Δεν ήθελα πολλά...

Σ' εσένα αυτή η μέρα

αφιερωμένη,

μια σκιά που ήσουν πάντα..

καπνός κι αέρας...

φιγούρα μακρινή κι αγαπημένη...

οικία τόσο, όσο και ξένη...

στα παιδικά μου μάτια 

μια ρωγμή...

άδεια καρέκλα στο τραπέζι...

πάντα μακριά μου

κι όταν ακόμα ήσουν εκεί.

Δεν ήθελα πολλά...

μια βόλτα μόνο...

Κυριακή πρωί 

και να 'ναι καλοκαίρι...

στη μέση εγώ

και δύο χέρια στοργικά 

να μου κρατάν το χέρι...

να 'χω μια εικόνα φωτεινή

για να θυμάμαι,

τις μέρες της βροχής.

Μαρία Γασπαράτου

Στου φεγγαριού την ασημένια πίστα

Χορεύανε στου φεγγαριού 

την ασημένια πίστα,

ανέμελα παιδιά.

Μες στην καρδιά χτυπούσε ρυθμικά

η καρδιά του κόσμου.

Κι όλη η γη στα πόδια τους,

όλα τα όνειρα εφικτά,

αρκεί το χέρι τους ν' απλώνανε

κι όσα βαθιά ποθούσανε 

θα γίνονταν δικά τους...

και μες στη δίνη του χορού,

στη μουσική που ασταμάτητα 

μόνο γι' αυτούς έπαιζε η ζωή,

δεν καταλάβανε 

του φεγγαριού τη χάση.

Στροβιλιζόντουσαν 

κι η λαμπερή πανσέληνος

γινόταν όλο πιο λειψή...

ώσπου, 

πίστη, χαμόγελα, όνειρα,

βρέθηκαν στο κενό.

Τα βράδια του καλοκαιριού

αν δεις κάποιους που επίμονα 

κοιτάνε το φεγγάρι,

δεν είναι από ρομαντισμό...

μη φανταστείς 

πως είναι απλά ονειροπόλοι...

είναι, στη σκοτεινή του την πλευρά,

που απελπισμένα ψάχνουν

όσα χάθηκαν. 

Μαρία Γασπαράτου

Μια αγκαλιά

Μια αγκαλιά είναι ο Ιούνης,

μια αγκαλιά ζεστή,

που μέσα της 

γεννιούνται όνειρα,

χτίζουν φωλιές οι γλάροι,

με αρμυρά φιλιά τα κύματα 

αφήνουν τη δροσιά τους

στο ακρογιάλι,

δρόμους χαράς ο ήλιος ζωγραφίζει,

κοιμάται η θλίψη,

ξυπνά το καλοκαίρι.

Μια αγκαλιά 

που μέσα της γεννιούνται θαύματα.

Κι όπως ανοίγει διάπλατα, 

θαρρείς κι ανοίγονται

φτερούγες τρυφερές,

κάποιου ολόχρυσου αγγέλου,

που ξέφυγε 

απ' τον λαμπερό ουρανό 

του Παραδείσου.

Κι όπως μάνας γλυκιάς, 

την αγκαλιά θυμίζει,

μοιάζει κι εμένα να με προσκαλεί,

βαθιά της να χωθώ 

και να κουρνιάσω,

στο χρυσαφένιο φως της 

να βαφτίσω το αύριο

και μέσα του

σαν ηλιοτρόπιο ν' ανθίσω.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!

Χαρούμενο καλοκαίρι!!!

Οι λέξεις μου

Τρομαγμένα πουλιά

φτερουγίζουν...

πάνω απ' τη σκέψη μου, 

γύρω απ' τα χείλη μου,

μες στην ψυχή μου.

Τρομαγμένα πουλιά

από τ' άτολμα χέρια μου

αγωνιούν να ξεφύγουν...

με τρεμάμενα δάχτυλα

στο άδειο χαρτί τ' ακουμπώ

μα πετούν μακριά...

Οι λέξεις μου...

τρομαγμένα πουλιά...

Μαρία Γασπαράτου

ΕΛΕΝΗ

 Τη λεν Ελένη....

Κανένας πόλεμος 

για χάρη της δεν άρχισε...

μοιραία δεν υπήρξε, 

ούτε και καλλονή....

μια απλή γυναίκα ήτανε,

αδιάφορη σχεδόν, 

συνηθισμένη,

στο μυθικό της όνομα,

που αισθανότανε συχνά,

εγκλωβισμένη.

Σαν ξένο ρούχο το ένιωθε...

σαν φυλακή.

Σήμερα όμως το αποφάσισε,

στα μέτρα της να φέρει 

το όνομά της.

Ελευθερίας λάβαρο 

στο Έψιλόν της, 

βάζει...

στο Λάμδα της, 

Λαχτάρα για ζωή...

στο δεύτερό της Έψιλον, 

για ό,τι πόθησε πολύ, 

Επιμονή...

στο Νι της, 

ένα Ναι μεγάλο στα όνειρά της

και στο στερνό το Ήτα, 

έναν Ήλιο,

τη γκρίζα της για να φωτίσει

την ψυχή.

Τη λεν ΕΛΕΝΗ...

δεν είναι πια αδιάφορη, 

ούτε συνηθισμένη...

το όνομά της έκανε 

στεφάνι στα μαλλιά της 

κι είναι μοναδική.

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα

 Ήρθα κοντά σου ξανά...

στο απαλό σου γαλάζιο,

το βλέμμα μου βύθισα...

ξαναγεννήθηκα.

Την υγρή σου ανάσα, 

ανάσα μου έκανα...

αναστήθηκα.

Κι όσες άγκυρες μαύρες,

την ψυχή και το νου μου 

ανελέητα πλήγωναν,

στης πλατιάς αγκαλιάς σου 

τον σκούρο βυθό,

με μια κίνηση αυθόρμητη, 

πέταξα.

Ο ορίζοντας τότε, 

που μια ομίχλη βαριά

επιδέξια κάλυπτε,

φάνηκε

κι η ψυχή μου ελεύθερη πλέον, 

σαλπάρισε

και μαζί της σε πήρε.

