλη κάτω
φάνταζε υπέρλαμπρη...
υγρή...
μα και περίεργα ξένη...

κι ήταν μια άνοιξη άγρια
από αγάπη άδεια
και με τρεις μήνες πειρατές...

Στη θάλασσα φεύγαν κατάφωτα
κάτι παράξενα κουρσάρικα καράβια...

πόσα μας πήραν...δε λογάριασα...

ούτε κι εσύ...
Χαφιές της μοίρας έγινε ο Μάρτης
μια μάσκα φόρεσε
φτιαγμένη από άνθη
κι αναίτια τον έρωτά μας
άρχισε να πυροβολεί...

Δε σε ξανάδα...
Κι όμως... λες κι ήταν χτες...

κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Στις εικοσπέντε...πατριώτες...

Σημαίες πάλι θ' ανεμίζουν στα μπαλκόνια

κι εμείς με περηφάνια θα κοιτάμε

και με φωνή στομφώδη θα μιλάμε

για τους προγόνους και τα δοξασμένα χρόνια.

Ταινίες που θα εξυμνούνε την πατρίδα

ξανά στην τηλεόραση θα δούμε

την ιστορία μας να θυμηθούμε
μήπως και βρούμε τη χαμένη μας ελπίδα.

Νεκρό ο Τούρκος θα φιλάει τον Παπαφλέσσα

λίγο προτού τελειώσει η ταινία

κι εμείς θα κλαίμε όλο ευαισθησία

για των Ελλήνων την ανδρεία και τη μπέσα.

Στις εικοσπέντε... πατριώτες θα αισθανθούμε

κι όταν θα ξημερώσει η άλλη μέρα

θα κάνουμε την περηφάνια πέρα

και "δε βαριέσαι" σ' όλα τ' άδικα θα πούμε.

Δυο μέρες μόνο θα κρατήσει η χαρά μας

δυο μέρες η Ελλάδα θα γιορτάσει

και γι' άλλη μια φορά θα τους ξεχάσει
όσους σκοτώθηκαν για την ελευθεριά μας.

Μαρία Γασπαράτου

Ώρες...

Ώρες νεκρές...
θαμμένες μέσα σε χαλασμένα ρολόγια...
άχρωμες ώρες ...
σαν καμβάδες αζωγράφιστοι...
σε καβαλέτα ανάξιων ζωγράφων...
ώρες άδειες...
σαν σπίτια έρημα με ενοίκους απόντες...
ώρες γυμνές...πληγωμένες...
σαν καρβουνιασμένα δέντρα
σε καμένο δάσος...
ώρες ατέλειωτες...
λεπτά αιώνες...
Μέσα στο ομιχλώδες κενό της απουσίας σου
αιωρούμαι επικίνδυνα
ανάμεσα στο χτες και το τώρα...
Φοβάμαι
τη μοιραία πτώση...
τη στιγμή της συντριβής
πάνω στο αιχμηρό παρόν μου...
Σε ψάχνω...
μάταια το ξέρω...
Ίσως και να υπάρχεις...
σ' ένα ξένο τοπίο...
σ' ένα σύμπαν παράλληλο...
Τι σημασία έχει;
Ούτε σήμερα ήρθες...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μικρό μπαλόνι

Χιονονιφάδες οι λέξεις...
λιώνουν στης αγάπης μου
το τροπικό τοπίο...
Τα λόγια αστέρια χλομά
στου έρωτα μου τον ηλιόφωτο
αυγουστιάτικο ουρανό...
Γράμματα στη σειρά... φτωχά...
αδιάφορα... λίγα...
Τίποτα δε θα πω...
Τίποτα σ' αυτή τη γη δεν υπάρχει
τόσο μαγικό και τόσο αυτονόητο...
τόσο περίπλοκο και τόσο απλό...
Γιατί τι θαρρείς πως είναι
όλος ο κόσμος
μπρος στην αγάπη μου;
Τίποτε παραπάνω από ένα μπαλόνι...
ένα πολύχρωμο μικρό μπαλόνι
που αιωρείται
μέσα στο παράξενο γαλάζιο όνειρο
ενός παιδιού...

Μαρία Γασπαράτου

Η μαγεμένη μου άνοιξη

Να φύγω...
έτσι απλά...
χωρίς αποσκευές...
γυμνή σχεδόν...
μόνο μ' ένα γαλάζιο γιασεμί
που φύτρωσε απροσδόκητα
στην άκρη κάποιου πέτρινου ονείρου...
μικρούλι...λεπτεπίλεπτο...
περήφανο ωστόσο και γενναίο...
κάποιου σωτήριου θαύματος
σημάδι
και μιας ελπίδας επιζήσασας
η γέννα...
Τίποτε άλλο μαζί μου...
Είναι αρκετό...
για να ξυπνήσει κάποτε
απ' το βαθύ της ύπνο
η μαγεμένη μου άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Για την ειρήνη και την ελπίδα

Μεγάλα λόγια ξανά θα πούμε
για την αγάπη και την ειρήνη
λες και δεν έχουμε καμιά ευθύνη
κι όλοι αθώοι πάλι θα βγούμε.

Στιχάκια κι άλλα μελό θα γράψουν
μ' ευαισθησία οι ποιητάδες
και της ελπίδας μας οι φονιάδες
όλο συγκίνηση θα διαβάσουν.

Και οι ζωγράφοι λευκά τελάρα
με περιστέρια θα ζωγραφίσουν
λες και θα σβήσουν και θα ξορκίσουν
άγριων πολέμων φριχτή κατάρα.

Τι κάνω τώρα; Σε μια παγίδα
μ' αυτό το ποίημα έχω κυλήσει
κι άχρηστα λόγια έχω σκορπίσει
για την ειρήνη και την ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Μια ανάσα ελευθερίας...

Μισώ τα περίτεχνα βάζα
που στον υγρό τους τάφο
σαπίζουν σκοτωμένα λουλούδια...
τα ευφάνταστα κλουβιά
που πάνω στα ασημιά τους κάγκελα
χτυπιούνται
καταδικασμένα πουλιά...
Με γεμίζουν θλίψη
τα κακοποιημένα φυτά
με αφύσικα σχήματα...
τρίγωνα... τετράγωνα... ορθογώνια...
με αιχμές και γωνίες...
σε δρόμους...
σε πλατείες...
σε κακόγουστες βίλες
νεόπλουτων μικροαστών...
Μισώ τα τσιμεντένια τέρατα
εχθρικών πόλεων
που τρομάζουν το φεγγάρι
κι εξορίζουν τον άνεμο...
Μα πιο πολύ μισώ
ότι λερώνει
το γαλάζιο της θάλασσας...
Κάτι παράλογο αρρωσταίνει την άνοιξη...
Κράτησε με...
να νιώσω πως έρχεται ο Απρίλης...
Φίλησε με...
να πάρω μια ανάσα ελευθερίας...
και να θυμάσαι...
μη μου χαρίσεις ποτέ
ούτε ένα κομμένο λουλούδι...

Μαρία Γασπαράτου

Λόγια δικά σου...

Λευκές ακόμα οι βουνοκορφές...
Πατά η άνοιξη με τα γυμνά της πόδια
στο αφράτο χιόνι...
Πού να 'σαι άραγε
του Μάρτη ετούτο το περίεργο δείλι
που είναι σα μάνας άστοργης
ψυχρή αγκαλιά;
Ποια θάλασσα μαβιά
το βλέμμα σου χαϊδεύει;
Πέτρινοι όγκοι γύρω μου
σαν τείχη φυλακών...

σκοντάφτει η ανάσα μου...
το μάτι μου σκαλώνει...
ο ορίζοντας ανύπαρκτος...
Βραδιάζει σε λίγο...
Κίτρινες φρέζες...κόκκινες...λευκές...
άγγελοι πολύχρωμοι του Μάρτη
κουνούν τα μεταξένια τους φτερά...
σκορπίζουν το άρωμα τους...
τη νύχτα πληγώνουν...
κι ο άνεμος λέξεις ξυράφια
κουβαλά από μακριά...
χαράζουν στην ψυχή μου 

τ' όνομα σου...
Λόγια δικά σου,
τα όνειρα ματώνουν:
" Δεν είναι αγάπη μου...
ποτέ δεν ήτανε η άνοιξη για μας..."

Μαρία Γασπαράτου

Τριαντάφυλλο μ' αγκάθι

Δε φάνηκαν τα χελιδόνια ακόμη.
Όσο κι αν βιάζομαι η άνοιξη αργεί
και συνεχίζει ακόμα αργά να ξημερώνει
και να 'χει γκρίζα χρώματα η αυγή.

Η νύχτα βιαστική και κρύα θα 'ρθει.
Αίματα στάζει το θλιμμένο δειλινό
και τ' όνειρο μου σαν τριαντάφυλλο μ' αγκάθι
πληγώνει τον ανύποπτο ουρανό.

Μα κάπου μακριά ηχούν καμπάνες.
Άκου...όπου να 'ναι η ανάσταση θα 'ρθεί
και οι ελπίδες μου που ως τώρα ήταν πλάνες
θ' ανθίσουν σαν κρινάκια  στην ψυχή.

Μαρία Γασπαράτου

Με μια κούκλα στο χέρι...

Χάθηκα...
μέσα σε τρένων σφυρίγματα,
σε γλάρων πετάγματα,
σε καραβιών φουγάρα,
σε μια αδιάκοπη φυγή...
κι έπειτα κρύφτηκα
σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
σε μελαγχολικά στιχάκια
από τρυφερά νανουρίσματα,
σ' ένα κομμάτι θάλασσας
που το κατάπιε ο ωκεανός
και πια δε μπορώ να με βρω.
Χάθηκα...
γιατί δεν ήθελα πολλά
και λίγο πάλεψα.
Χάθηκα...
γιατί δεν πρόσεξα
κι απότομα μεγάλωσα.
Στον καθρέφτη κοιτάω ακόμα
ένα κορίτσι με μια κούκλα στο χέρι,
ανόητο,
πάνω σε ψηλοτάκουνα.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μας μήνα!

Μάρτης ξημέρωσε, καλό μας μήνα!

Διώχνει η άνοιξη τη χειμωνιά

βγαίνει ο ήλιος λαμπρός στην Αθήνα

και στων Κυκλάδων τα άσπρα νησιά.

Μάρτης ξημέρωσε κι είναι μια νίκη.

Το φως διέλυσε τη σκοτεινιά

άνοιξη ανέτειλε στη Σαλονίκη
κι ο Αη Δημήτρης εχθρούς πολεμά.

Μάρτης ξημέρωσε στον Ψηλορείτη.

Όμορφα χρώματα γέμισε η γη

στέλνει ο ήλιος το φως του στην Κρήτη

στα Δωδεκάνησα ανθίζει η ζωή.

Μάρτης ξημέρωσε φέρνει λιακάδα.

Κάτι γεννιέται που σπέρνει χαρά

άνθη ελπίδας γεμίζει η Ελλάδα

κι από ψηλά ο Θεός της γελά!

Μαρία Γασπαράτου

Κράτα με απόψε...

Κράτα με απόψε...
σα να 'ταν αύριο να με χάσεις...
σα να 'τανε το σώμα μου
να μη τ' αγγίξεις ποτέ ξανά...
Να δω στα μάτια σου
να καίγονται τ' ανείπωτα...
κι όσα μισώ
που είναι κρυμμένα στην ψυχή σου
στάχτη να γίνονται
απ' το φόβο
πως δεν πρόκειται άλλη φορά
να μ' αγκαλιάσεις...
Και να γινόμουν
έτσι απρόσμενα για σένανε
τα πάντα...
καμιά χαρά μακριά μου....
τίποτα...
Έτσι απόψε θα 'θελα
να με κρατήσεις...
έτσι αδιαπραγμάτευτα
να μου ανήκεις...
απόλυτα...παράλογα...
εγωιστικά...
κι άσε με το πρωί ν΄αναρωτιέμαι
μήπως το είδα στ' όνειρό μου...
Μη με ξυπνήσεις...
μονάχα κλείσε φεύγοντας
την πόρτα απαλά...

