Αδύναμος ο άνθρωπος...

Οι ανθισμένες νεραντζιές, 

πάνω στη νύχτα άπλωσαν

τ' όμορφο άρωμά τους.

Άνοιξη!

Μελαγχολία ανάκατη, 

με μια αμυδρή ελπίδα,

στης πόλης τα δρομάκια

και στα προαύλια των ναών.

Αρχίζει αντίστροφα

ο χρόνος να μετράει

στη μέση της βδομάδας 

των Παθών.

Θέλει πολύ, η ψυχή, 

με πίστη ν' αφεθεί

στου Ιησού τα Πάθη...

σαν πλοίο ανεμόδαρτο

όσα φορτία τη βαραίνουν, 

να πετάξει

κι ανάλαφρη ν' αράξει,

στα πληγωμένα πόδια 

του Χριστού.

Μα αδύναμος ο άνθρωπος,

βαθιά εγωιστής, 

πώς το μυαλό και την καρδιά 

να κουμαντάρει;

Στο δράμα το δικό του εστιάζει

καθώς σηκώνει 

τον δικό του τον σταυρό...

για την δική του την ανάσταση 

τον νοιάζει...

το βλέμμα στρέφει 

και ρωτά τον ουρανό:

"'για μένα πότε... 

πότε η ανάσταση θα 'ρθεί;"

Μαρία Γασπαράτου