Ξεκάθαρα τώρα είναι όλα κι απλά.

Όποιος βρίσκει τον τρόπο

να κρατά φυλαγμένη εντός του

τη θάλασσα,

στο σκοτάδι του πάντα

ανοίγει ένας δρόμος στο φως

και ποτέ του δε χάνεται.

Μαρία Γασπαράτου

Χαμένο λιμάνι

 Πληγωμένες στιγμές

στης θύμησης μου

το ξεθωριασμένο κάδρο...

Κόκκινες πινελιές σε φόντο γκρι...

το χέρι κάποιου γενναιόδωρου ζωγράφου

προσμένουν,

χρώμα να βάλει και λάμψη.

Με μια του κίνηση 

ν' αλλάξει το τοπίο.

Φως να ρίξει 

στα τυφλά σταυροδρόμια,

να δω τι έφταιξε.

Με λίγο κίτρινο 

να βάψει τον άχρωμο ήλιο,

να επιστρέψει η χαρά

και στων λαθών μου 

το σκούρο πέλαγο

ν' απλώσει ένα ελπιδοφόρο θαλασσί...

όλα μου τ' άσχημα και τα στραβά 

να τα καλύψει.

Σε καθαρά κρυστάλλινα νερά

να ταξιδέψει το βλέμμα μου,

στων ματιών σου να φτάσει 

το χαμένο λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Κάτι όμορφα αλλάζει

Καλπάζει η άνοιξη,

στο μεταξένιο της κορμί

φορώντας 

τα πιο ωραία χρώματα της δύσης...

Ολόκληρη ένας ανθός που ωρίμασε,

απλόχερα χαρίζει 

σ' όσες ψυχές της παραδόθηκαν,

το τελευταίο άρωμά της.

Με παπαρούνες κόκκινες

στρώνεται ο δρόμος,

να περάσει ο Μάης,

την αθωότητα μιας εποχής

σαν κρίνο ολόλευκο κρατώντας... 

Τα  απαλά του πέταλα

στα δροσερά νερά του Αιγαίου,

θα σκορπίσει,

να μην τα κάψει το φλογάτο,

που όπου να 'ναι φθάνει, καλοκαίρι.

Κάτι όμορφα αλλάζει.

Μια ανυπόμονη χαρά,

κάνει άξαφνα ν' αναριγεί,

το ροδαλό δέρμα της μέρας.

Όλα σε λίγο θα 'ναι πιο ζεστά,

πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα,

θα 'ναι πια έτοιμη η ψυχή
για να δεχτεί το φως,

ενώ στο λαμπερό βλέμμα του Μάη,

αρχίζει κιόλας να χορεύει η ζωή

στο πιο ερωτικό τραγούδι

του ήλιου.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Μάιο, εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Αξίζει...

Δεν είναι απλό το να 'σαι αληθινός.

Δεν είναι απλό το να 'σαι ελεύθερος...

να μην φοράς επάνω στην ψυχή σου

ξένα ντύματα,

να εκτείθεσαι, 

χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες.

Έχει ένα τίμημα 

να είσαι αυτό που δείχνεις,

να μην περνάς ξυστά από όρια,

να μην αφήνεσαι εσκεμμένα σε ασάφειες,

να μη δημιουργείς 

έστω και ανεπαίσθητες παραπλανήσεις

για να χωράς παντού,

με όλα να ταιριάζεις,

να προσαρμόζεσαι 

και σχήματα ν' αλλάζεις,

για να κουμπώνεις όμορφα,

σ' ένα πολύχρωμο και μπερδεμένο παζλ.

Δε θα αρέσεις σε πολλούς...

"φίλους" θα χάνεις,

ευκαιρίες,

προοπτικές...

Λίγοι θα είναι αυτοί 

κοντά σου που θα στέκουν...

μα πίστεψέ με, αξίζει...

γι αυτούς τους λίγους, 

τους ελάχιστους
που μένουν

και για τον εαυτό σου, 

που δεν τον ξεπουλάς.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν την Αγάπη που νικά

 Θα βάψουμε όλοι μας και πάλι

με χρώμα κόκκινο τ' αυγά,

όπως το αίμα του Χριστού μας,

σαν την Αγάπη που νικά

κι όταν θα έρθει η άγια ώρα

που ο Χριστός θ' αναστηθεί,

θα τα τσουγκρίσουμε γελώντας

που το κακό θα νικηθεί.

Μαρία Γασπαράτου

Αδύναμος ο άνθρωπος...

Οι ανθισμένες νεραντζιές, 

πάνω στη νύχτα άπλωσαν

τ' όμορφο άρωμά τους.

Άνοιξη!

Μελαγχολία ανάκατη, 

με μια αμυδρή ελπίδα,

στης πόλης τα δρομάκια

και στα προαύλια των ναών.

Αρχίζει αντίστροφα

ο χρόνος να μετράει

στη μέση της βδομάδας 

των Παθών.

Θέλει πολύ, η ψυχή, 

με πίστη ν' αφεθεί

στου Ιησού τα Πάθη...

σαν πλοίο ανεμόδαρτο

όσα φορτία τη βαραίνουν, 

να πετάξει

κι ανάλαφρη ν' αράξει,

στα πληγωμένα πόδια 

του Χριστού.

Μα αδύναμος ο άνθρωπος,

βαθιά εγωιστής, 

πώς το μυαλό και την καρδιά 

να κουμαντάρει;

Στο δράμα το δικό του εστιάζει

καθώς σηκώνει 

τον δικό του τον σταυρό...

για την δική του την ανάσταση 

τον νοιάζει...

το βλέμμα στρέφει 

και ρωτά τον ουρανό:

"'για μένα πότε... 

πότε η ανάσταση θα 'ρθεί;"

Μαρία Γασπαράτου

Ας σωπάσουμε τώρα

Ας σωπάσουμε τώρα.

Όλα γύρω, θλίψη σταλάζουν...

