Όσα δεν αντέχω

 Όταν τα πράγματα, 

έξω και μέσα μου, σκουραίνουν,

παίρνω το σύννεφό μου αγκαλιά

και σε ουρανούς αθέατους,

μόνη μου ταξιδεύω.

Δε θα με βρεις πουθενά.

Όταν τα φώτα 

της άθλιας ματαιοδοξίας μου,

τα μάτια μου κουράζουν,

μες στο σκοτάδι το απαλό, 

της νύχτας μου, 

βουλιάζω...

μες στην ανυπαρξία μου, 

για μένα μόνο υπάρχω...

δε θα με δεις πουθενά.

Όταν ο θόρυβος τόσων φωνών, 

που επιτακτικά 

γυρεύουν να μ' αλλάξουν,

με τρελαίνει,

σιωπώ...

βουβαίνομαι...

μιλιά δε βγάζω...

χάνομαι,

μες στη λυτρωτική μου, 

εκούσια μοναξιά.

Όταν κανένα ίχνος μου δε βρίσκεις,

σημάδι κανένα,

καμιά αναφορά,

παλεύω με όσα δεν αντέχω...

να ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου