Καλοκαίρια της ζωής μας

Καλοκαίρια της ζωής μας, 

μακρινά...

πού έχουν πάει;

Νύχτες με ασήμι κεντημένες,

μέρες χρυσές,

ρόδινα δειλινά...

Άνεμοι φορτωμένοι μυρωδιές,

αγιόκλημα και γιασεμί,

καρπούζι και ψημένο καλαμπόκι...

Γέλια, τραγούδια, μουσικές,

πλάνα ζωής και όνειρα...

Στιγμές γλυκές 

στις γαλανές ακρογιαλιές,

παιχνίδια στα κρυστάλλινα νερά...

Καλοκαίρια της ζωής μας, 

μακρινά...

γλάροι που πέταξαν,

του χρόνου ακολουθώντας 

το καράβι. 

Μικρές κουκίδες έγιναν  

στου απείρου τον φθαρμένο χάρτη...

μα και της μνήμης καταφύγιο 

φωτεινό,

κάθε φορά που στην ψυχή 

φθινοπωριάζει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε όλοι, με υγεία!!!

Καλό φθινόπωρο!!!

Των χαμένων ο Άγιος

 
Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές...

Των χαμένων ο Άγιος, 

θα προσμένουμε πάλι,

να φωτίσει τους δύσβατους δρόμους,

μονοπάτια ζωής 

που ο ήλιος τα έχει ξεχάσει,

της ψυχής μας γωνιές 

που σκεπάζει βαριά συννεφιά...

Ο καθένας μας ό,τι πολύ λαχταρά

θα ζητήσει να βρει,

με καρδιά, που καινούρια φτερά

θα της δίνει η πίστη.

Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές, 

με οικείες γλυκές ευωδιές,

κανέλα, γαρύφαλλο

κι άγιο λιβάνι.

Σ' έναν κόσμο που χάνεται,

που ολοένα στο σκότος βουλιάζει,

σ' έναν κόσμο σκληρό, 

που η ψυχή μας διψάει να βρει 

λίγο φως,

θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές

κι η ελπίδα, 

στη νύχτα εντός μας,   

αστέρια θ' ανάψει.

Μαρία Γασπαράτου

Ο Άγιος Φανούριος, ας φέρει στον καθένα μας, ό,τι έχει ανάγκη!!!

Κόκκινα τριαντάφυλλα

 Κόκκινα τριαντάφυλλα,

στης νύχτας την εβένινη έρημο...

τα χέρια απλώνω... 

ποθώ να τ' αγγίξω,

αψηφώντας

τα αιχμηρά τους αγκάθια.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

στο μαύρο της νύχτας,

του χθες οι αναμνήσεις...

απόκοσμη ομορφιά, 

στη σιωπή.

Το άρωμά τους μεθά τις αισθήσεις...

η καρδιά σαν μικρή πεταλούδα

τα φτερά της χτυπά...

απ΄ το στήθος μου, λες,

προσπαθεί να ξεφύγει... 

των κόκκινων ρόδων το νέκταρ

διψά να γευτεί.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

στ' αυγουστιάτικο βράδυ...

μπουμπούκια κλειστά, οι αναμνήσεις, 

που ανοίξαν,...

βελούδο κι αγκάθι,

μέλι και αίμα,

ευωδιά και πληγή...

Μαρία Γασπαράτου

Τα παλιά μου ποιήματα

Τα παλιά μου ποιήματα...

ξένα σχεδόν...ξεχασμένα...

σαν παιδάκια μικρά

που κάποια μάνα αδιάφορη

τα εγκατέλειψε.

Κι όμως 

ήτανε πέρα για πέρα αληθινά,

τα γέλια και τα δάκρυα

η απόγνωση κι η ελπίδα...

Σε κάθε λέξη τους, 

η πίκρα κι η χαρά,

κύματα εγκλωβισμένα

της ψυχής μου,

που κάποτε 

μέσα σε στίχους ποταμούς,

βρήκαν διέξοδο...

Τα παλιά μου ποιήματα...

περνάει σαν άνεμος ο χρόνος 

πάνω από τη ζωή μας...

όλα τ' αλλάζει...

τόσο 

που αναρωτιέμαι έκπληκτη:

Δικά μου είναι;

Μαρία Γασπαράτου

Στιγμές του Αυγούστου

Στιγμές του Αυγούστου...

μέλι στάζουν

πάνω απ' του ωραίου τόπου μου

τ' ασπρογάλαζα τοπία...

τα χέρια απλώνω και τ' αγγίζω...

στα χείλη μου το γεύομαι...

μέσα μου νιώθω στάλα στάλα,

βάλσαμο στην ψυχή,

τη γλύκα 

όσου απέμεινε καλοκαιριού.

Θα 'ρθει ο Σεπτέμβρης

κι όλα απίστευτα γοργά 

θα κυλήσουν.

Κάποτε, 

ένας ακόμα Αύγουστος,

ονείρου εικόνα θα φαντάζει, 

μακρινή...

ήλιος υπέρλαμπρος 

που χάθηκε στη δύση...

ταξίδι όμορφο 

που 'χει τελειώσει.

Μα ας μη μελαγχολώ...

οι ρόδινές του ανατολές,

των αστεριών του οι βροχές,

της θάλασσάς του, όλο το μπλε,

μπροστά μου ακόμα...

κάθε του μέρα, μια ζωή...

κάθε στιγμή του, μια γιορτή...

με πάρτι μοιάζει παιδικό

κι εγώ, 

παιδί θα ξαναγίνω,

να το ζήσω. 

Μαρία Γασπαράτου 

Ο δικός σου Αύγουστος

Του Αυγούστου 

όταν έρθουνε στην πόρτα σου 

τα θεία δώρα,

φρόντισε διάπλατα να την ανοίξεις...

μη φοβηθείς το φως του...

μη σου περάσει απ' το μυαλό

πως δεν τ' αξίζεις.

Μη και δειλιάσεις 

στη βροχή των αστεριών του

και τις κρυφές σου ευχές 

δεν ξεστομίσεις...

κι όταν βρεθείς 

στους φωτεινούς του τόπους,

μη φανταστείς πως θα χαθείς

αν τα χρυσά τους μονοπάτια 

σεργιανίσεις..

θα σε κρατάει από το χέρι η χαρά.

Κλείσε τα μάτια σου,

αφέσου στ' όνειρό σου...

