Περιμένοντας τη βροχή

Οι μέρες στέρεψαν από φως...

η μία διαδέχεται την άλλη,

κρατώντας 

στ' αφυδατωμένα χέρια τους,

ομιχλώδεις ουρανούς 

κι άχρωμα τοπία...

κι ούτε μια ηλιαχτίδα

δε μπορεί 

το συμπαγές θαμπό στερέωμα 

να διαπεράσει

κι ούτε μια στάλα βροχής

δεν καταδέχεται, 

στη στείρα γη να πέσει,

λίγη δροσιά να φέρει

στης ψυχής μας τον κάματο, 

σαν τίποτα άλλο η ζωή 

να μην αξίζει,

παρά μονάχα 

ένα  μουντό, μουχλιασμένο παρόν.

Ίσως μια μπόρα δυνατή, 

μια καταιγίδα,

να 'φερνε πίσω 

σα λαμπρό ουράνιο τόξο,

την ελπίδα που χάθηκε... 

Τα μάτια μου κουράστηκαν, 

σ' έναν θολό ορίζοντα

αγκιστρωμένα,

μα πάνω του, επιμένω,

σαν σκονισμένες σημαίες,

προσδοκίες να κρεμάω,

περιμένοντας τη βροχή.

Μαρία Γασπαράτου