Ό,τι αγάπησα...

Πώς γίνεται
και πάντα μου ό,τι αγάπησα,
βαθιά να με πληγώνει,
λες και κατάρα έχω φριχτή
να μη γνωρίσω της αγάπης
τη δίκαιη ανταμοιβή;
Πώς γίνεται
για κάτι να πεθαίνω
κι αυτό το ίδιο,
σαν καταφέρνω κι ανασταίνομαι,
ξανά να με σκοτώνει,
με μια ευκολία ασύλληπτη
και μια χαρά τρελή;
Μα έχω μια ψυχή που ανέκαθεν
της έλειπε η μνήμη...
ξεχνούσε τις αιφνίδιες μαχαιριές...
κι επέμενε να μένει ανοιχτή
σαν τριαντάφυλλο λευκό
που ανύποπτο
το άρωμα του δίνει
και το λερώνουν βρώμικες
κι απρόβλεπτες βροχές...

Μαρία Γασπαράτου