Γι αυτό το φως...

Βούτηξε το φεγγάρι

στων ματιών σου τις θάλασσες...
Τ' άστρα σα σμήνη πουλιών πέταξαν
στων μαλλιών σου τις πυκνές
φυλλωσιές...
Με κοίταξες...
Φωτιάς κύματα σήκωσε
ο πόθος στα μάτια σου...
Το βλέμμα σου μ' έντυσε
με ασημιά φορεσιά αστεριών...
Μια μαγική βραδιά...
Μια άνοιξη...
Ένα τρελό Απρίλη...
Έκλεψες τη λάμψη της νύχτας...
Ορφάνεψε ο ουρανός...
Με φίλησες...
Με φίλησε το φως...
Ξαναγεννήθηκα μέσα του...
Σ' αγάπησα...
Γι αυτό το φως...
Για τους φόβους που έκαψες...
Για τη ζωή που με κέρασες...
Για τα σκοτάδια που έντυσες
με χίλια φεγγάρια...
Γι αυτό σ' αγαπώ...
Γιατί πια δε φοβάμαι τα βράδια...
Της άγριας νύχτας μου
έγινες εσύ
ο φωτεινός έναστρος ουρανός...

Έρχεσαι πάλι...

Επιμένεις..

Να επιστρέφεις...
Να τρυπώνεις
από κάποια ρωγμή της ψυχής...
Γυάλινη ψυχή συναρμολογημένη...
Αδέξια κολλημένη...
Κι έρχεσαι πάλι...
Να βρεις μια θέση...
Κι εγώ προσπαθώ όπως όπως
τη γυάλινη ψυχή μου να μπαλώσω...
Να μην αφήσω καμιά χαραμάδα...
Να σ' αφήσω απ' έξω...
Να φανώ δυνατή...
Την τρύπια ψυχή μου να ντύσω
με μια σωτήρια άρνηση...
Να μην εισβάλλεις πάλι
σα νερό που εισχωρεί
και διαβρώνει τα πάντα...
Να προλάβω...
Να ενώσω τα κομμάτια...
Να κλείσω τα κενά...
Να μπορώ να σε διώχνω
κάθε φορά που επιστρέφεις...
Κάθε φορά που επιμένεις...
Να καταφέρω ν' αντισταθώ...
Να μη σε ζητώ...
Να μην αφεθώ...
Να μη σ' αγαπώ...
Να μην επιτρέψω
να μπεις στην ψυχή μου...
Ποτέ ξανά...

Θα ξεχαστείς...

Κι έτσι θα γίνεις κι εσύ
μια εικόνα στο χτες μου...
Μια μακρινή σκιά
στης μνήμης μου το θολό τοπίο...
Ξεχασμένη φιγούρα
σε παλιά μου μακρινά καλοκαίρια...
Στα δρομάκια της σκέψης
ακαθόριστη ξεφτισμένη μορφή...
Θα ξεχαστείς...
Ο χρόνος σα φίλος καλός
θα σβήσει ό,τι τώρα πληγώνει...
Σαν γλύπτης επιμελής κι επιδέξιος
θα λειάνει τον πόνο...
Θα σμιλέψει τη θλίψη...
Θα ξεχαστείς...
Η ζωή θα κυλήσει...
Κι όσα ζήσαμε
σαν ταινία παλιά χιλιοπαιγμένη
θα γίνουν αδιάφορα...
Θα γελάω ξανά...
θ' αγαπάω...θα ζω...θα συνεχίζω...
Μα τώρα...
Πες μου τι γίνεται τώρα...
Πώς να παλέψω αυτή την ώρα
την απουσία σου,
που είναι η μορφή σου
νωπή στο μυαλό μου...
Στα χείλη μου ακόμα
ζωντανό το φιλί,
στα χέρια μου ζεστή
η αφή των χεριών σου,
στην ψυχή μου η αγάπη φωτιά...
Ξέρω...
Ο χρόνος σα φίλος καλός θα σε σβήσει...
Θα ξεχαστείς...
Μα τώρα...
Πες μου τι γίνεται τώρα...

Μαρία Γασπαράτου

Κυριακή...

Τα ξημερώματα κατά τις πέντε
θ' ακούσω ξάφνου το κλειδί
στην πόρτα...
Θα ρθεις εσύ με μια αγκαλιά
λουλούδια άγρια θαλασσιά
για μένα...
Κι εγώ κοντά σου με καρδιοχτύπι
από τον ύπνο το βαθύ
θα τρέξω...
με μια λαχτάρα στην ψυχή
πρωτόγνωρη άγρια τρελή
για σένα...
Θα ξαφνιαστώ τόσο πολύ
κι εσύ με αγάπη και στοργή
θα μ' αγκαλιάζεις...
κι από την τόση μου χαρά
που θα με παίρνεις αγκαλιά, βουβά
θα κλαίω..
Θα προσπαθώ να το πιστέψω
πως είσαι αλήθεια εδώ ξανά
κοντά μου...
Κι η Κυριακή μου θα πάρει χρώμα
γαλάζιο απόκοσμο βαθύ
παραμυθένιο...
Θα γίνει θάλασσα κι εσύ νησί
που χρόνια τώρα σα ναυαγός
τ' αναζητάω...
Σάββατο σήμερα νωρίς θα πέσω
με την ελπίδα μου αγκαλιά
ευτυχισμένη...
Να ξημερώσει η Κυριακή
και να με βρει στην αγκαλιά σου
παραδομένη...

Ένα ποίημα για σένα...

Κι απόψε θα γράψω για σένα...
Με λέξεις καρφιά
το χαρτί θα πληγώσω...
Θα ματώσω τη λευκή μου σελίδα...
με θυμό με ενοχές με συγγνώμες
με κραυγές με σιωπές με παράπονο
με κενό με απουσία...
Τα λόγια φωτιές
πληγές της ψυχής
κι η σελίδα τραγικός αποδέκτης...
Οι εικόνες του χτες
θλιβερές ζωγραφιές
στο λευκό μου χαρτί
ματωμένες σφραγίδες...
Τ' όνομα σου παντού...
Λεπίδες τα γράμματα
θα σκορπίζουνε πόνο...
Ένα ποίημα θλιμμένο
και πάλι θα γράψω
γεμάτο από σένα...
Και κει χαμηλά σε μιαν άκρη,
δειλά θα γραφτεί το όνομα μου...
ξεχασμένη κι ασήμαντη
σε κάποια γωνιά
στου χαρτιού το μικρό περιθώριο...
Μια φράση θα είμαι μικρή
από παντού ξεκομμένη...
μακριά από σένα...
μακριά απ' τη ζωή...
μες στο ίδιο το ποίημα μου ξένη...

Μαρία Γασπαράτου

Θα σε βρω...

Βροχή...

Πόση βροχή Θεέ μου σ' αυτή την πόλη...

Στα σπασμένα πεζοδρόμια,

στις λακούβες του δρόμου,

βουλιάζουν αργά τα όνειρα...

Περπατάω διστακτικά 

σα να ακροβατώ

σε φθαρμένο σχοινί...

Διαβάτες σκυθρωποί με προσπερνάνε...

Βιάζονται...

Λες και τους περιμένει κάπου μια λιακάδα...

Ένα αυτοκίνητο περνά με φόρα...

Πετάει πάνω μου τα νερά του δρόμου...

Νιώθω πως ντύθηκα απόψε τη βρωμιά

αυτής της πόλης...

Κάπου πρέπει να κρύβεται η χαρά...

Κάπου..σε κάποιο απάγκιο...

Την έχεις πάρει αγκαλιά

και εκεί προστατευμένη κι ασφαλής,

κάτω από το σκούρο σου αδιάβροχο

με περιμένει...

Να την προσέχεις...

Μακριά απ' τα λασπόνερα της πόλης...
Κι εγώ θα ψάξω...

Θα σε βρω...

Έστω κι αν όλη νύχτα σήμερα

γυρίζω στη βροχή...

Θα σε βρω...

Κάτω απ' το σκούρο σου αδιάβροχο θα μπω...

Θα μ' αγκαλιάσεις... 

Θα μ' αγκαλιάσει κι η χαρά...

Μες στο καθάριο της να ξεπλυθώ...

Να ζεσταθώ...

Να μη μ' αγγίζει πια 

η παγωνιά αυτής της πόλης...

Σ' αφήνω λοιπόν...

Σ' αφήνω λοιπόν...
Στο τραπέζι πια θα κάθεσαι μόνος...
Η καρέκλα απέναντι σου μαχαιριά...
Τα μεσημέρια θα σ' αρρωσταίνουν...
Θα σε πεθαίνουν τα δειλινά...
Ο σκαλιστός καθρέφτης σου
ποτέ ξανά δε θ' αγκαλιάσει το είδωλο μου...
Στης άδειας κάμαρας τον τοίχο,
ο ήλιος δε θα παίζει πια
με τη δική μου σκιά...
Θα τριγυρνάς στο έρημο σπίτι
σα μετανάστης σε ξένο τόπο...
Θα θλίβεσαι τα πρωινά...
Ο καφές σου θα κρυώνει στο φλιτζάνι...
Θα περιμένεις άδικα να έρθω...
μαζί μου να τον πιεις όπως παλιά...
Θα παλεύεις το χρόνο...
Του ρολογιού οι δείκτες θα γίνουν εχθροί...
Θα πολεμούν οι νύχτες σου τις μέρες...
Κι εσύ της ζωής θεατής...
Αμέτοχος...βουβός...φοβισμένος...
Θα σε δικάζει η σιωπή...
Θα σε καταδικάζει ο χρόνος...
Θα σ' εκδικείται η μοναξιά...
Σ' αφήνω λοιπόν...
Στο τραπέζι πια θα κάθεσαι μόνος...
Η καρέκλα απέναντι σου μαχαιριά...

Μια τέτοια νύχτα...

Πάνω στο στραβό χαμογελάκι του ουρανού,

στο παιχνιδιάρικο μισό φεγγάρι,

κρέμασα τα βραδινά σου τα φιλιά...

χρυσά κομπολόγια...

αγάπης τάματα...

Κρέμασα και τα λόγια 

που όλη νύχτα μου λεγες...

ασημένια στολίδια...

φλουριά μαλαματένια...

Και φόρτωσα τη φεγγαρένια τη βαρκούλα

μ' όλα τα δώρα της αγάπης τα χρυσά...

με ερωτόλογα και αγκαλιές και χάδια...

με πόθους...χτυποκάρδια...έρωτα...

με βλέμματα φωτιές... 

και γέλια φωτεινά...

Και γέμισε η βαρκούλα του ουρανού χρυσάφι...

στρογγύλεψε...
σαν ετοιμόγεννη γυναίκα,

που σπαρταράει μέσα της μια φωτεινή ζωή...

Κι ήταν η φλόγα των ματιών μας 

που έκανε τη νύχτα χρυσαφένια...

Μια τέτοια νύχτα έρωτα 

δε θα μπορούσε τίποτε να είναι σκοτεινό...

Κι ήταν η αγάπη μας 

που μαγικά έκανε ολόκληρο 

ένα μισό φεγγάρι...

Μια τέτοια νύχτα έρωτα 

δε θα μπορούσε να 'ναι τίποτε μισό...

Ν' ανθίσει η ψυχή

Απόψε δικτατορικά
θα καταργήσω το μυαλό σου...
Να λειτουργούν μόνο οι αισθήσεις...
Ν' ανθίσει η ψυχή...
Σε μία έκρηξη συναισθημάτων
να αποκαλυφτούμε...
Το ένστικτο να γίνει οδηγός...
Τρένο η επιθυμία...
Να φύγουμε...
Χωρίς δεύτερες σκέψεις...
Σ' αυτό το πανηγύρι του παράλογου
σε χάνω...
Με χάνεις κι εσύ...
Μικρή η ζωή...
Ξοδεύεται λάθος...
Ξεχασμένη η ψυχή...
Παρατημένη η αγάπη...μας εκδικείται...
Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο...
Πάντα μαζί...
μα ο καθένας χώρια...
Ένα τοιχίο ανάμεσα μας...
Δεν επιτρέπει αγκαλιές...
Κι εγώ...θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω...
Θα το γκρεμίσω αυτό το παραπέτασμα...
Θα δώσω χώρο στην αγάπη...
Θα σε βρω...
Θα σ' αγκαλιάσω...
Απόψε...
Δικτατορικά θα καταργήσω το μυαλό σου...
Να λειτουργούν μόνο οι αισθήσεις...
Ν' ανθίσει η ψυχή...

Δε θα γυρίσω...

Όταν ανθίσουν τα ρόδα του Απρίλη
στην ψυχή σου θα έρθει φθινόπωρο...
Σαν κίτρινα φύλα θα πέσουν οι ελπίδες...
Θα βρέχει ματαίωση...
Η προσμονή θα σαπίσει
κάτω από καταρακτώδεις σιωπές...
Περίμενες άδικα...
Άδικα άντεξες άλλον ένα χειμώνα...
Δε θα γυρίσω...
Δε θα 'ρθω ούτε φέτος την άνοιξη...
Οι ανθισμένες πασχαλιές
σαδιστικά με το άρωμα τους
θα σε γεμίζουν νοσταλγία...
Το ανοιξιάτικο αεράκι
ράπισμα στην ψυχή...
Της φύσης η αναγέννηση
θα σου αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα...
Θα πονάει ότι παίρνει ζωή...
θ' αφήνει μέσα σου οδυνηρή μια
αίσθηση θανάτου...
Θα 'ναι ο έρωτας που μόνο
δε θ' ανθίζει...
που μάταια περίμενες ν' αναστηθεί...
Θα το φωνάζουν τα ρόδα του Απρίλη...
Οι ανθισμένες πασχαλιές...
Το άρωμα της νοσταλγίας...
Η αποπνικτική οσμή μιας σάπιας προσμονής...
Δε θα γυρίσω...
Δε θα 'ρθω ούτε φέτος την άνοιξη...
Περίμενες άδικα...
Άδικα άντεξες άλλον ένα χειμώνα...

Σκοτεινός καβαλάρης...

Στο παράλογο πείσμα σου
ξενυχτάνε οι λέξεις μου...
Προσπαθούν...
επιμένουν...ματώνουν...
Κι εσύ τόσο απόμακρος...
χτίζεις τείχη και κρύβεσαι...
από μένα...από σένα...
απ' όλους...

Μες στο ψέμα οχυρώνεσαι...
συρματόπλεγμα το άδικο...
κι οι αλήθειες μου μένουν απ' έξω...
Σε κοιτούν με παράπονο
που ποτέ δεν τις άφησες,
την αγάπη να ντύσουν
με κατάλευκο πέπλο...

Με το μαύρο της νύχτας
ολόκληρος ντύνεσαι...
σκοτεινός καβαλάρης της λύπης...
και καλπάζεις σαν άνεμος...
κι είσαι τόσο αδίστακτος,
που στο διάβα σου οι μέρες μου
γίνονται νύχτες...

Κι απ' την άλλη εγώ...
που τόσο σ' αγάπησα...
αγωνίζομαι ακόμα...
επιμένω...
στη δική σου την άρνηση
ν' ανοίξω παράθυρο...
στην ατέρμονη νύχτα σου
έναν ήλιο να φέρω...

Μαρία Γασπαράτου

Ο άνεμος...

Θα τρέξω απόψε
ν' ανταμώσω τον άνεμο...
Ν' αναζητήσω το χάδι του...
Τα μακριά απαλά του δάχτυλα
να μπλέξει στα μαλλιά μου...
Με δροσερά φιλιά
να μου στολίσει το πρόσωπο...
Να μπερδευτεί στις άκρες
του φορέματος μου...
να τις ανασηκώσει αυθάδικα...
Να παίξει με το μεταξένιο μου φουλάρι...
Να ψιθυρίσει στο αυτί μου λόγια ερωτικά...
Θα 'ναι λουσμένος με το άρωμα σου...
Ντυμένος με την αύρα σου...
Κι όπως γλυκά θα μ' αγκαλιάζει
θα μ' αγκαλιάζεις εσύ...
Θα 'ναι ένας άνεμος αλλιώτικος...
Θα έχει τη μορφή σου...
Ανάμεσα απ΄τα φύλα όπως θα περνά
θ' ακούγεται η φωνή σου...
Στα τρυφερά του αγγίγματα θ' αναριγώ...
θα νιώθω την αφή σου...
Θα μ' αγκαλιάζει...θα με φιλάει..
θα μ' αγαπά βαθιά...
όπως βαθιά μ' αγάπησες κι εσύ...
Δε θα 'χει όνομα αυτός ο άνεμος...
Ούτε Μαίστρος ούτε Πουνέντες...
Μονάχα απ' τη δική μου τη φωνή
θ' ακούει στ' όνομα σου...
Θα ναι μόνο δικός μου αυτός ο άνεμος...
Όπως μόνο δικός μου ήσουνα κι εσύ...

Τις Κυριακές...