Μαρία Γασπαράτου

Λάθος σ' ονειρεύτηκα

Δε με πειράζει
που πια στα χείλη σου
ανθίζουν ξένες λέξεις...
ούτε που της ψυχής μου
τ' αγριολούλουδα μαραίνονται
σε μια σου άρνηση στεγνή...
Θα βρουν γόνιμα χείλη...
ψυχές βαθιές...
και βλέμματα ζεστά...
θ' ανθίσουν πάλι...
Δε με πειράζει που η αλήθεια
άργησε κάπως...
κι εγώ συνήθισα
το ανέμελο μου πέταγμα
ν' απολαμβάνω
στον ψεύτικο σου ουρανό...
ούτε που αναπάντεχα
τσάκισα τα φτερά μου
στο τσιμεντένιο μου παρόν...
μα είναι που άξαφνα άλλαξε
το πρόσωπο σου στην αφή μου...
και πια τα χέρια μου μισώ
γι αυτό το άγνωστο που αγγίζω...
είναι που πλέον δε σ' αναγνωρίζω...
είναι που σ' έχασα...
είναι που λάθος σ' ονειρεύτηκα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια στιγμή...

Που να το φανταστώ πως μια στιγμή...
μία μικρή στιγμή...
δυο τρία δευτερόλεπτα
θα 'ταν δε θα 'ταν...
θα έφτανε
για μια μοιραία ανατροπή...
Μία μικρή στιγμή...
Πλατεία Αριστοτέλους
κι ηλιοβασίλεμα...
Δυο λέξεις όλες κι όλες...
πυροτεχνήματα απ' τα χείλη σου...
στην μεθυσμένη μου ψυχή γιορτή...
κι η πόλη άνθισε μες στο χειμώνα...
Τα μάτια σου καράβια
που είχαν κιόλας ρίξει άγκυρες
μες στων ματιών μου τα λιμάνια...
Κι όπως βαδίζαμε αγκαλιά
στην παραλία
και κάλπαζε σαν άτι ατίθασο
σε κάθε βήμα η αγάπη...
ο έρωτας ανέμιζε λάβαρα πορφυρά
ψηλά στα Κάστρα...
ενώ η θάλασσα τα κόκκινα φιλιά μας ντύθηκε
κι έγινε κάμπος  μονομιάς
γεμάτος παπαρούνες...
Δείλι απριλιάτικο... Φλεβάρη μήνα...
σε μια στιγμή...σε μια μικρή στιγμή
με δυο σου λέξεις
μια πόλη μάγεψες κι αρχίσαν τα παράδοξα...
τα απίθανα...τα θαύματα...
σε μια στιγμή... δυο τρία δευτερόλεπτα...
θα 'ταν δε θα 'ταν....

Μαρία Γασπαράτου

Μαζί ψυχή μου...

Έτσι είναι πάντα...

Κάθε γενναία πράξη
έχει ένα τίμημα...

Κάθε αποχώρηση
εγκυμονεί μια λησμονιά...

κάθε φυγή μια μοναξιά...

κάθε απόφαση ένα ρίσκο...

Μα κάποτε...
όταν το οξυγόνο λιγοστεύει
και δε μπορείς να δεις πια καθαρά
όταν τον εαυτό σου λίγο λίγο χάνεις

έτσι...από ένστικτο

με οδηγό μονάχα μια ανάγκη

τ' αφήνεις όλα πίσω...φεύγεις...

Μα όσοι μένουν σε τιμωρούν...
Χρυσάφι ο χρόνος...
καθόλου δε σου δίνουν...

Τι νόμισες;

Είναι ανυπόμονοι οι άνθρωποι...

δεν περιμένουν...

Και να που ήρθε πάλι η ώρα
μόνη να προχωρήσεις...

Προδότες και σωτήρες...

πιστοί τάχα  και άπιστοι...

εχθροί και δήθεν φίλοι...

ας μείνουν μακριά...

Μαζί ψυχή μου κι ετούτη τη φορά...

οι μάσκες έπεσαν...
τα φώτα έσβησαν...

οι δρόμοι άδειασαν...

Φύγαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Ένας άλλος ουρανός

Αλκυονίδες μέρες ξημερώνουν
στις λασπωμένες γειτονιές
και στα υγρά υπόγεια...
Είναι κάποια σημεία ξεχασμένα
που εντελώς ξεθώριασαν
στους χάρτες του Θεού
κι έμεινε κολλημένη η ζωή
στη λάσπη...
Μέσα στο καταχείμωνο
ένας ήλιος υπερόπτης
φωτίζει
δίχως ίχνος σεβασμού
ερείπια και χαλάσματα...
Είναι αλλιώτικος ο ήλιος
στους τόπους των απελπισμένων...
Ποιος είπε ότι ένας είναι ο ουρανός;
Ποιος είπε πως για όλους
το ίδιο χρώμα έχει η μέρα;
Αλκυονίδες μέρες ξημερώνουν...
Μα πάνω από τις γκρίζες
λασπωμένες γειτονιές
είναι ένας άλλος ουρανός
που απλώνει δίχως έλεος
μια κίτρινη ειρωνεία...
κι οι χάρτες του Θεού ξεθώριασαν
κι έμειναν κάποια δυσδιάκριτα σημεία...
χαμένες κουκκίδες στο σύμπαν...
ζωές ξεχασμένες...
σβησμένα τοπία...

Μαρία Γασπαράτου

Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη...

Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
μία παράξενη
ως την ψυχή ανατριχίλα
θα αισθανθώ...
και δε θα φταίει του Μάρτη το αεράκι
πάνω στο πρόσωπό μου
που ψυχρά φιλιά
θ΄αφήνει...
είναι που δε θα κουβαλά
στην ανθισμένη ράχη του
τ' αγαπημένο άρωμα σου...
Το πανωφόρι θα τυλίγω στο κορμί...
του δειλινού την ψύχρα ν' αποφύγω...
μα τίποτα...
θα 'ναι αλλιώτικη αυτή η παγωνιά...
Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
μία συγκίνηση ανεξέλεγκτη
στα βλέφαρα μου θ' ακουμπήσει
ένα δάκρυ...
Δε θα 'ναι η ζωή
που όπως πάντα θα νικά το θάνατο
που θα με συγκινεί
καθώς επάνω στα γυμνά κλαδιά
τον ήλιο θ' αντικρίζουνε
τα πρώτα φυλλαράκια...
μα θα 'ναι που η ζωή αυτή θα 'ναι μισή
και μίζερη κι ανούσια και λίγη...
Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
να θυμηθώ...
να κλείσω τα παράθυρα...
να μην εισβάλλει στην ψυχή
απαστράπτουσα η απουσία...

Μαρία Γασπαράτου

Σε περίμενα

Σε περίμενα...
Χρόνια σε περίμενα...
σαν γράμμα μυστικό
-να ξερες πόσο πόθησα
να με διαβάσεις-
σ' ένα συρτάρι κλειδωμένο...
Να ψάξεις ήθελα
να βρεις
το ασημένιο του κλειδί...
να προσπαθήσεις...
κι αν πάλι δεν το έβρισκες
ήθελα να το σπάσεις...
Περίμενα...
μα δίχως να το ξέρεις...
δε θα σου το 'λεγα ποτέ...
τον έρωτα
πάντα τον ήθελα κατακτητή...
κουρσάρο και αντάρτη...
Να 'ρχόσουν ήθελα...
κι εκεί...
μέσα στον πόλεμο και στη φωτιά
που απελπισμένη έβλεπα
να καίγεται η ζωή μου
να μη δειλιάσεις...
να με σηκώσεις αγκαλιά
και να με πάρεις...
Περίμενα...
μα δεν το έμαθες ποτέ...
τι νόημα έχει...
τι κι αν όσο κι εγώ
το ήθελες κι εσύ...
Ποτέ δεν τόλμησες...
Ποτέ δεν ήρθες...

Μαρία Γασπαράτου

Το φως θα επιστρέψει

Δεκαετίες τώρα σου ρουφούν το αίμα
σε ξεπουλούν σε διεθνή παζάρια
σε παίζουν και σε χάνουνε στα ζάρια
και σε τυλίγουν στην απάτη και στο ψέμα.