Μην περιμένεις κάποιος άλλος

για όσα μέσα σου διψούν, 

ν' αποφασίσει.

Κανείς, κανέναν Αύγουστο 

δε σου χρωστά,

παρά μονάχα εσύ, 

στον εαυτό σου.

Μαρία Γασπαράτου

Το ρόδο και τ' αγκάθι

 Πονάει πάντα αυτό το αγκάθι,

στου Ιουλίου το ολοκόκκινο ρόδο.

Δεν τα κατάφερα ως τώρα

το άρωμά του να μυρίσω,

στην ομορφιά του να αφεθώ 

και να μεθύσω, 

δίχως τα δάχτυλά μου να ματώσουν.

Μες στην καρδιά 

του γιορτινού καλοκαιριού,

σαν τσίμπημα φιδιού 

έρχεται αυτή η μέρα

και τη χαρά πληγώνει.

Μα ήρθες στον ύπνο μου 

χθες βράδυ,

με μια αγκαλιά ανοιχτή 

σαν θάλασσα

κι εγώ μικρό παιδί όπως τότε,

έπεσα με λαχτάρα μέσα της....

Απ' άκρη σ' άκρη 

στην απέραντη αγάπη σου 

κολύμπησα,

δροσίστηκα,

λυτρώθηκα.

Η ανατολή με βρήκε ήρεμη 

με μια παράξενη γαλήνη

και μια πληρότητα μες στην ψυχή,

που έκανε ανέλπιστα υποφερτή

την απουσία σου.

Βαθιά μέσα μου το 'νιωσα....

κοντά μου είσαι...

Κι εγώ βρήκα τη δύναμη...

Το ρόδο του καλοκαιριού

θα το μυρίσω...

στο φωτεινό του κόκκινο 

θα ντύσω τη ζωή μου...

τόσο μεγάλη είναι η αγάπη σου,

που πια το αγκάθι του

λιγότερο πονά.

Μαρία Γασπαράτου

Ανείπωτες λέξεις

 Μέσα απ' τον πόνο 

γεννιούνται οι λέξεις.

Επώδυνη γέννα...

το πρώτο τους κλάμα ακούω 

σαν βγαίνουν στο φως,

μα ετούτο το κλάμα 

βαθιά στην ψυχή μου

ξυπνάει τη λύτρωση...

κι έπειτα όλα 

το δρόμο τους παίρνουν...

Λέξεις...ανείπωτες λέξεις...

σα νεογέννητα βρέφη

αθώα κι ανύποπτα,

για όσα θα έρθουν

και για όσα η μοίρα γι' αυτά,

στο αδράχτι της γνέθει.

Θα χαθούν; 

Θα σωθούν;

Δεν το ξέρω...

κανείς δεν το ξέρει...

αυτό που μονάχα έχω ανάγκη,

είναι απ' της ψυχής μου 

την απρόθυμη μήτρα,

να μπορέσουν να βγουν.

Μαρία Γασπαράτου

Λίγο λίγο θα φεύγω...

Λίγο λίγο θα φεύγω...

αργά αργά... 

σαν καραβάκι, 

που ο άνεμος αδύναμος,

δεν σπρώχνει τα πανιά του.

Δε θα βιαστώ...

άλλοθι δε θα σου χαρίσω

να ονοματίσεις τη φυγή μου...

δε θ' αφεθώ να με προδώσει ο θυμός,

την πίκρα μου καλά θα κρύψω

να μη τη νιώσεις.

Θα περπατήσω αθόρυβα 

επάνω στις σιωπές μου,

σιγά σιγά θα χάνομαι,

ώσπου στου δρόμου το τέλος,

το φόρεμά μου μόνο θα δεις

για λίγο ν' ανεμίζει

σαν μακρινό μαντήλι 

αποχαιρετισμού...

κι έπειτα τίποτα.

Σ' αυτό το "τίποτα" 

μοιραία θα βουλιάξεις,

στον κρύο του βυθό 

θα ψάχνεις τα "γιατί"

κι ίσως εκεί, 

σε κάποιους στίχους μου 

ναυαγισμένους,

να βρεις τις απαντήσεις ,

να καταλάβεις, 

πόσο πληγώθηκα.

Μαρία Γασπαράτου

Τίποτα δε μου είχες πει

 Τίποτα δε μου 'χες πει..

Μόνο τα βράδια όταν φοβόμουν 

κι έψαχνα με κλάματα να βρω 

κάτω από το κρεββάτι μου το τέρας,

"έλα..." μου έλεγες 

μη μου φοβάσαι και μην κλαις

τίποτα κακό στον κόσμο δεν υπάρχει"...

κι έπειτα μ' έπαιρνες 

στην ακριβή σου αγκαλιά

και με νανούριζες 

με ωραία παραμύθια...

κι εγώ γαλήνευα 

κι ονειρευόμουν έναν κόσμο ιδανικό

σε ιστορίες που είχαν πάντα 

όμορφο τέλος.

Τίποτα δε μου 'χες πει...

Μα εγώ στο γιο μου όλα τα είπα,

όταν ξυπνούσε κάποιες νύχτες 

τρομαγμένος...

"μην ψάχνεις άδικα 

κάτω από το κρεβάτι σου 

κάτι κακό να βρεις...

Να το θυμάσαι..." του 'λεγα ... 

Δεν είναι εδώ...

έξω στον κόσμο είναι το τέρας"

Μαρία Γασπαράτου

Τι δεν καταλαβαίνεις;

 Τι είναι τώρα αυτό;

Κάποιου είδους τιμωρία;

Πάλι καλούμαι 

να λύσω τους γρίφους σου...

δεν ξέρω όμως αν θέλω 

μα ούτε κι αν αξίζει.

Νοστάλγησα τα ξάστερα τοπία,

τις διάφανες μέρες,

των λέξεων το φως,

τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες.

Θέλω να περπατώ 

σε ασφαλή μονοπάτια...

σε δρόμους ανοιχτούς...

να 'χω μπροστά μου 

ευδιάκριτους ορίζοντες.

Δεν είμαι κοριτσάκι πια...

έχουν απλουστευτεί οι ανάγκες μου...

ξεκάθαρες είναι

κι εγώ απόλυτα σαφής...

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μαρία Γασπαράτου

Μαθαίνω, παρόλα αυτά

 Σαν ξαφνική ριπή ανέμου,

χαστούκι αναπάντεχο 

στο μάγουλό μου,

αυτή η διόλου αναμενόμενη 

σιωπή σου...