είναι αρκετό, της χλόης το θρόισμα,

μοιρολόι να γίνει

κι είναι αρκετή της αυγής η δροσιά,

στων απριλιάτικων ρόδων τα πέταλα,

να γίνει δάκρυ,

πάνω στης γης τα στεγνά μάγουλα

πικρά να κυλήσει.

Οι καμπάνες πένθιμα ηχούν...

κάθε χτύπος, καρφί, 

που μπήγεται αργά, 

πάνω στου κόσμου 

τη σκληρή αναλγησία.

Ο χρόνος τώρα βαριά προχωρά...

σπρώχνει με κόπο

προς το ιερό τέλος,

του καιρού τους παλιούς λεπτοδείκτες.

Σώπασε μόνο κι άκουσε

τον θρήνο του ουρανού...

ασ' την ψυχή σου να νιώσει τον πόνο,

να διαβεί τη φριχτή διαδρομή

απ' τον Γολγοθά ως τη Σταύρωση,

πέρα απ' τ' ανθρώπινα,

να ενωθεί με το Θείο

κι έτοιμη πια,

το θαύμα να νιώσει κι αυτή,

της Ανάστασης. 

Μαρία Γασπαράτου

Ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε!!!

Καλή Ανάσταση!!!

Καλό Πάσχα σε όλους!!!

 

 

Κάποιοι...

 Κάποιοι κρύβουν καλά,

το δεύτερό τους πρόσωπο,

το άλλο βλέμμα τους,

τις σκέψεις πίσω απ' τα λόγια τους,

της φωνής τους την ατόφια χροιά.

Σε ξεγελούν,

μέχρι να πάρουν από σένα 

όσα θέλουν,

κλέβουν τον χρόνο σου,

τον κόπο,

την ψυχή σου...

Και δίνεσαι, όλο δίνεσαι...

σ' αυτό που σκόπιμα σου δείχνουνε,

αφήνεσαι

κι έπειτα σε πουλούν.

Μα όλοι εμείς,

την όμορφη πλευρά που ψάχνουμε 

σε κάθε τι,

που στο καλό δίνουμε πάντα

ευκαιρία,

όχι... δεν είμαστε αφελείς...

στο βάθος ξέρουμε κάθε φορά, 

πως παίρνουμε ένα ρίσκο...

είναι που θέλουμε, με όποιο κόστος,

να πιστεύουμε,

στον κόσμο αυτόν, τον κάλπικο,

ότι ακόμα υπάρχουν Άνθρωποι,

ότι ακόμα υπάρχει αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Μια έρημη ακτή

 Καράβι εσύ 

που ξεμακραίνει,

στου ορίζοντα τα βάθη, 

χάνεται...

με πλώρη αγέρωχη, 

σχίζει τα κύματα, 

τραβά μπροστά 

με ορμή...

κι εγώ μια έρημη ακτή, 

ακίνητη,

προσμένει πληγωμένη

και μόνο η θάλασσα, 

κοντά της έρχεται

και συμπονετικά 

της γλείφει την πληγή.

Μαρία Γασπαράτου

Απρίλη μου

Πού νά βρω έναν ουρανό,

τον ήλιο σου ν' αφήσεις, 

Απρίλη μου,

που ο ουρανός είναι μικρός

και δε χωράει το φως σου...

Πού νά βρω μία θάλασσα, 

καθάριο μπλε ν' απλώσεις,

που η θάλασσα είναι βρόμικη

και θα σου το λερώσει...

Ψυχές στ' αλήθεια ελεύθερες, 

Απρίλη μου, πού νά βρω,

πνοή αγάπης μέσα τους,

η αύρα σου να φέρει, 

που είναι οι ψυχές από καιρό,

πιασμένες στα δεσμά τους...

Μα έλα, 

λίγη έστω από τη λάμψη σου,

στα μάτια μας ν' αφήσεις,

των λουλουδιών σου το άρωμα

τ' όνειρο ν' αναστήσει,

λόγο να βρει και δύναμη,

ξανά,

τα κουρασμένα της φτερά,

μες στην καρδιά της άνοιξης,

να δοκιμάσει η πίστη.

Μαρία Γασπαράτου

 

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!

Όσα δεν αντέχω

 Όταν τα πράγματα, 

έξω και μέσα μου, σκουραίνουν,

παίρνω το σύννεφό μου αγκαλιά

και σε ουρανούς αθέατους,

μόνη μου ταξιδεύω.

Δε θα με βρεις πουθενά.

Όταν τα φώτα 

της άθλιας ματαιοδοξίας μου,

τα μάτια μου κουράζουν,

μες στο σκοτάδι το απαλό, 

της νύχτας μου, 

βουλιάζω...

μες στην ανυπαρξία μου, 

για μένα μόνο υπάρχω...

δε θα με δεις πουθενά.

Όταν ο θόρυβος τόσων φωνών, 

που επιτακτικά 

γυρεύουν να μ' αλλάξουν,

με τρελαίνει,

σιωπώ...

βουβαίνομαι...

μιλιά δε βγάζω...

χάνομαι,

μες στη λυτρωτική μου, 

εκούσια μοναξιά.

Όταν κανένα ίχνος μου δε βρίσκεις,

σημάδι κανένα,

καμιά αναφορά,

παλεύω με όσα δεν αντέχω...

να ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου

Περιμένοντας τη βροχή

Οι μέρες στέρεψαν από φως...

η μία διαδέχεται την άλλη,

κρατώντας 

στ' αφυδατωμένα χέρια τους,

ομιχλώδεις ουρανούς 

κι άχρωμα τοπία...

κι ούτε μια ηλιαχτίδα

δε μπορεί 

το συμπαγές θαμπό στερέωμα 

να διαπεράσει

κι ούτε μια στάλα βροχής

δεν καταδέχεται, 

στη στείρα γη να πέσει,

λίγη δροσιά να φέρει

στης ψυχής μας τον κάματο, 

σαν τίποτα άλλο η ζωή 

να μην αξίζει,

παρά μονάχα 

ένα  μουντό, μουχλιασμένο παρόν.

