Σε κάποια τείχη Βυζαντινά...

Σα να 'ταν χτες...
κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Η πόλη κάτω
φάνταζε υπέρλαμπρη...
υγρή...
μα και περίεργα ξένη...

κι ήταν μια άνοιξη άγρια
από αγάπη άδεια
και με τρεις μήνες πειρατές...

Στη θάλασσα φεύγαν κατάφωτα
κάτι παράξενα κουρσάρικα καράβια...

πόσα μας πήραν...δε λογάριασα...

ούτε κι εσύ...
Χαφιές της μοίρας έγινε ο Μάρτης
μια μάσκα φόρεσε
φτιαγμένη από άνθη
κι αναίτια τον έρωτά μας
άρχισε να πυροβολεί...

Δε σε ξανάδα...
Κι όμως... λες κι ήταν χτες...

κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου