Μια ανάσα ελευθερίας...

Μισώ τα περίτεχνα βάζα
που στον υγρό τους τάφο
σαπίζουν σκοτωμένα λουλούδια...
τα ευφάνταστα κλουβιά
που πάνω στα ασημιά τους κάγκελα
χτυπιούνται
καταδικασμένα πουλιά...
Με γεμίζουν θλίψη
τα κακοποιημένα φυτά
με αφύσικα σχήματα...
τρίγωνα... τετράγωνα... ορθογώνια...
με αιχμές και γωνίες...
σε δρόμους...
σε πλατείες...
σε κακόγουστες βίλες
νεόπλουτων μικροαστών...
Μισώ τα τσιμεντένια τέρατα
εχθρικών πόλεων
που τρομάζουν το φεγγάρι
κι εξορίζουν τον άνεμο...
Μα πιο πολύ μισώ
ότι λερώνει
το γαλάζιο της θάλασσας...
Κάτι παράλογο αρρωσταίνει την άνοιξη...
Κράτησε με...
να νιώσω πως έρχεται ο Απρίλης...
Φίλησε με...
να πάρω μια ανάσα ελευθερίας...
και να θυμάσαι...
μη μου χαρίσεις ποτέ
ούτε ένα κομμένο λουλούδι...

Μαρία Γασπαράτου