Ίσως μια μπόρα δυνατή, 

μια καταιγίδα,

να 'φερνε πίσω 

σα λαμπρό ουράνιο τόξο,

την ελπίδα που χάθηκε... 

Τα μάτια μου κουράστηκαν, 

σ' έναν θολό ορίζοντα

αγκιστρωμένα,

μα πάνω του, επιμένω,

σαν σκονισμένες σημαίες,

προσδοκίες να κρεμάω,

περιμένοντας τη βροχή.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρταετοί

Πάνω στων δέντρων τα κλαδιά, 

πάνω στα σύρματα,

πάνω στις στέγες των σπιτιών,

κάτω στο χώμα,

χάρτινα σώματα μισά, 

κομματιασμένα,

άμοιροι, ανύποπτοι χαρταετοί,

ρομαντικοί κι ονειροπόλοι,

στη λογική ανυπότακτοι,

χωρίς ελπίδα επαναστάτες,

κινήσατε κι εσείς για ένα ταξίδι

μακρινό,

σαν τα πουλιά 

να σχίσετε τους ουρανούς,

ψηλά να πάτε,

έστω κι αν κάποιος, 

σας κρατούσε το σχοινί,

μοιραίοι και καταδικασμένοι..

πώς σας λυπάμαι...

Όμως δεν ξέρω... 

ίσως ν' αξίζει κάποτε

πάνω από κάθε τι ρηχό,

φθηνό και λερωμένο, να πετάξεις

κι ας χαθείς..

Κι ίσως ποιος ξέρει,

να φυσήξει δυνατά κάποια στιγμή 

ένας αέρας λυτρωτής

κι έτσι απρόσμενα να βρεις

ένα αγνό, αμόλυντο τοπίο,

έναν πραγματικά ελεύθερο 

ουρανό.

Μαρία Γασπαράτου

Χρόνια πολλά!

Καλή Σαρακοστή!

Για να ΄ρθει κάποτε μια άνοιξη...

Στάσου εδώ 

κι αφουγκράσου,

του Μάρτη 

τις βαριές πατημασιές,

του πρωινού το υγρό παράπονο,

τις λαμπερές δροσοσταλιές

σαν δάκρυα που κυλούν, 

στα άνθη της τριανταφυλλιάς,

ήχους, σιωπές,

ψιθύρους και κραυγές,

ψυχών προσευχές,

καρδιών πληγωμένων,

τους χτύπους.

Δικαιοσύνη όλα ζητούν...

Το μέλλον μες στα μάτια των παιδιών,

το όνειρο μες στο χαμόγελό τους,

ο ορίζοντας που αγωνίζεται 

απ' τα σύννεφα να βγει,

με περηφάνια να καθρεφτιστεί,

μες στο αθώο βλέμμα τους,

δικαιοσύνη όλα ζητούν...

Για να 'ρθει κάποτε μια άνοιξη,

που δε θα ντρέπεται 

να φέρει χαρά της.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα με υγεία και Δικαιοσύνη!

Ποτέ μην ξεχαστεί

Ας μην αφήσουμε 

τη μνήμη ν' ασθενήσει.

Ό,τι μας πόνεσε,

ποτέ μην ξεχαστεί.

Καλύτερα ελέφαντες,

ελεύθεροι στη ζούγκλα,

παρά χρυσόψαρα άβουλα, 

σε γυάλα, φυλακή.

Μαρία Γασπαράτου

Στη μνήμη των 57 αθώων θυμάτων των Τεμπών.

Κόντρα στον άνεμο

Κάτω απ' το βάρος των καιρών 

λυγίζει η αμυγδαλιά...

λεπτά τ' άσπρα της πέταλα,

πόσο χιονιά ν' αντέξουν;

-Δεν έπρεπε τόσο απερίσκεπτα,

σε χρόνους να ανθίζεις σκοτεινούς...

τιτίβισε ένα αδέσποτο σπουργίτι.

-Μα πώς αλλιώς το δρόμο της

θα βρει η άνοιξη...

του απάντησε εκείνη, 

αν τα ευωδιαστά μου άνθη 

δε μυρίσει;

Πώς θα πιστέψει αλλιώς, 

πως γύρισε ο καιρός;

Μέσα σε μέρες βρόμικες, 

πού θάβρει ένα σημάδι,

έναν χαρμόσυνο οιωνό,

νά 'ρθει μαζί με όλο της το φως 

και τον συννεφιασμένο τόπο μας 

να μην τον προσπεράσει;

-Ας είναι...είπε τότε το σπουργίτι...

μόνο σε τούτο το ψυχρό, 

ανεμόδαρτο τοπίο,

βρες κάτι όμορφο ν' αντέξεις...

να πιαστείς...

βρες το χαμόγελο το αθώο ενός παιδιού,

ενός άστρου που ξέφυγε απ' τα σύννεφα,

τη λάμψη,

το βλέμμα κάποιου, 

νοιάξιμο που στάζει,

την ώρα που στη φτωχική του αυλή,

ποτίζει το άσπρο του γεράνι

κι ίσως ακόμα αν θες, δύναμη πάρε 

απ' των φτερών μου τον ελεύθερο ρυθμό...

κόντρα στον άνεμο αν μπορέσεις να σταθείς,

θα βρει το δρόμο της η άνοιξη

και θά 'ρθει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλύτερα έτσι

 Καλύτερα έτσι...

κι η σιωπή πολλές φορές,

δάσκαλος είναι...

στης αυταπάτης τις θολές λεωφόρους,

λαμπρός φανοστάτης...

δρόμοι, 

που το σκοτάδι δε σε άφηνε, 

το "άδειο" τους να δεις,

αποκαλύπτουν τη γύμνια τους.

Καλύτερα έτσι...

Κι όλες εκείνες οι ψεύτρες φωνές 

που δε σ' άφηναν 

ούτε ενός πουλιού 

το τίμιο κελάηδημα
ν' ακούσεις,

σώπασαν όλες.

