Μέσα στα παράδοξα

Σε φώναξα "Aγάπη" μα δε γύρισες
συνέχισες να προχωράς χωρίς εμένα
τραγούδια σου 'γραψα που δεν τραγούδησες
κι άφησες να τα τραγουδήσουν χείλη ξένα.

Σου έταξα τον ήλιο μα φοβήθηκες
να μην καούν στο φως τα κέρινα φτερά σου
και τη βροχή αναπάντεχα προτίμησες
στο αργό και καταδικασμένο πέταγμα σου.

Στο μίζερο παρόν σου τώρα χάθηκες
και να το θέλεις είναι αργά πια δε σε βρίσκω
για τα λειψά μα σίγουρα που κράτησες
ποτέ δεν πήρες της αγάπης μου το ρίσκο.

Βαθιά βουλιάζεις μέσα στα παράδοξα
της τόσο άχαρης και άχρωμης ζωής σου
τα ψήγματα χαράς σου σβήνουν άδοξα
μες  στο κενό και στο σκοτάδι της ψυχής σου.


Μαρία Γασπαράτου