Κόντρα στον άνεμο

Κάτω απ' το βάρος των καιρών 

λυγίζει η αμυγδαλιά...

λεπτά τ' άσπρα της πέταλα,

πόσο χιονιά ν' αντέξουν;

-Δεν έπρεπε τόσο απερίσκεπτα,

σε χρόνους να ανθίζεις σκοτεινούς...

τιτίβισε ένα αδέσποτο σπουργίτι.

-Μα πώς αλλιώς το δρόμο της

θα βρει η άνοιξη...

του απάντησε εκείνη, 

αν τα ευωδιαστά μου άνθη 

δε μυρίσει;

Πώς θα πιστέψει αλλιώς, 

πως γύρισε ο καιρός;

Μέσα σε μέρες βρόμικες, 

πού θάβρει ένα σημάδι,

έναν χαρμόσυνο οιωνό,

νά 'ρθει μαζί με όλο της το φως 

και τον συννεφιασμένο τόπο μας 

να μην τον προσπεράσει;

-Ας είναι...είπε τότε το σπουργίτι...

μόνο σε τούτο το ψυχρό, 

ανεμόδαρτο τοπίο,

βρες κάτι όμορφο ν' αντέξεις...

να πιαστείς...

βρες το χαμόγελο το αθώο ενός παιδιού,

ενός άστρου που ξέφυγε απ' τα σύννεφα,

τη λάμψη,

το βλέμμα κάποιου, 

νοιάξιμο που στάζει,

την ώρα που στη φτωχική του αυλή,

ποτίζει το άσπρο του γεράνι

κι ίσως ακόμα αν θες, δύναμη πάρε 

απ' των φτερών μου τον ελεύθερο ρυθμό...

κόντρα στον άνεμο αν μπορέσεις να σταθείς,

θα βρει το δρόμο της η άνοιξη

και θά 'ρθει.

Μαρία Γασπαράτου