Κι όλα εκείνα τα χρώματα 

που εισέβαλαν στον κόσμο σου 

σχεδόν φασιστικά

και δε σου επέτρεπαν 

ούτε στου δειλινού να αφεθείς 

τις ζεστές αποχρώσεις,

ήρθε το αδιάφορο λευκό

και τα κατάπιε...

Καλύτερα έτσι...

Μέσα στο "τίποτα", καμιά φορά,

μες στη βαθιά σιωπή,

μπορείς ξεκάθαρα να δεις,

ό,τι αξίζει κι ό,τι όχι...

Μαρία Γασπαράτου

Η νύχτα μεγαλώνει

Κάθε φορά 

που υποφέρει ένα παιδί,

κάθε φορά που κάποιος

το σκοτώνει,

κάθε φορά 

που όσοι βλέπουν να 'ρχεται 

μέσα απ' τη βία, το κακό, 

αδιαφορούν,

κλείνουν τ' αυτιά,

τα χείλη και τα μάτια,

στον κόσμο αυτόν τον άθλιο,

η νύχτα μεγαλώνει...

Φοβάμαι, Θεέ μου,

πως θα έρθει κάποτε η στιγμή,

που ο ήλιος δε θα ξαναβγεί

και πια πως δε θα ξημερώσει...

Μαρία Γασπαράτου

Στον μικρό Άγγελο που τόσο απάνθρωπα βασανίστηκε

κι έχασε τελικά τη μάχη για τη ζωή.

Ας αναπαυτεί η αγνή ψυχούλα του στην πιο τρυφερή αγκαλιά του Παραδείσου.

Κι όσοι γνωρίζουν και δε μιλούν, όταν δίπλα τους ουρλιάζει η βία,

συνένοχοι είναι τελικά...

"Έναν Φλεβάρη γεμάτο από αλήθεια."

Κι ας πάμε πάλι στα ήσυχα, 

στ' ανώδυνα, στ' απλά...

θέματα ευχάριστα, διακριτικά, 

ακίνδυνα...

- κανείς να μην ενοχληθεί...

μ' όλους να τα 'χουμε καλά-

και ας τ' αφήσουμε τα δύσκολα,

τα αιχμηρά, τα επώδυνα 

και τα περίπλοκα, 

έξω από τη ζωή μας.

Για τον καιρό ας πούμε,

τις ανθισμένες μυγδαλιές,

για τον χειμώνα 

που όπου να 'ναι θα τελειώσει...

ήδη χτυπά την πόρτα μας 

με το μπαστούνι του ο Φλεβάρης... 

και για την άνοιξη...

προ πάντων για την άνοιξη, 

γεμάτη από χαρές, που θά 'ρθει.

Γι' αγάπες ας μιλήσουμε, 

ας πούμε ιστορίες,

κατά συνθήκη ψεύδη ας πούμε, 

όπως, το πόσο είναι ωραία η ζωή

και πόσο είμαστε όλοι ευτυχισμένοι,

πως όλα πάνε απίστευτα καλά,

πως αισθανόμαστε ασφαλείς

και διόλου προβληματισμένοι...

ευχές ας ανταλλάξουμε,

όλα αυτά τα βολικά, τα οικεία,

τα τετριμμένα... 

πιο εύπεπτα είναι άλλωστε τα ψέματα

και πιο ευχάριστα στ' αυτιά,

τα ωραία παραμύθια.

Μα έλα όμως που εγώ δεν το μπορώ...

γι αυτό κι έναν Φλεβάρη θα ευχηθώ

γεμάτο από αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά

Φύσηξε σήμερα

απ' άκρη σ' άκρη

αυτού του τόπου,

ο άνεμος της δύναμης,

της ανθρωπιάς 

και της αλληλεγγύης...

κι αυτή η ανάγκη μέσα μας

για της αλήθειας το φως,

για της δικαίωσης τον ήλιο,

δε γίνεται 

από κανέναν σκοτεινό σκοπό,

από κανένα μαύρο κίνητρο,

να νικηθεί...

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά,

το δίκιο που την κάνει 

σιδερένια...

κι όταν χτυπήσει στου άδικου 

επάνω το μαχαίρι,

χίλια κομμάτια θα το σπάσει...

θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Σκόρπιες στιγμές

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

μη νομίζεις...

σκόρπιες στιγμές τρυφερές...

κάποια δικά σου λόγια,

ανθάκια σπάνια, 

που μοσχοβόλαγαν στοργή

και μες στην εύθραυστη ψυχή μου,

άπλωναν ένα ακριβό άρωμα παραδείσου.

Σκόρπιες στιγμές βιαστικές...

τις έφερνε θαρρείς ο άνεμος 

από το πουθενά... 

και πριν καλά καλά τις αισθανθώ

τις έπαιρνε και πάλι πίσω...

μα ακόμα κι αν δεν κράταγαν πολύ,

καθώς είχανε πάνω τους ριγμένο,

το απροσδιόριστό σου νοιάξιμο, 

έλαμπαν ξάφνου από χαρά

τα παιδικά μου μάτια. 

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

Πάνω στου χθες μου την άγονη γη,

φυτρώνουν σαν κρινάκια του Απρίλη,

κάθε φορά που σε θυμάμαι

κι έτσι απροσδόκητα, 

στης μνήμης μου τον βροχερό ουρανό,

ξαστερώνει.

Μαρία Γασπαράτου

Όσα γυρεύω

Του φεγγαριού τη  διαδρομή

θ' ακολουθήσω απόψε.

Να 'χω ένα φως, 

να μη μου τρομάζουν τα όνειρα,

περασμένων καιρών 

τα φαντάσματα...

κι εκεί,  

στης λαμπρής πανσελήνου

τ' αργυρά μονοπάτια,

θα ψάξω να βρω, 

παραμύθια κι αλήθειες 

και τόπους χαμένους,

χαρές μου και λύπες,

στο χθες και στο τώρα,

αινίγματα, γρίφους,

μυστικά κι απαντήσεις,

κελιά και κλειδιά...