Απελπισμένη διώχνεις τα παιδιά μακριά σου
και ορφανεύουν ξαφνικά τα σπίτια
παιδιά φτωχά σαν άμοιρα σπουργίτια
φεύγουν αφού πια δε χωρούν στην αγκαλιά σου.

Συννεφιασμένες μέρες καρτερούν μια αχτίδα
μια ιερή και λαμπερή λιακάδα
μα μη φοβάσαι..άντεξε Ελλάδα
δε θα χαθεί μες στο σκοτάδι η ελπίδα.

Γλυκοχαράζει και το φως θα επιστρέψει
στο σκοτεινό μας και ψυχρό αιώνα
την άνοιξη θα φέρει στο χειμώνα
και το κεφάλι σου με δάφνες θα το στέψει.

Μαρία Γασπαράτου

Εσπερινές καμπάνες

Χτυπούσαν οι εσπερινές καμπάνες...
καρφιά θαρρείς μες στην ψυχή...
ανάμνηση είχα κιόλας γίνει...
"Μη φεύγεις"...
ήθελα να φωνάξω δυνατά...
αλλά δεν τόλμησα...
το ήξερα...
ότι από καιρό είχες φύγει...
Κόκκινο χρώμα τελικά
έχει ο χωρισμός...
η αγάπη ήλιος που
στο αίμα αργοπεθαίνει...
Μα κάπου...
μέσα στο πληγωμένο δειλινό
μία παρέα από χαρούμενα
παιδιά τρέχαν...
γελούσαν...τραγουδούσαν...
κι εγώ απορούσα...
πως γίνεται να υπάρχει ακόμα
μες τον κόσμο η χαρά...
στον ίδιο κόσμο
που είχαν όλα καταρρεύσει...
Η μήπως όχι;
Μιά αγωνία ξαφνικά...
μιά δύναμη αναπάντεχη...
μιά τόλμη...
"Μη φεύγεις"... φώναξα...
μα τη φωνή μου σκέπασαν
οι εσπερινές καμπάνες
την ώρα που χανόσουν
στα πλακόστρωτα στενά...
νταν νταν νταν...
καρφιά θαρρείς
σταυρώναν την αγάπη...
Δεν πρόλαβα...

Μαρία Γασπαράτου

Ανάμεσα στα "σ' αγαπώ"

Ανάμεσα στα "σ' αγαπώ" που λέμε σπάνια
φλεγόμενες στιγμές διψούν για ελευθερία
και τη ζωή μας καιν στην πρώτη ευκαιρία
κάθε φορά που βρίσκουν την αγάπη μας
σ' αδράνεια.

Ανάμεσα στις αγκαλιές που λιγοστεύουνε
οι σκέψεις δραπετεύουν σ' άλλες πολιτείες
τις μυστικές μας συναντούν επιθυμίες
που στα σοκάκια των κρυφών ονείρων
ταξιδεύουνε.

Παράταιρες οι αναλαμπές χαράς που χάνονται
λουλούδια ανοιξιάτικα μες στο χειμώνα
αγωνιούν να ζήσουν μες στον παγετώνα
μα στην παγίδα του χιονιά τα πέταλα τους
πιάνονται.


Μαρία Γασπαράτου

Ό,τι αγάπησα...

Πώς γίνεται
και πάντα μου ό,τι αγάπησα,
βαθιά να με πληγώνει,
λες και κατάρα έχω φριχτή
να μη γνωρίσω της αγάπης
τη δίκαιη ανταμοιβή;
Πώς γίνεται
για κάτι να πεθαίνω
κι αυτό το ίδιο,
σαν καταφέρνω κι ανασταίνομαι,
ξανά να με σκοτώνει,
με μια ευκολία ασύλληπτη
και μια χαρά τρελή;
Μα έχω μια ψυχή που ανέκαθεν
της έλειπε η μνήμη...
ξεχνούσε τις αιφνίδιες μαχαιριές...
κι επέμενε να μένει ανοιχτή
σαν τριαντάφυλλο λευκό
που ανύποπτο
το άρωμα του δίνει
και το λερώνουν βρώμικες
κι απρόβλεπτες βροχές...

