Ώρες...

Ώρες νεκρές...
θαμμένες μέσα σε χαλασμένα ρολόγια...
άχρωμες ώρες ...
σαν καμβάδες αζωγράφιστοι...
σε καβαλέτα ανάξιων ζωγράφων...
ώρες άδειες...
σαν σπίτια έρημα με ενοίκους απόντες...
ώρες γυμνές...πληγωμένες...
σαν καρβουνιασμένα δέντρα
σε καμένο δάσος...
ώρες ατέλειωτες...
λεπτά αιώνες...
Μέσα στο ομιχλώδες κενό της απουσίας σου
αιωρούμαι επικίνδυνα
ανάμεσα στο χτες και το τώρα...
Φοβάμαι
τη μοιραία πτώση...
τη στιγμή της συντριβής
πάνω στο αιχμηρό παρόν μου...
Σε ψάχνω...
μάταια το ξέρω...
Ίσως και να υπάρχεις...
σ' ένα ξένο τοπίο...
σ' ένα σύμπαν παράλληλο...
Τι σημασία έχει;
Ούτε σήμερα ήρθες...

Μαρία Γασπαράτου