Εβίβα

 Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

θα θυμηθείς κι απόψε...

Κι είναι παράδοξο 

που ό,τι θα 'θελες πολύ, 

να ξεχαστεί,

με λεπτομέρειες επιμένεις να θυμάσαι.

Εβίβα στις στιγμές,

τις δικές σου στιγμές,

λουλούδια ξερά πια 

σε βιβλίο παλιό, 

που από μια ανάγκη αρρωστημένη 

κι άχρηστη,

δεν το πετάς.

Εβίβα στις ώρες που πίσω δε γυρνούν,

να τις αλλάξεις..

στο χρόνο, που σαν τον πηλό, 

από τα χέρια σου,

απ' τα δικά σου χέρια,

σχήμα πήρε, 

που ποτέ 

με της ψυχής σου τη μορφή

δεν ταίριαξε.

Εβίβα σ' όλα σου τα λάθη

και στη ζωή σου,

που σαν το ψάρι έξω απ' το νερό,

την έζησες.

Μαρία Γασπαράτου