αναίτια εντελώς ύψωσες τοίχο

ανάμεσά μας 

και χάθηκες και χάθηκα.

Οι λέξεις μου σαν τρυφερά 

παραπονιάρικα γατιά, 

τις νύχτες έρχονται και τρίβονται 

στα πόδια μου...

μ' ένα νιαούρισμα σαν κλάμα,

εξηγήσεις ζητούν, 

που έτσι επιπόλαια τις άφησα 

στην πόρτα σου

να περιμένουν άδικα...

αδιάφορες σου ήταν κι άχρηστες... 

δεν το φαντάστηκα...

Να τις φροντίσω τώρα πασχίζω,

να διώξω από πάνω τους 

του ανεπιθύμητου τη ρετσινιά...

αξίζαν σίγουρα 

κάποιον ευαίσθητο αποδέκτη,

που εσύ δεν ήσουν.

Σειρά μου τώρα να σωπάσω...

σειρά μου να υψώσω τοίχο...

όχι γι' αντιπερασπισμό...

από αξιοπρέπεια μόνο....

κι είναι η δική μου η σιωπή 

αδιαπέραστη, ξέρεις...

κι είναι ο δικός μου τοίχος, 

ατσάλινος.

Μαθαίνω, παρόλα αυτά...

Και με πληγές ακόμα οι άνθρωποι, 

διδάσκουν.

Είναι ένα κέρδος κι αυτό.

Μαρία Γασπαράτου

Απρόβλεπτος χειμώνας

 Χιόνι πυκνό πέφτει αναπάντεχα,

στης ανερμήνευτης σιωπής σου

την απόκρημνη κορφή.

Ήρθα ανύποπτη για να σε βρω

φορώντας τα σανδάλια μου

κι ένα μου καλοκαιρινό φορεματάκι

και στου Ιουλίου πριν ανέβω

τα μισά σκαλιά, 

ένας απρόβλεπτος με βρήκε

παγερός χειμώνας.

Βλέπεις, γελάστηκα 

από κάποιου χαμογέλιου σου

την φωτεινή ακτή

και πίστεψα, στα μέρη σου,

πως θα 'χει καλοκαίρι.

Τώρα σε τούτη την περίεργη σιγή,

σ' αυτή την ομιχλώδη απόσταση

που αυξάνεται ολοένα,

στέκομαι έκπληκτη...μονολογώ...

πώς έπεσα έξω πάλι, αναρωτιέμαι...

Μα αλλάξανε ψυχή μου οι εποχές. 

Κοίτα τι κρύο κάνει 

στων ανθρώπων τις καρδιές!

Φουρτούνα άγρια σήκωσε...

κι ο άνεμος ουρλιάζει:

"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

Μαρία Γασπαράτου

Ο ποιητής του θέρους

Εσύ, 

ο ποιητής του θέρους,

Ιούλιε της ζωής και της χαράς,

την πένα σου 

στο μπλε της θάλασσας βουτάς

και με το γνώριμό σου πάθος,

πάνω στα κύματα, 

στις αμμουδιές, 

στων γλάρων τα φτερά,

στα παιδικά χαμόγελα, 

στις αγκαλιές και στα φιλιά,

στα μάτια των ερωτευμένων, 

γράφεις στίχους.

Κάθε σου λέξη, αρμύρα στάζει,

ασήμι γίνεται, στων αστεριών

τις λαμπερές διαδρομές,

άνεμος που κινεί 

τους άσπρους ανεμόμυλους

στα κυκλαδίτικα νησιά,

βότσαλο και κοχύλι 

σε κάθε χρυσαφένια ακτή...

και λέξη λέξη,

στίχο στίχο,

στιγμή στιγμή,

με γράμματα ανεξίτηλα, 

σαν χάδι 

στην ψυχή μας γράφεις,

το πιο ωραίο ποίημα.

Μαρία Γασπαράτου

Στερεύει η μέρα

Πέρασε πολύς καιρός 

και δε θυμάσαι πια

της αυγής τα χρώματα.

Ένα ποτάμι βρόμικο βαθύ

τα σάρωσε όλα.

Για κάποια δεν υπάρχει γυρισμός.

Λέξεις μονάχα έμειναν διάσπαρτες,

καρφιά σκουριασμένα...

Στης περηφάνιας πάνω

τις πληγωμένες παλάμες,

νέες πληγές ανοίγουν 

πάνω στις παλιές.

Κι εσύ δε θες να το πιστέψεις... 

όλα θες να φαντάζεσαι πως είναι αλλιώς.

Καθώς αγγίζεις κάθε τόσο τις ουλές,

"δρόμοι ζωής είναι"...λες..

"σοφά μονοπάτια".

Τα δάχτυλά σου αίμα γεμίζουν

κι εσύ, "κρασί είναι"... λες...

"παλιό πολύτιμο κρασί". 

Έξω από της ζωής το παραθύρι

στερεύει η μέρα, 

ολοένα σώνεται το φως,

μα εσύ παίρνεις 

την αυταπάτη σου αγκαλιά

και νανουρίζεσαι

με ένα ακόμα ψέμα,

λέγοντας μέσα σου

πως είναι απλά,

πριν απ' το χάραμα,

το λυκαυγές.

Μαρία Γασπαράτου

Στη μέση της διαδρομής

 Έφτασε ο χρόνος στα μισά 

κι τίποτα απ' αυτά

που είπες στην αρχή ότι θ' αλλάξεις, 

δεν άλλαξες.

Στη μέση της διαδρομής, 

σ' ένα καράβι με υψωμένα τα πανιά,

ειρωνικά ο Ιούνης σε κοιτάει...

"Φύσα αγέρα"... φωνάζει...

"δεν είναι τόπος εδώ...

τα ίδια πάλι και τα ίδια

κι αυτή σκυμμένη στα χαρτιά της

και σήμερα σχέδια κάνει 

σαν χθες και σαν προχθές

σαν πέρσι και σαν πρόπερσι

σαν τώρα.

Πού είναι λοιπόν τα χρώματα;

Οι θάλασσες που είναι;

Οι ουρανοί;

Οι απέραντοι ορίζοντες;

Τα όνειρα πού είναι;

Λέξεις μονάχα διάσπαρτες,

σκόρπια νοήματα,

άχρηστα λόγια...

ζωή χαμένη σε στίχους φυλακές...

κι ο ήλιος λάμπει τόσο!

Φύσα αγέρα...φύσα...

γοργά να φύγουμε...

μονότονα, μουντά τοπία

στο φως το άγιο του καλοκαιριού,

είναι ιεροσυλία".

Μαρία Γασπαράτου

 

Δεν ήθελα πολλά...

Σ' εσένα αυτή η μέρα

αφιερωμένη,

μια σκιά που ήσουν πάντα..

καπνός κι αέρας...

φιγούρα μακρινή κι αγαπημένη...

οικία τόσο, όσο και ξένη...

στα παιδικά μου μάτια 

μια ρωγμή...

άδεια καρέκλα στο τραπέζι...

πάντα μακριά μου

κι όταν ακόμα ήσουν εκεί.

Δεν ήθελα πολλά...

μια βόλτα μόνο...

Κυριακή πρωί 

και να 'ναι καλοκαίρι...

στη μέση εγώ

και δύο χέρια στοργικά 

να μου κρατάν το χέρι...

να 'χω μια εικόνα φωτεινή

για να θυμάμαι,

τις μέρες της βροχής.

Μαρία Γασπαράτου

Στου φεγγαριού την ασημένια πίστα

Χορεύανε στου φεγγαριού 

την ασημένια πίστα,

ανέμελα παιδιά.

Μες στην καρδιά χτυπούσε ρυθμικά

η καρδιά του κόσμου.

Κι όλη η γη στα πόδια τους,

όλα τα όνειρα εφικτά,

αρκεί το χέρι τους ν' απλώνανε

κι όσα βαθιά ποθούσανε 

θα γίνονταν δικά τους...

και μες στη δίνη του χορού,

στη μουσική που ασταμάτητα 

μόνο γι' αυτούς έπαιζε η ζωή,

δεν καταλάβανε 

του φεγγαριού τη χάση.

Στροβιλιζόντουσαν 

κι η λαμπερή πανσέληνος

γινόταν όλο πιο λειψή...

ώσπου, 

πίστη, χαμόγελα, όνειρα,

βρέθηκαν στο κενό.

Τα βράδια του καλοκαιριού

αν δεις κάποιους που επίμονα 

κοιτάνε το φεγγάρι,

δεν είναι από ρομαντισμό...

μη φανταστείς 

πως είναι απλά ονειροπόλοι...

είναι, στη σκοτεινή του την πλευρά,

που απελπισμένα ψάχνουν

όσα χάθηκαν. 

Μαρία Γασπαράτου

Μια αγκαλιά

Μια αγκαλιά είναι ο Ιούνης,

μια αγκαλιά ζεστή,

που μέσα της 

γεννιούνται όνειρα,

χτίζουν φωλιές οι γλάροι,

με αρμυρά φιλιά τα κύματα 

αφήνουν τη δροσιά τους

στο ακρογιάλι,

δρόμους χαράς ο ήλιος ζωγραφίζει,

κοιμάται η θλίψη,

ξυπνά το καλοκαίρι.

Μια αγκαλιά 

που μέσα της γεννιούνται θαύματα.

Κι όπως ανοίγει διάπλατα, 

θαρρείς κι ανοίγονται

φτερούγες τρυφερές,

κάποιου ολόχρυσου αγγέλου,

που ξέφυγε 

απ' τον λαμπερό ουρανό 

του Παραδείσου.

Κι όπως μάνας γλυκιάς, 

την αγκαλιά θυμίζει,

μοιάζει κι εμένα να με προσκαλεί,

βαθιά της να χωθώ 

και να κουρνιάσω,

στο χρυσαφένιο φως της 

να βαφτίσω το αύριο

και μέσα του

σαν ηλιοτρόπιο ν' ανθίσω.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!

Χαρούμενο καλοκαίρι!!!

Οι λέξεις μου

Τρομαγμένα πουλιά

φτερουγίζουν...

πάνω απ' τη σκέψη μου, 

γύρω απ' τα χείλη μου,

μες στην ψυχή μου.

Τρομαγμένα πουλιά

από τ' άτολμα χέρια μου

αγωνιούν να ξεφύγουν...

με τρεμάμενα δάχτυλα

στο άδειο χαρτί τ' ακουμπώ

μα πετούν μακριά...

Οι λέξεις μου...

τρομαγμένα πουλιά...

Μαρία Γασπαράτου

ΕΛΕΝΗ

 Τη λεν Ελένη....

Κανένας πόλεμος 

για χάρη της δεν άρχισε...

μοιραία δεν υπήρξε, 

ούτε και καλλονή....

μια απλή γυναίκα ήτανε,

αδιάφορη σχεδόν, 

συνηθισμένη,

στο μυθικό της όνομα,

που αισθανότανε συχνά,

εγκλωβισμένη.

Σαν ξένο ρούχο το ένιωθε...

σαν φυλακή.

Σήμερα όμως το αποφάσισε,

στα μέτρα της να φέρει 

το όνομά της.

Ελευθερίας λάβαρο 

στο Έψιλόν της, 

βάζει...

στο Λάμδα της, 

Λαχτάρα για ζωή...

στο δεύτερό της Έψιλον, 

για ό,τι πόθησε πολύ, 

Επιμονή...

στο Νι της, 

ένα Ναι μεγάλο στα όνειρά της

και στο στερνό το Ήτα, 

έναν Ήλιο,

τη γκρίζα της για να φωτίσει

την ψυχή.

Τη λεν ΕΛΕΝΗ...

δεν είναι πια αδιάφορη, 

ούτε συνηθισμένη...

το όνομά της έκανε 

στεφάνι στα μαλλιά της 

κι είναι μοναδική.

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα

 Ήρθα κοντά σου ξανά...

στο απαλό σου γαλάζιο,

το βλέμμα μου βύθισα...

ξαναγεννήθηκα.

Την υγρή σου ανάσα, 

ανάσα μου έκανα...

αναστήθηκα.

Κι όσες άγκυρες μαύρες,

την ψυχή και το νου μου 

ανελέητα πλήγωναν,

στης πλατιάς αγκαλιάς σου 

τον σκούρο βυθό,

με μια κίνηση αυθόρμητη, 

πέταξα.

Ο ορίζοντας τότε, 

που μια ομίχλη βαριά

επιδέξια κάλυπτε,

φάνηκε

κι η ψυχή μου ελεύθερη πλέον, 

σαλπάρισε

και μαζί της σε πήρε.