Μαρία Γασπαράτου

Στης χαράς τη χώρα

Πάντα ζωγράφιζες φτερά στην αμμουδιά
κι ενώ σου έλεγα το κύμα θα τα πάρει
γελούσες και δεν έβγαζες μιλιά
κι ανήσυχοι πετούσαν γύρω μας οι γλάροι.

Λυπόμουν τόσο μα δε σ' ένοιαζε σταλιά
για τα ταξίδια που στα όνειρα θα μέναν
και για τα ξεφτισμένα μας φτερά
που πάντοτε μεγάλα κύματα τα παίρναν.

Μπορεί να ήταν που δεν ήθελες πολλά
μπορεί κι εγώ που να σου δώσω είχα λίγα
κι έμεινε η ψυχή μου στη στεριά
και στης χαράς ποτέ τη χώρα δε την πήγα.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα στα παράδοξα

Σε φώναξα "Aγάπη" μα δε γύρισες
συνέχισες να προχωράς χωρίς εμένα
τραγούδια σου 'γραψα που δεν τραγούδησες
κι άφησες να τα τραγουδήσουν χείλη ξένα.

Σου έταξα τον ήλιο μα φοβήθηκες
να μην καούν στο φως τα κέρινα φτερά σου
και τη βροχή αναπάντεχα προτίμησες
στο αργό και καταδικασμένο πέταγμα σου.

Στο μίζερο παρόν σου τώρα χάθηκες
και να το θέλεις είναι αργά πια δε σε βρίσκω
για τα λειψά μα σίγουρα που κράτησες
ποτέ δεν πήρες της αγάπης μου το ρίσκο.

Βαθιά βουλιάζεις μέσα στα παράδοξα
της τόσο άχαρης και άχρωμης ζωής σου
τα ψήγματα χαράς σου σβήνουν άδοξα
μες  στο κενό και στο σκοτάδι της ψυχής σου.


Μαρία Γασπαράτου

Ένα πολύχρωμο ματσάκι ανεμώνες

Βαρύς που είναι ο φετινός χειμώνας...
Γλιστράω επικίνδυνα
στων ματαιωμένων προσδοκιών
τις πίστες...
Η αγάπη απελπισμένη
με κόπο ισορροπεί
στο παγωμένο ονειροδρόμιο...
προσμένει...
μιά συνεχώς αναβαλλόμενη πτήση...
Μα δε λέει να διαλυθεί η ομίχλη...
κι όλα στάσιμα μένουν...
κρυώνω τόσο...
Στο ένα χέρι μου
κρατώ σφιχτά για σένα
ένα πολύχρωμο ματσάκι ανεμώνες...
αγωνιώ ν'  αντέξουν...
ζωντανές και παράταιρες
στο χειμωνιάτικο γκρίζο...
Με τ' άλλο...
τον πάγο ξύνω με μανία ...
ματώνω...πονάω...επιμένω...
Το παράλογο πείσμα μου φταίει
που μ' όποιο τίμημα
μέσα στην καταχνιά
ν' ανοίξω προσπαθώ μιά πύλη...
παράνομα να μπει ένα χελιδόνι...
Κι ο χειμώνας μακρύς...
κι η άνοιξη αργεί...
κι εσύ...πουθενά...

Μαρία Γασπαράτου

Η φύση όταν πεθαίνει...

Ωραία που είναι η φύση
όταν πεθαίνει...
Κόκκινες λαμπερές
σταγόνες αίμα
στα δέντρα στα λιβάδια
στα βουνά...
Χρυσίζει ο θάνατος γλυκά
επάνω στα χλομά
που πέφτουν φυλλαράκια...
Χιλιάδες ασημένιες καμπανούλες
ηχούν μέσα στη διάφανη βροχή...
και μια απαλή γαλήνη
ο άνεμος υφαίνει
από μετάξι χρυσαφί και πορφυρό
που κάποιο τέλος αναπόφευκτο
σημαίνει...
αλλά και κάποια υποβόσκουσα
αρχή...
Ωραία που είναι η φύση
όταν πεθαίνει...
Κοίτα...
Πυροτεχνήματα πέφτουν στη γη
με χρώματα φωτιάς...
γιορτάζει κιόλας η ζωή
που κάπου...
σε μιαν άνοιξη επερχόμενη
γεννιέται...

Μαρία Γασπαράτου

Πέρα απ' τα σύννεφα

Βρέχει κι απόψε
στα μονοπάτια της μνήμης...
Σε γνώριμους τόπους υγρούς
μελαγχολώ
που τόσο λίγα έκανα για σένα...
κι ασφυκτιώ
μέσα σε άλλοθι σαθρά
και κοφτερά "γιατί"...
Πέρα απ' τα σύννεφα...
μακριά.. κοντά στον ήλιο
νότες απόκοσμες...γλυκιές
σκορπάει κάποιο ακορντεόν...
Κάπου εκεί
θέλω να σε φαντάζομαι...
με τη χαρά
στεφάνι διαμαντένιο
στο ωραίο σου κεφάλι...
να χορεύεις...
με μάτια γελαστά
και δίχως θλίψη...
μακριά... πολύ μακριά...
εκεί που ο πόνος
δε μπορεί πια να σ' αγγίξει...
Έτσι θέλω να σε φαντάζομαι...
πάνω απ' το γκρίζο ουρανό
και την ψυχρή βροχή...
αυτό που τόσο το λαχτάρησες
και που ποτέ δε σου δωσε κανείς
ότι το βρήκες...
και μέσα σ' ένα φως ζεστό
σα χρυσαφένια αγκαλιά
να χαίρεσαι...να αγαπάς...
να συγχωρείς...

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα σου ζω...

Δεν έφυγα ποτέ στ' αλήθεια...
δε σ' έχασα ποτέ...
κι εσύ ποτέ δε μ' έχεις χάσει...
Έγινα μέσα σου νησί...
κι η αγάπη σου σα ναυαγός
στις φωτεινές μου ακρογιαλιές
περιπλανιέται...
Όχι...δεν έφυγα ποτέ...
μες στην ψυχή σου έγινα γη...
κι η αγάπη σου
σα δέντρο καρπερό
βαθιά
μέσα στο εύφορο το χώμα μου
ριζώνει...
Κι αν δεν σ' αγγίζω...
κι αν μέσα
στων ματιών σου τα φεγγάρια
δε γίνεται όπως παλιά
χρυσάφι να ντυθώ...
κι αν δε με βλέπεις...
κι αν η φωνή σου
δεν ανταμώνει τη φωνή μου
σ' εκείνο το παλιό
που αγαπούσαμε τραγούδι...
ποτέ δεν έφυγα στ' αλήθεια...
δε σ' έχασα ποτέ...
κι εσύ ποτέ δε μ' έχεις χάσει...
μέσα σου ζω...


Μαρία Γασπαράτου

Πριν από άμυνα σ' αφήσω...

Πριν γίνω ένα ακόμα ποίημα
στου φιλόδοξου βιβλίου σου
τις πολύχρωμες σελίδες...
πριν στις χώρες της σκέψης σου
γίνω η πιο μακρινή
κι οι λιγοστές σου επισκέψεις
ακούσια μόνο θα γίνονται
όταν κάποιες φορές
το δρόμο σου θα χάνεις...
πριν στης ψυχής σου
τον καμβά μια πινελιά γίνω μικρή...
ξεθωριασμένη...
σ' ένα τοπίο που τα χρώματα
θ' αλλάζουν συνεχώς...
πριν από άμυνα κι όχι από έπαρση
πρώτη σ' αφήσω...
να σου χαρίσω θέλω
κάποιους στίχους...
από αγάπη...πίστεψε με...
δίχως καθόλου εγωισμό...
κι έπειτα δε με νοιάζει αλήθεια...
πέταξε τους:
"Κάποιες ψυχές
που είναι από σύννεφα φτιαγμένες
να τις προσέχεις...
εύκολα γίνονται βροχή
κι έτσι αναπάντεχα
κάποια στιγμή πια...δεν τις έχεις..."

Μαρία Γασπαράτου