Πάντα ζωγράφιζες φτερά στην αμμουδιάκι ενώ σου έλεγα το κύμα θα τα πάρει
γελούσες και δεν έβγαζες μιλιά
κι ανήσυχοι πετούσαν γύρω μας οι γλάροι.
Λυπόμουν τόσο μα δε σ' ένοιαζε σταλιά
για τα ταξίδια που στα όνειρα θα μέναν
και για τα ξεφτισμένα μας φτερά
που πάντοτε μεγάλα κύματα τα παίρναν.
Μπορεί να ήταν που δεν ήθελες πολλά
μπορεί κι εγώ που να σου δώσω είχα λίγα
κι έμεινε η ψυχή μου στη στεριά
και στης χαράς ποτέ τη χώρα δε την πήγα.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου