Λόγια δικά σου...

Λευκές ακόμα οι βουνοκορφές...
Πατά η άνοιξη με τα γυμνά της πόδια
στο αφράτο χιόνι...
Πού να 'σαι άραγε
του Μάρτη ετούτο το περίεργο δείλι
που είναι σα μάνας άστοργης
ψυχρή αγκαλιά;
Ποια θάλασσα μαβιά
το βλέμμα σου χαϊδεύει;
Πέτρινοι όγκοι γύρω μου
σαν τείχη φυλακών...

σκοντάφτει η ανάσα μου...
το μάτι μου σκαλώνει...
ο ορίζοντας ανύπαρκτος...
Βραδιάζει σε λίγο...
Κίτρινες φρέζες...κόκκινες...λευκές...
άγγελοι πολύχρωμοι του Μάρτη
κουνούν τα μεταξένια τους φτερά...
σκορπίζουν το άρωμα τους...
τη νύχτα πληγώνουν...
κι ο άνεμος λέξεις ξυράφια
κουβαλά από μακριά...
χαράζουν στην ψυχή μου 

τ' όνομα σου...
Λόγια δικά σου,
τα όνειρα ματώνουν:
" Δεν είναι αγάπη μου...
ποτέ δεν ήτανε η άνοιξη για μας..."

Μαρία Γασπαράτου