Στις εικοσπέντε...πατριώτες...

Σημαίες πάλι θ' ανεμίζουν στα μπαλκόνια

κι εμείς με περηφάνια θα κοιτάμε

και με φωνή στομφώδη θα μιλάμε

για τους προγόνους και τα δοξασμένα χρόνια.

Ταινίες που θα εξυμνούνε την πατρίδα

ξανά στην τηλεόραση θα δούμε

την ιστορία μας να θυμηθούμε
μήπως και βρούμε τη χαμένη μας ελπίδα.

Νεκρό ο Τούρκος θα φιλάει τον Παπαφλέσσα

λίγο προτού τελειώσει η ταινία

κι εμείς θα κλαίμε όλο ευαισθησία

για των Ελλήνων την ανδρεία και τη μπέσα.

Στις εικοσπέντε... πατριώτες θα αισθανθούμε

κι όταν θα ξημερώσει η άλλη μέρα

θα κάνουμε την περηφάνια πέρα

και "δε βαριέσαι" σ' όλα τ' άδικα θα πούμε.

Δυο μέρες μόνο θα κρατήσει η χαρά μας

δυο μέρες η Ελλάδα θα γιορτάσει

και γι' άλλη μια φορά θα τους ξεχάσει
όσους σκοτώθηκαν για την ελευθεριά μας.

Μαρία Γασπαράτου