Μαζί ψυχή μου...

Έτσι είναι πάντα...

Κάθε γενναία πράξη
έχει ένα τίμημα...

Κάθε αποχώρηση
εγκυμονεί μια λησμονιά...

κάθε φυγή μια μοναξιά...

κάθε απόφαση ένα ρίσκο...

Μα κάποτε...
όταν το οξυγόνο λιγοστεύει
και δε μπορείς να δεις πια καθαρά
όταν τον εαυτό σου λίγο λίγο χάνεις

έτσι...από ένστικτο

με οδηγό μονάχα μια ανάγκη

τ' αφήνεις όλα πίσω...φεύγεις...

Μα όσοι μένουν σε τιμωρούν...
Χρυσάφι ο χρόνος...
καθόλου δε σου δίνουν...

Τι νόμισες;

Είναι ανυπόμονοι οι άνθρωποι...

δεν περιμένουν...

Και να που ήρθε πάλι η ώρα
μόνη να προχωρήσεις...

Προδότες και σωτήρες...

πιστοί τάχα  και άπιστοι...

εχθροί και δήθεν φίλοι...

ας μείνουν μακριά...

Μαζί ψυχή μου κι ετούτη τη φορά...

οι μάσκες έπεσαν...
τα φώτα έσβησαν...

οι δρόμοι άδειασαν...

Φύγαμε...

Μαρία Γασπαράτου