Εσπερινές καμπάνες

Χτυπούσαν οι εσπερινές καμπάνες...
καρφιά θαρρείς μες στην ψυχή...
ανάμνηση είχα κιόλας γίνει...
"Μη φεύγεις"...
ήθελα να φωνάξω δυνατά...
αλλά δεν τόλμησα...
το ήξερα...
ότι από καιρό είχες φύγει...
Κόκκινο χρώμα τελικά
έχει ο χωρισμός...
η αγάπη ήλιος που
στο αίμα αργοπεθαίνει...
Μα κάπου...
μέσα στο πληγωμένο δειλινό
μία παρέα από χαρούμενα
παιδιά τρέχαν...
γελούσαν...τραγουδούσαν...
κι εγώ απορούσα...
πως γίνεται να υπάρχει ακόμα
μες τον κόσμο η χαρά...
στον ίδιο κόσμο
που είχαν όλα καταρρεύσει...
Η μήπως όχι;
Μιά αγωνία ξαφνικά...
μιά δύναμη αναπάντεχη...
μιά τόλμη...
"Μη φεύγεις"... φώναξα...
μα τη φωνή μου σκέπασαν
οι εσπερινές καμπάνες
την ώρα που χανόσουν
στα πλακόστρωτα στενά...
νταν νταν νταν...
καρφιά θαρρείς
σταυρώναν την αγάπη...
Δεν πρόλαβα...

Μαρία Γασπαράτου