Ξεκάθαρα τώρα είναι όλα κι απλά.

Όποιος βρίσκει τον τρόπο

να κρατά φυλαγμένη εντός του

τη θάλασσα,

στο σκοτάδι του πάντα

ανοίγει ένας δρόμος στο φως

και ποτέ του δε χάνεται.

Μαρία Γασπαράτου

Χαμένο λιμάνι

 Πληγωμένες στιγμές

στης θύμησης μου

το ξεθωριασμένο κάδρο...

Κόκκινες πινελιές σε φόντο γκρι...

το χέρι κάποιου γενναιόδωρου ζωγράφου

προσμένουν,

χρώμα να βάλει και λάμψη.

Με μια του κίνηση 

ν' αλλάξει το τοπίο.

Φως να ρίξει 

στα τυφλά σταυροδρόμια,

να δω τι έφταιξε.

Με λίγο κίτρινο 

να βάψει τον άχρωμο ήλιο,

να επιστρέψει η χαρά

και στων λαθών μου 

το σκούρο πέλαγο

ν' απλώσει ένα ελπιδοφόρο θαλασσί...

όλα μου τ' άσχημα και τα στραβά 

να τα καλύψει.

Σε καθαρά κρυστάλλινα νερά

να ταξιδέψει το βλέμμα μου,

στων ματιών σου να φτάσει 

το χαμένο λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Κάτι όμορφα αλλάζει

Καλπάζει η άνοιξη,

στο μεταξένιο της κορμί

φορώντας 

τα πιο ωραία χρώματα της δύσης...

Ολόκληρη ένας ανθός που ωρίμασε,

απλόχερα χαρίζει 

σ' όσες ψυχές της παραδόθηκαν,

το τελευταίο άρωμά της.

Με παπαρούνες κόκκινες

στρώνεται ο δρόμος,

να περάσει ο Μάης,

την αθωότητα μιας εποχής

σαν κρίνο ολόλευκο κρατώντας... 

Τα  απαλά του πέταλα

στα δροσερά νερά του Αιγαίου,

θα σκορπίσει,

να μην τα κάψει το φλογάτο,

που όπου να 'ναι φθάνει, καλοκαίρι.

Κάτι όμορφα αλλάζει.

Μια ανυπόμονη χαρά,

κάνει άξαφνα ν' αναριγεί,

το ροδαλό δέρμα της μέρας.

Όλα σε λίγο θα 'ναι πιο ζεστά,

πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα,

θα 'ναι πια έτοιμη η ψυχή
για να δεχτεί το φως,

ενώ στο λαμπερό βλέμμα του Μάη,

αρχίζει κιόλας να χορεύει η ζωή

στο πιο ερωτικό τραγούδι

του ήλιου.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Μάιο, εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Αξίζει...

Δεν είναι απλό το να 'σαι αληθινός.

Δεν είναι απλό το να 'σαι ελεύθερος...

να μην φοράς επάνω στην ψυχή σου

ξένα ντύματα,

να εκτείθεσαι, 

χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες.

Έχει ένα τίμημα 

να είσαι αυτό που δείχνεις,

να μην περνάς ξυστά από όρια,

να μην αφήνεσαι εσκεμμένα σε ασάφειες,

να μη δημιουργείς 

έστω και ανεπαίσθητες παραπλανήσεις

για να χωράς παντού,

με όλα να ταιριάζεις,

να προσαρμόζεσαι 

και σχήματα ν' αλλάζεις,

για να κουμπώνεις όμορφα,

σ' ένα πολύχρωμο και μπερδεμένο παζλ.

Δε θα αρέσεις σε πολλούς...

"φίλους" θα χάνεις,

ευκαιρίες,

προοπτικές...

Λίγοι θα είναι αυτοί 

κοντά σου που θα στέκουν...

μα πίστεψέ με, αξίζει...

γι αυτούς τους λίγους, 

τους ελάχιστους
που μένουν

και για τον εαυτό σου, 

που δεν τον ξεπουλάς.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν την Αγάπη που νικά

 Θα βάψουμε όλοι μας και πάλι

με χρώμα κόκκινο τ' αυγά,

όπως το αίμα του Χριστού μας,

σαν την Αγάπη που νικά

κι όταν θα έρθει η άγια ώρα

που ο Χριστός θ' αναστηθεί,

θα τα τσουγκρίσουμε γελώντας

που το κακό θα νικηθεί.

Μαρία Γασπαράτου

Αδύναμος ο άνθρωπος...

Οι ανθισμένες νεραντζιές, 

πάνω στη νύχτα άπλωσαν

τ' όμορφο άρωμά τους.

Άνοιξη!

Μελαγχολία ανάκατη, 

με μια αμυδρή ελπίδα,

στης πόλης τα δρομάκια

και στα προαύλια των ναών.

Αρχίζει αντίστροφα

ο χρόνος να μετράει

στη μέση της βδομάδας 

των Παθών.

Θέλει πολύ, η ψυχή, 

με πίστη ν' αφεθεί

στου Ιησού τα Πάθη...

σαν πλοίο ανεμόδαρτο

όσα φορτία τη βαραίνουν, 

να πετάξει

κι ανάλαφρη ν' αράξει,

στα πληγωμένα πόδια 

του Χριστού.

Μα αδύναμος ο άνθρωπος,

βαθιά εγωιστής, 

πώς το μυαλό και την καρδιά 

να κουμαντάρει;

Στο δράμα το δικό του εστιάζει

καθώς σηκώνει 

τον δικό του τον σταυρό...

για την δική του την ανάσταση 

τον νοιάζει...

το βλέμμα στρέφει 

και ρωτά τον ουρανό:

"'για μένα πότε... 

πότε η ανάσταση θα 'ρθεί;"

Μαρία Γασπαράτου

Ας σωπάσουμε τώρα

Ας σωπάσουμε τώρα.

Όλα γύρω, θλίψη σταλάζουν...

είναι αρκετό, της χλόης το θρόισμα,

μοιρολόι να γίνει

κι είναι αρκετή της αυγής η δροσιά,

στων απριλιάτικων ρόδων τα πέταλα,

να γίνει δάκρυ,

πάνω στης γης τα στεγνά μάγουλα

πικρά να κυλήσει.

Οι καμπάνες πένθιμα ηχούν...

κάθε χτύπος, καρφί, 

που μπήγεται αργά, 

πάνω στου κόσμου 

τη σκληρή αναλγησία.

Ο χρόνος τώρα βαριά προχωρά...

σπρώχνει με κόπο

προς το ιερό τέλος,

του καιρού τους παλιούς λεπτοδείκτες.

Σώπασε μόνο κι άκουσε

τον θρήνο του ουρανού...

ασ' την ψυχή σου να νιώσει τον πόνο,

να διαβεί τη φριχτή διαδρομή

απ' τον Γολγοθά ως τη Σταύρωση,

πέρα απ' τ' ανθρώπινα,

να ενωθεί με το Θείο

κι έτοιμη πια,

το θαύμα να νιώσει κι αυτή,

της Ανάστασης. 

Μαρία Γασπαράτου

Ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε!!!

Καλή Ανάσταση!!!

Καλό Πάσχα σε όλους!!!

 

 

Κάποιοι...

 Κάποιοι κρύβουν καλά,

το δεύτερό τους πρόσωπο,

το άλλο βλέμμα τους,

τις σκέψεις πίσω απ' τα λόγια τους,

της φωνής τους την ατόφια χροιά.

Σε ξεγελούν,

μέχρι να πάρουν από σένα 

όσα θέλουν,

κλέβουν τον χρόνο σου,

τον κόπο,

την ψυχή σου...

Και δίνεσαι, όλο δίνεσαι...

σ' αυτό που σκόπιμα σου δείχνουνε,

αφήνεσαι

κι έπειτα σε πουλούν.

Μα όλοι εμείς,

την όμορφη πλευρά που ψάχνουμε 

σε κάθε τι,

που στο καλό δίνουμε πάντα

ευκαιρία,

όχι... δεν είμαστε αφελείς...

στο βάθος ξέρουμε κάθε φορά, 

πως παίρνουμε ένα ρίσκο...

είναι που θέλουμε, με όποιο κόστος,

να πιστεύουμε,

στον κόσμο αυτόν, τον κάλπικο,

ότι ακόμα υπάρχουν Άνθρωποι,

ότι ακόμα υπάρχει αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Μια έρημη ακτή

 Καράβι εσύ 

που ξεμακραίνει,

στου ορίζοντα τα βάθη, 

χάνεται...

με πλώρη αγέρωχη, 

σχίζει τα κύματα, 

τραβά μπροστά 

με ορμή...

κι εγώ μια έρημη ακτή, 

ακίνητη,

προσμένει πληγωμένη

και μόνο η θάλασσα, 

κοντά της έρχεται

και συμπονετικά 

της γλείφει την πληγή.

Μαρία Γασπαράτου

Απρίλη μου

Πού νά βρω έναν ουρανό,

τον ήλιο σου ν' αφήσεις, 

Απρίλη μου,

που ο ουρανός είναι μικρός

και δε χωράει το φως σου...

Πού νά βρω μία θάλασσα, 

καθάριο μπλε ν' απλώσεις,

που η θάλασσα είναι βρόμικη

και θα σου το λερώσει...

Ψυχές στ' αλήθεια ελεύθερες, 

Απρίλη μου, πού νά βρω,

πνοή αγάπης μέσα τους,

η αύρα σου να φέρει, 

που είναι οι ψυχές από καιρό,

πιασμένες στα δεσμά τους...

Μα έλα, 

λίγη έστω από τη λάμψη σου,

στα μάτια μας ν' αφήσεις,

των λουλουδιών σου το άρωμα

τ' όνειρο ν' αναστήσει,

λόγο να βρει και δύναμη,

ξανά,

τα κουρασμένα της φτερά,

μες στην καρδιά της άνοιξης,

να δοκιμάσει η πίστη.

Μαρία Γασπαράτου

 

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!

Όσα δεν αντέχω

 Όταν τα πράγματα, 

έξω και μέσα μου, σκουραίνουν,

παίρνω το σύννεφό μου αγκαλιά

και σε ουρανούς αθέατους,

μόνη μου ταξιδεύω.

Δε θα με βρεις πουθενά.

Όταν τα φώτα 

της άθλιας ματαιοδοξίας μου,

τα μάτια μου κουράζουν,

μες στο σκοτάδι το απαλό, 

της νύχτας μου, 

βουλιάζω...

μες στην ανυπαρξία μου, 

για μένα μόνο υπάρχω...

δε θα με δεις πουθενά.

Όταν ο θόρυβος τόσων φωνών, 

που επιτακτικά 

γυρεύουν να μ' αλλάξουν,

με τρελαίνει,

σιωπώ...

βουβαίνομαι...

μιλιά δε βγάζω...

χάνομαι,

μες στη λυτρωτική μου, 

εκούσια μοναξιά.

Όταν κανένα ίχνος μου δε βρίσκεις,

σημάδι κανένα,

καμιά αναφορά,

παλεύω με όσα δεν αντέχω...

να ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου

Περιμένοντας τη βροχή

Οι μέρες στέρεψαν από φως...

η μία διαδέχεται την άλλη,

κρατώντας 

στ' αφυδατωμένα χέρια τους,

συννεφιασμένους ουρανούς 

κι άχρωμα τοπία...

κι ούτε μια ηλιαχτίδα

δε μπορεί 

το συμπαγές θαμπό στερέωμα 

να διαπεράσει

κι ούτε μια στάλα βροχής

δεν καταδέχεται, 

στη στείρα γη να πέσει,

λίγη δροσιά να φέρει

στης ψυχής μας τον κάματο, 

σαν τίποτα άλλο η ζωή 

να μην αξίζει,

παρά μονάχα 

ένα  μουντό, μουχλιασμένο παρόν.

Ίσως μια μπόρα δυνατή, 

μια καταιγίδα,

να 'φερνε πίσω 

σα λαμπρό ουράνιο τόξο,

την ελπίδα που χάθηκε... 

Τα μάτια μου κουράστηκαν, 

σ' έναν θολό ορίζοντα

αγκιστρωμένα,

μα πάνω του, επιμένω,

σαν σκονισμένες σημαίες,

προσδοκίες να κρεμάω,

περιμένοντας τη βροχή.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρταετοί

Πάνω στων δέντρων τα κλαδιά, 

πάνω στα σύρματα,

πάνω στις στέγες των σπιτιών,

κάτω στο χώμα,

χάρτινα σώματα μισά, 

κομματιασμένα,

άμοιροι, ανύποπτοι χαρταετοί,

ρομαντικοί κι ονειροπόλοι,

στη λογική ανυπότακτοι,

χωρίς ελπίδα επαναστάτες,

κινήσατε κι εσείς για ένα ταξίδι

μακρινό,

σαν τα πουλιά 

να σχίσετε τους ουρανούς,

ψηλά να πάτε,

έστω κι αν κάποιος, 

σας κρατούσε το σχοινί,

μοιραίοι και καταδικασμένοι..

πώς σας λυπάμαι...

Όμως δεν ξέρω... 

ίσως ν' αξίζει κάποτε

πάνω από κάθε τι ρηχό,

φθηνό και λερωμένο, να πετάξεις

κι ας χαθείς..

Κι ίσως ποιος ξέρει,

να φυσήξει δυνατά κάποια στιγμή 

ένας αέρας λυτρωτής

κι έτσι απρόσμενα να βρεις

ένα αγνό, αμόλυντο τοπίο,

έναν πραγματικά ελεύθερο 

ουρανό.

Μαρία Γασπαράτου

Χρόνια πολλά!

Καλή Σαρακοστή!

Για να ΄ρθει κάποτε μια άνοιξη...

Στάσου εδώ 

κι αφουγκράσου,

του Μάρτη 

τις βαριές πατημασιές,

του πρωινού το υγρό παράπονο,

τις λαμπερές δροσοσταλιές

σαν δάκρυα που κυλούν, 

στα άνθη της τριανταφυλλιάς,

ήχους, σιωπές,

ψιθύρους και κραυγές,

ψυχών προσευχές,

καρδιών πληγωμένων,

τους χτύπους.

Δικαιοσύνη όλα ζητούν...

Το μέλλον μες στα μάτια των παιδιών,

το όνειρο μες στο χαμόγελό τους,

ο ορίζοντας που αγωνίζεται 

απ' τα σύννεφα να βγει,

με περηφάνια να καθρεφτιστεί,

μες στο αθώο βλέμμα τους,

δικαιοσύνη όλα ζητούν...

Για να 'ρθει κάποτε μια άνοιξη,

που δε θα ντρέπεται 

να φέρει χαρά της.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα με υγεία και Δικαιοσύνη!

Ποτέ μην ξεχαστεί

Ας μην αφήσουμε 

τη μνήμη ν' ασθενήσει.

Ό,τι μας πόνεσε,

ποτέ μην ξεχαστεί.

Καλύτερα ελέφαντες,

ελεύθεροι στη ζούγκλα,

παρά χρυσόψαρα άβουλα, 

σε γυάλα, φυλακή.

Μαρία Γασπαράτου

Στη μνήμη των 57 αθώων θυμάτων των Τεμπών.

Κόντρα στον άνεμο

Κάτω απ' το βάρος των καιρών 

λυγίζει η αμυγδαλιά...

λεπτά τ' άσπρα της πέταλα,

πόσο χιονιά ν' αντέξουν;

-Δεν έπρεπε τόσο απερίσκεπτα,

σε χρόνους να ανθίζεις σκοτεινούς...

τιτίβισε ένα αδέσποτο σπουργίτι.

-Μα πώς αλλιώς το δρόμο της

θα βρει η άνοιξη...

του απάντησε εκείνη, 

αν τα ευωδιαστά μου άνθη 

δε μυρίσει;

Πώς θα πιστέψει αλλιώς, 

πως γύρισε ο καιρός;

Μέσα σε μέρες βρόμικες, 

πού θάβρει ένα σημάδι,

έναν χαρμόσυνο οιωνό,

νά 'ρθει μαζί με όλο της το φως 

και τον συννεφιασμένο τόπο μας 

να μην τον προσπεράσει;

-Ας είναι...είπε τότε το σπουργίτι...

μόνο σε τούτο το ψυχρό, 

ανεμόδαρτο τοπίο,

βρες κάτι όμορφο ν' αντέξεις...

να πιαστείς...

βρες το χαμόγελο το αθώο ενός παιδιού,

ενός άστρου που ξέφυγε απ' τα σύννεφα,

τη λάμψη,

το βλέμμα κάποιου, 

νοιάξιμο που στάζει,

την ώρα που στη φτωχική του αυλή,

ποτίζει το άσπρο του γεράνι

κι ίσως ακόμα αν θες, δύναμη πάρε 

απ' των φτερών μου τον ελεύθερο ρυθμό...

κόντρα στον άνεμο αν μπορέσεις να σταθείς,

θα βρει το δρόμο της η άνοιξη

και θά 'ρθει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλύτερα έτσι

 Καλύτερα έτσι...

κι η σιωπή πολλές φορές,

δάσκαλος είναι...

στης αυταπάτης τις θολές λεωφόρους,

λαμπρός φανοστάτης...

δρόμοι, 

που το σκοτάδι δε σε άφηνε, 

το "άδειο" τους να δεις,

αποκαλύπτουν τη γύμνια τους.

Καλύτερα έτσι...

Κι όλες εκείνες οι ψεύτρες φωνές 

που δε σ' άφηναν 

ούτε ενός πουλιού 

το τίμιο κελάηδημα
ν' ακούσεις,

σώπασαν όλες.

Κι όλα εκείνα τα χρώματα 

που εισέβαλαν στον κόσμο σου 

σχεδόν φασιστικά

και δε σου επέτρεπαν 

ούτε στου δειλινού να αφεθείς 

τις ζεστές αποχρώσεις,

ήρθε το αδιάφορο λευκό

και τα κατάπιε...

Καλύτερα έτσι...

Μέσα στο "τίποτα", καμιά φορά,

μες στη βαθιά σιωπή,

μπορείς ξεκάθαρα να δεις,

ό,τι αξίζει κι ό,τι όχι...

Μαρία Γασπαράτου

Η νύχτα μεγαλώνει

Κάθε φορά 

που υποφέρει ένα παιδί,

κάθε φορά που κάποιος

το σκοτώνει,

κάθε φορά 

που όσοι βλέπουν να 'ρχεται 

μέσα απ' τη βία, το κακό, 

αδιαφορούν,

κλείνουν τ' αυτιά,

τα χείλη και τα μάτια,

στον κόσμο αυτόν τον άθλιο,

η νύχτα μεγαλώνει...