Όσα γυρεύω, 

κρυμμένα που είναι,

στης νύχτας μου τ' άγρια σκοτάδια,

απόψε, 

σ' ενός μαγικού φεγγαριού

τη σωτήρια πορεία, 

θα βρω...

Κι όλα επιτέλους στο φως

κι όλα όπως είναι στ' αλήθεια 

θα δω,

να βρει την αυγή στην ψυχή μου, 

ανοιχτό ουρανό,

ν' ανατείλει ο ήλιος.

Μαρία Γασπαράτου

Εβίβα

 Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

θα θυμηθείς κι απόψε...

Κι είναι παράδοξο 

που ό,τι θα 'θελες πολύ, 

να ξεχαστεί,

με λεπτομέρειες επιμένεις να θυμάσαι.

Εβίβα στις στιγμές,

τις δικές σου στιγμές,

λουλούδια ξερά πια 

σε βιβλίο παλιό, 

που από μια ανάγκη αρρωστημένη 

κι άχρηστη,

δεν το πετάς.

Εβίβα στις ώρες που πίσω δε γυρνούν,

να τις αλλάξεις..

στο χρόνο, που σαν τον πηλό, 

από τα χέρια σου,

απ' τα δικά σου χέρια,

σχήμα πήρε, 

που ποτέ 

με της ψυχής σου τη μορφή

δεν ταίριαξε.

Εβίβα σ' όλα σου τα λάθη

και στη ζωή σου,

που σαν το ψάρι έξω απ' το νερό,

την έζησες.

Μαρία Γασπαράτου

Έπεσα έξω...

Κοιτάς καμιά φορά,

αλλά δε βλέπεις..

Αχαρτογράφητοι οι τόποι της ψυχής

και στα τυφλά προχωράς,

παίρνοντας λάθος μονοπάτια...

κι όσο κι αν λεν 

πως όλα φαίνονται στα μάτια,

είναι και κάποια που έμαθαν

να κρύβονται καλά.

Σε ξεγελούν τα ψεύτικα χαμόγελα

και τα επιδέξια, 

με μία κάλπικη αθωότητα,

ντυμένα βλέμματα.

Ώσπου η ώρα έρχεται μοιραία

που η αλήθεια μπρος σου 

εκτίθεται γυμνή.

"Έπεσα έξω..." 

γι' άλλη μια φορά θα πεις..

και εκείνο πιο πολύ 

που απ' όλα σε πονάει,

δεν είναι τόσο που σε γέλασαν,

είναι που ακόμα δεν κατάφερες

να τη δαμάσεις την καρδιά σου,

έτσι ανόητα να μη δίνεται...

είναι που όσο αξίζει,

ακόμα μια φορά, 

δεν την προστάτεψες

και πάλι ψάχνεις

τα κομμάτια της να βρεις

σε δρόμους καρμανιόλες.

Μαρία Γασπαράτου

Γιάννης (αφιέρωμα στα ονόματα)

 Όποια πόρτα κι αν ανοίξεις,

κάποιον Γιάννη θ' αντικρίσεις.

Σ' όποιο σπίτι και να μπεις,

Γιάννη σίγουρα θα βρεις.

"Γιάννη", όπου κι αν φωνάξεις,

μες στο πλήθος αν κοιτάξεις,

το κεφάλι θα γυρίσουν

οι μισοί και θ' απαντήσουν.

Τ' όνομά του είναι γραμμένο

σε χιλιάδες ιστορίες

κι είναι οι Γιάννηδές μας τόσοι,

όσες είναι κι οι Μαρίες.

 

Να εύχεσαι μονάχα ο Γιάννης,

στη ζωή σου που θα βάλεις,

να μην είναι ένας, που λένε,

από τους σαράντα πέντε.

Μα το πράγμα όπως και να 'χει,

ένας Γιάννης ας σου λάχει,

γιατί σπίτι δίχως Γιάννη,

προκοπή ποτέ δεν κάνει.

Μαρία Γασπαράτου 

Στ' άγια νερά

Ν' αφήσουμε όλους τους σταυρούς

που μας βαραίνουν, 

μαζί με του Κυρίου μας τον Σταυρό,

στ' άγια νερά να πέσουν. 

Μες στην αγάπη του Θεού 

να βαπτιστούν,

να εξαγνιστούν, 

να καθαρίσουν,

κι όταν επάνω μας ξανά 

φορτίο θα γενούν,

οι κουρασμένοι ώμοι μας 

να τους αντέξουν...

Κάτω απ' το θείο, ευλογημένο φως,

ανάλαφροι να γίνουν...

στου πεπρωμένου μας

τους δαιδαλώδεις δρόμους,

πιο δυνατή 

και πιο ξεκούραστη 

να προχωρήσει η ψυχή...

κι εκεί στου Γολγοθά μας,

κάποτε, 

όταν φτάσουμε την άκρη, 

σαν μάνας τρυφερής την αγκαλιά,

να μας προσμένει η λύτρωση.

Μαρία Γασπαράτου

Χρόνια πολλά, καλά και φωτισμένα, με υγεία!!!

Χαρά να φέρεις

Θέλω σαν άγγελος γλυκός να ρθείς,

μέσα σ' ένα ζεστό μελένιο φως,

χαρά να φέρεις.

Να γίνεσαι ήλιος λαμπερός, 

κάθε φορά που συννεφιάζει στην ψυχή,

χρυσή πανσέληνος, 

κάθε φορά που μέσα μας βραδιάζει...

Όσα ανορθόγραφα άφησε

ο χρόνος ο παλιός,

μ' ένα σου νεύμα μαγικό, 

θέλω να σβήνεις.

Στο πέρασμά σου, 

ευωδιαστά, 

ν' ανθίζουνε τριαντάφυλλα

κι όλη η πορεία σου,

αγάπης ίχνη να αφήνει.

Σαν μελωδία θεϊκή,

πάνω απ' όλα μας τα φάλτσα 

να κυλάς

κι ο κόσμος όμορφα ν' αλλάζει...

κι όταν θα φύγεις και θα γίνεις παρελθόν,

θέλω για σένα τα καλύτερα να λέμε...

λαμπρό πως ήτανε,

καλοσυνάτο,

ελπιδοφόρο,

δοτικό,

το 2025.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο να είναι για όλους, το 2025, με υγεία και αγάπη!!!

Ίσως ακόμα προλαβαίνεις

 Ίσως ακόμα προλαβαίνεις,

κάτι συγγνώμες που δεν είπες,

να πεις, 

να ελαφρύνει η ψυχή σου...

ίσως ακόμα, 

και να μην είναι ολότελα αργά,

για κείνα σου τα δίκια 

που σε καίνε,

που πάντα δείλιαζες 

ν' αγγίξεις,

μα μέσα σου ήξερες 

πως θα 'πρεπε αναμμένη

ν' αφήσεις τη φωτιά...

Βρες τη φωνή σου,

αυτή που 'χεις ξεχάσει,

πάλεψε για όλα εκείνα 

που διψάς,

όμως ποτέ δεν τόλμησες 

να διεκδικήσεις,

βάλε επιτέλους όρια,

βγες απ' τα περιθώρια,

τα χέρια σου άπλωσε,

δώσε και πάρε,

κλάψε αν θέλεις, 

γέλα, 

τραγούδα,

μίλα...

πες όλα εκείνα 

στην ψυχή σου που κρατάς 

φυλακισμένα

και κάνε κήπο, μέσα σου, 

το σκοτεινό κελί..

Κρίμα δεν είναι φεύγοντας 

ακόμα μια χρονιά,

ν' αφήσει πίσω της

λειψή ζωή

κι απωθημένα;

Μαρία Γασπαράτου

Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους

και μια χαρούμενη χρονιά, με υγεία και χωρίς απωθημένα!!!

Στον αγαπημένο φίλο, Νίκο Βρεττό

Στον σπουδαίο στιχουργό, στον υπέροχο άνθρωπο, στον αγαπημένο φίλο, Νίκο Βρεττό,

που τόσο αναπάντεχα έφυγε.

Καλό σου ταξίδι Νίκο.

Θα μας λείψεις πολύ, μα θα έχεις πάντα μια φωτεινή θέση στην ψυχή μας.

Σκοτείνιασε αναπάντεχα η μέρα

και του Δεκέμβρη τη λιακάδα

έσβησε ξαφνικά,

βαριά μια συννεφιά...

Δεν είσαι πια μαζί μας

μα έμειναν οι στίχοι σου...

Λόγια δικά σου 

με αρετή και καλοσύνη 

κεντημένα,

αστέρια έγιναν 

που αιώνια θα λάμπουν

στου ουρανού μας 

το θαμπό στερέωμα,

να μας θυμίζουν 

πόσο υπήρξαμε στ' αλήθεια 

τυχεροί,

που μέσα σ' όλα τα φθηνά, 

τ' ανούσια, τα υστερόβουλα, 

τα βρόμικα, τα ψεύτικα,

γνωρίσαμε έναν Ποιητή

με  αγνή ολοκάθαρη ψυχή,

γνωρίσαμε έναν Άνθρωπο 

με Άλφα κεφαλαίο.

Μαρία Γασπαράτου

Μια ψεύτικη χαρά

Άναψαν πάλι φώτα αστραφτερά, 

χριστουγεννιάτικα στολίδια 

και λαμπάκια και γιρλάντες, παντού,

έτοιμα να σε πνίξουν.

Δέντρα τεράστια σε πλατείες, 

βοσκοί και μάγοι και δώρα

κι ο μικρός Χριστός στη φάτνη Του,

που Αγάπη φέρνει, 

αλλά κανείς δεν παίρνει,

από πιστούς και άπιστους

απλώς φωτογραφίζεται.

Στο internet ολημερίς

προβάλλεται ξεδιάντροπα,

μια ψεύτικη χαρά...

Γραφεία ταξιδίων επιμένουν 

πως πρέπει να προλάβεις

αυτή την προσφορά..

Χριστούγεννα να κάνεις

σε ειδυλλιακά, λευκά τοπία...

Να κλείσεις πρέπει γρήγορα τραπέζι

σε κάποιο ρεστοράν, 

μην το αμελήσεις, δε θα βρεις 

τη νύχτα της γιορτής...

την ίδια ώρα που άνθρωποι

εδώ και μήνες βρίσκονται 

σε λίστα αναμονής,

για ένα χειρουργείο...

Κι είναι κι αυτή η αναιδής, 

η εξοργιστικά επίμονη φωνή

που απ' όλα γύρω βγαίνει

και πάει να σε τρελάνει:

"Πρέπει να χαίρεσαι...

πρέπει να χαίρεσαι...πρέπει να χαίρεσαι..."

Να φύγεις θέλεις...

να κρυφτείς...

τίποτα να μη βλέπεις...

η έστω απλά να κοιμηθείς 

και να ξυπνήσεις 

τον Φλεβάρη.

Μαρία Γασπαράτου

Άννα του Δεκέμβρη (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Άννα του Δεκέμβρη

Άννα του χειμώνα

σαν χρυσή ηλιαχτίδα 

μες στην παγωνιά

τα όνειρα μου φέγγεις

που τρομάζουν μόνα

το σκοτάδι διώχνεις

και την καταχνιά.

Άννα τ' όνομά σου

σαν γλυκό τραγούδι

στο άκουσμά του μόνο

χαίρεται η ψυχή

της βροχούλας μύρο

του χιονιά λουλούδι

της αγάπης θαύμα

της ζωής πνοή.

Μαρία Γασπαράτου

Αναστασία ( Αφιέρωμα στα ονόματα)

 Ίσως το 'χει το όνομά σου Αναστασία

κι όπου πας σκορπίζεις γύρω σου ζωή

κι οι στιγμές κοντά σου έχουν μια μαγεία

κι η ψυχή φτεροκοπάει σαν πουλί.

Ίσως να 'ναι το ωραίο όνομά σου

ίσως να 'ναι η γλυκιά σου η μορφή

κι ανασταίνομαι όταν βρίσκομαι κοντά σου

νιώθω μέσα μου ξανά μικρό παιδί.

Ίσως να 'ναι το όνομά σου Αναστασία

που γεμίζει η καρδιά μου με χαρά

έχεις φέρει στη ζωή μου ευλογία

στην ψυχή μου, της αγάπης ζεστασιά.

Μαρία Γασπαράτου

Στιγμές ζωής

Να 'μαι λοιπόν και πάλι εδώ,

στου χρόνου αυτού που αποχωρεί,

τον τελευταίο μήνα.

Κοιτώντας πίσω

έχω πολλά να θυμηθώ,

ωραία και άσχημα,

γλυκές στιγμές

μα και πικρές,

λιακάδες της ψυχής

κι αστροφεγγές

αλλά και μπόρες,

καταιγίδες,

σκούρα σύννεφα...

Ανατολές 

από σωτήριο φως ελπίδας,

καμωμένες,

και σούρουπα όμως,

μελαγχολικά,

που απογοήτευση έσταζαν...

Χαμόγελα χαρούμενα

και βλέμματα

αλλά και μάτια δακρυσμένα, 

στιγμές ζωής που δε θα ξαναρθούν,

δικές μου μόνο,

πόσες καλές, πόσες κακές, 

δεν τις μετρώ...

μες στης ψυχής μου 

τις κρυφές σελίδες,

όπως και να 'χει,

έγραψαν.

Μαρία Γασπαράτου

Εικόνα:  Bidtheewell

Καλό Δεκέμβρη εύχομαι σε όλους και χαρούμενες γιορτές, 

με υγεία, αγάπη και όμορφες στιγμές!!!

Σαν κόκκινες τουλίπες

Θα φύγει κι αυτό το φθινόπωρο,

θα ορφανέψουν τα δέντρα

κι όλα τα ωραία χρώματα, 

τη θέση τους θα δώσουν ανόρεχτα, 

σε τοπία μουντά.

T' ανθισμένα χρυσάνθεμα 

θα γείρουν τα όμορφα κεφάλια τους,

σε μια στάση αποδοχής

του αναπόφευκτου τέλους.

Η φύση θα πέσει σ' έναν ύπνο βαθύ

κι αυτό το "τίποτα"

που ξαφνικά θ' απομείνει,

στην αγκαλιά του ασφυκτικά

θα κλείνει, 

μια γαλήνη μελαγχολική

και οικεία συνάμα...

Κι εγώ, μέσα σ' αυτό το υγρό 

και διάφανο κενό,

θα βουλιάξω απαλά όσα πονάνε,

μες στη  σιωπή του χειμώνα

να κοιμηθούν, να ονειρευτούν, 

να γιατρευτούν,

σαν κόκκινες νεογέννητες τουλίπες, 

τα τρυφερά τους πέταλα 

ν' ανοίξουν,

στο πρώτο φως της άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Θαύματα

 Για δες πώς στόλισαν

των δέντρων τα γυμνά κλαδιά,

του ουρανού 

τα πιο λαμπρά αστεράκια!

Και το άδειο ακόμα,

το λειψό,

αυτό που μοιάζει από ζωή στεγνό,

αν το κοιτάξεις 

με τα μάτια της καρδιάς,

θα δεις επάνω του

ν' ανθίζουν θαύματα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε χάρτες καθαρούς

Κι αν τ' όνειρο προδόθηκε

σε κάλπικους καιρούς,

βρώμικη σκόνη αν κάλυψε

τ' αγνά οράματά μας,

δρόμους ας σχεδιάσουμε

σε χάρτες καθαρούς,

τα "θέλω" μας που χάθηκαν,

να 'ρθουν ξανά κοντά μας.

Πάμε για να γιατρέψουμε

όνειρα παιδικά,

που ο χρόνος τα παρέσυρε

στ' ορμητικό του ρεύμα

κι έσπασαν μες στη δίνη του

τ' άσπρα τους τα φτερά

και δε μπορέσαν στης χαράς

να φτάσουνε το τέρμα.

Απ' τον Νοέμβρη ας κλέψουμε

χρώματα πορφυρά

κι από το χρυσοχάλκινο,

μεταξωτό του ντύμα,

ουράνια τόξα ας φτιάξουμε,

να φέρουν τη χαρά,

μες στα καμένα της ψυχής,

ν' ανθίσει πάλι η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Άγιε μου Δημήτρη

Άγιε μου Δημήτρη,

στη Θεσσαλονίκη,

θα 'ρθω πάλι όπως παλιά 

για να σε βρω,

να σε προσκυνήσω

και να σου ζητήσω,

τ' όνειρό μου να κρατήσεις 

ζωντανό.

Άγιε Στρατηλάτη,

των πιστών προστάτη,

στην εικόνα σου 

μ' ευλάβεια θα σταθώ

κι ό,τι με βαραίνει

κι ό,τι με μαραίνει,

στης λαμπάδας θα το πνίξω, 

τον καπνό.

Άγιε καβαλάρη,

λάμπεις σαν φεγγάρι,

σε ανέφελο, 

καθάριο ουρανό.

Άπλωσε το φως σου,

το υπέρλαμπρό σου,

μες στου κόσμου τα σκοτάδια

μη χαθώ.

Μαρία Γασπαράτου

Χωρίς αιτία

 Σε σένα ταξιδεύει ο νους μου

σαν γλάρος πάνω απ' τα καράβια

του γυρισμού ψάχνει σημάδια

στους δακρυσμένους ουρανούς μου.

Χαράζει κι όμως δε θα φέξει

η αυγή ξανά θα με προδώσει

το φως της σ' άλλη γη θ' απλώσει

και πάλι νύχτα εδώ θα πέσει.

Φωτιά που καίει η απουσία

και πώς με τη φωτιά να παίξω

φοβάμαι πως δεν θα τ' αντέξω

έτσι να ζω χωρίς αιτία.

Μαρία Γασπαράτου