Φοβάμαι, Θεέ μου,

πως θα έρθει κάποτε η στιγμή,

που ο ήλιος δε θα ξαναβγεί

και πια πως δε θα ξημερώσει...

Μαρία Γασπαράτου

Στον μικρό Άγγελο που τόσο απάνθρωπα βασανίστηκε

κι έχασε τελικά τη μάχη για τη ζωή.

Ας αναπαυτεί η αγνή ψυχούλα του στην πιο τρυφερή αγκαλιά του Παραδείσου.

Κι όσοι γνωρίζουν και δε μιλούν, όταν δίπλα τους ουρλιάζει η βία,

συνένοχοι είναι τελικά...

"Έναν Φλεβάρη γεμάτο από αλήθεια."

Κι ας πάμε πάλι στα ήσυχα, 

στ' ανώδυνα, στ' απλά...

θέματα ευχάριστα, διακριτικά, 

ακίνδυνα...

- κανείς να μην ενοχληθεί...

μ' όλους να τα 'χουμε καλά-

και ας τ' αφήσουμε τα δύσκολα,

τα αιχμηρά, τα επώδυνα 

και τα περίπλοκα, 

έξω από τη ζωή μας.

Για τον καιρό ας πούμε,

τις ανθισμένες μυγδαλιές,

για τον χειμώνα 

που όπου να 'ναι θα τελειώσει...

ήδη χτυπά την πόρτα μας 

με το μπαστούνι του ο Φλεβάρης... 

και για την άνοιξη...

προ πάντων για την άνοιξη, 

γεμάτη από χαρές, που θά 'ρθει.

Γι' αγάπες ας μιλήσουμε, 

ας πούμε ιστορίες,

κατά συνθήκη ψεύδη ας πούμε, 

όπως, το πόσο είναι ωραία η ζωή

και πόσο είμαστε όλοι ευτυχισμένοι,

πως όλα πάνε απίστευτα καλά,

πως αισθανόμαστε ασφαλείς

και διόλου προβληματισμένοι...

ευχές ας ανταλλάξουμε,

όλα αυτά τα βολικά, τα οικεία,

τα τετριμμένα... 

πιο εύπεπτα είναι άλλωστε τα ψέματα

και πιο ευχάριστα στ' αυτιά,

τα ωραία παραμύθια.

Μα έλα όμως που εγώ δεν το μπορώ...

γι αυτό κι έναν Φλεβάρη θα ευχηθώ

γεμάτο από αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά

Φύσηξε σήμερα

απ' άκρη σ' άκρη

αυτού του τόπου,

ο άνεμος της δύναμης,

της ανθρωπιάς 

και της αλληλεγγύης...

κι αυτή η ανάγκη μέσα μας

για της αλήθειας το φως,

για της δικαίωσης τον ήλιο,

δε γίνεται 

από κανέναν σκοτεινό σκοπό,

από κανένα μαύρο κίνητρο,

να νικηθεί...

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά,

το δίκιο που την κάνει 

σιδερένια...

κι όταν χτυπήσει στου άδικου 

επάνω το μαχαίρι,

χίλια κομμάτια θα το σπάσει...

θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Σκόρπιες στιγμές

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

μη νομίζεις...

σκόρπιες στιγμές τρυφερές...

κάποια δικά σου λόγια,

ανθάκια σπάνια, 

που μοσχοβόλαγαν στοργή

και μες στην εύθραυστη ψυχή μου,

άπλωναν ένα ακριβό άρωμα παραδείσου.

Σκόρπιες στιγμές βιαστικές...

τις έφερνε θαρρείς ο άνεμος 

από το πουθενά... 

και πριν καλά καλά τις αισθανθώ

τις έπαιρνε και πάλι πίσω...

μα ακόμα κι αν δεν κράταγαν πολύ,

καθώς είχανε πάνω τους ριγμένο,

το απροσδιόριστό σου νοιάξιμο, 

έλαμπαν ξάφνου από χαρά

τα παιδικά μου μάτια. 

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

Πάνω στου χθες μου την άγονη γη,

φυτρώνουν σαν κρινάκια του Απρίλη,

κάθε φορά που σε θυμάμαι

κι έτσι απροσδόκητα, 

στης μνήμης μου τον βροχερό ουρανό,

ξαστερώνει.

Μαρία Γασπαράτου

Όσα γυρεύω

Του φεγγαριού τη  διαδρομή

θ' ακολουθήσω απόψε.

Να 'χω ένα φως, 

να μη μου τρομάζουν τα όνειρα,

περασμένων καιρών 

τα φαντάσματα...

κι εκεί,  

στης λαμπρής πανσελήνου

τ' αργυρά μονοπάτια,

θα ψάξω να βρω, 

παραμύθια κι αλήθειες 

και τόπους χαμένους,

χαρές μου και λύπες,

στο χθες και στο τώρα,

αινίγματα, γρίφους,

μυστικά κι απαντήσεις,

κελιά και κλειδιά...

Όσα γυρεύω, 

κρυμμένα που είναι,

στης νύχτας μου τ' άγρια σκοτάδια,

απόψε, 

σ' ενός μαγικού φεγγαριού

τη σωτήρια πορεία, 

θα βρω...

Κι όλα επιτέλους στο φως

κι όλα όπως είναι στ' αλήθεια 

θα δω,

να βρει την αυγή στην ψυχή μου, 

ανοιχτό ουρανό,

ν' ανατείλει ο ήλιος.

Μαρία Γασπαράτου

Εβίβα

 Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

θα θυμηθείς κι απόψε...

Κι είναι παράδοξο 

που ό,τι θα 'θελες πολύ, 

να ξεχαστεί,

με λεπτομέρειες επιμένεις να θυμάσαι.

Εβίβα στις στιγμές,

τις δικές σου στιγμές,

λουλούδια ξερά πια 

σε βιβλίο παλιό, 

που από μια ανάγκη αρρωστημένη 

κι άχρηστη,

δεν το πετάς.

Εβίβα στις ώρες που πίσω δε γυρνούν,

να τις αλλάξεις..

στο χρόνο, που σαν τον πηλό, 

από τα χέρια σου,

απ' τα δικά σου χέρια,

σχήμα πήρε, 

που ποτέ 

με της ψυχής σου τη μορφή

δεν ταίριαξε.

Εβίβα σ' όλα σου τα λάθη

και στη ζωή σου,

που σαν το ψάρι έξω απ' το νερό,

την έζησες.

Μαρία Γασπαράτου