Τις Κυριακές η μοναξιά δεν αντέχεται...
Ξυπνάς στο άδειο σου κρεββάτι...
Δεν είμαι δίπλα σου...
Απλώνεις ασυναίσθητα το χέρι σου...
Με ψάχνεις...
Κρύβεις απελπισμένος το πρόσωπο σου
στο μαξιλάρι μου...
Πικρό καφέ από συνήθεια βάζεις
σε δυο κούπες...
Συνειδητοποιείς το λάθος...
Νιώθεις απόγνωση και πανικό...
θυμό κι απελπισία...
Σπας το φλιτζάνι μου χίλια κομμάτια
στο νεροχύτη...
Μια Κυριακή... θυμάσαι...
χίλια κομμάτια έγινε κι η αγάπη...
Αυτή τη μέρα το σπίτι δεν αντέχεται...
Σε πνίγει το άδειο του...
Σε καταθλίβει η απουσία...
Παίρνεις τους δρόμους χαράματα...
Πληγώνεις την ήσυχη πόλη...
Στο διάβα σου αφήνεις μια μαύρη γραμμή...
Σέρνεις την πίκρα σου...
Η πόλη ακόμα κοιμάται...
Κι εσύ τρομάζεις τον ύπνο της...
Κακός εφιάλτης...
Παρανοϊκός μακελάρης...
Αυτή τη μέρα η πόλη δεν αντέχεται...
Γυρνάς στο σπίτι κομμάτια...
Πιστή σε περιμένει η απουσία μου...
Σ' αγκαλιάζει...
Σε τυλίγει...
Σε πνίγει...
Ψάχνεις διέξοδο...
Δε βρίσκεις...
Ψάχνεις τον εαυτό σου...
Νιώθεις χαμένος...
Εγκλωβισμένος...
Το άδειο σπίτι φυλακή..
Τις Κυριακές η μοναξιά δεν αντέχεται...
Τις Κυριακές δεν αντέχεται η ζωή...

Θα επιστρέψω...

Θα επιστρέψω...
Μην αμφιβάλλεις...
Σε μια συνάντηση τυχαία θα με βρεις...
Νύχτα καλοκαιριού...
Θα νιώσεις το άρωμα μου...
Θα καταλάβεις...
Θα στρέψεις το κεφάλι απότομα...
Το βλέμμα σου θα ψάχνει αλαφιασμένο
μέσα στο πλήθος...
Θα με δεις...
Για μια μικρή στιγμή θα αμφιβάλλεις...
Θα ψάχνεις για σημάδια...
Σαν άπιστος κι εσύ...
Θα με προδώσουν όλα αυτά,
που πια τόσο καλά γνωρίζεις...
το βάδισμα μου...
το παιχνίδι των μαλλιών μου
με το νοτιά...
το σκοτεινό μου βλέμμα...
Μηχανικό το βήμα σου
κοντά μου θα σε φέρει...
Μοναδικός προορισμός...
Δε θα 'χεις άλλη επιλογή...
ούτε θα θέλεις...
Σχεδόν υπνωτισμένος...
Μια ανάσα μακριά το πρόσωπο σου
απ' το δικό μου...
Τα χείλη σου απ' τα χείλη μου...
Δε θα μιλήσεις...
Τίποτα δε θα πω...
Θα με φιλήσεις μόνο...
Τα χείλη σου επιτέλους
χείλη θα βρουν
που τέλεια θα κουμπώνουν...
Πόσο πληγώθηκαν σε λάθος φιλιά...
Με μιας θα σβήσει μαγικά ότι μας χώρισε...
Θα επιστρέψω...
Μην αμφιβάλλεις...
Σε μια συνάντηση τυχαία θα με βρεις...
Νύχτα καλοκαιριού...
Θα νιώσεις το άρωμα μου...
Θα καταλάβεις...

Σπασμένα φιλιά...

Αιμορραγούν στο πάτωμα σπασμένα φιλιά...
Σε μια στιγμή κομμάτια όλα...
Δαιμονισμένες λέξεις
τυφλές από απρόβλεπτο μίσος,
χτυπούν πάνω σε τοίχους
και τζάμια...
Σπασμένα φιλιά...
Σπασμένα γυαλιά...
Κομμάτια διάσπαρτα
της ψυχής ο  καθρέφτης,
που πριν από λίγο
αποτύπωνε αγκαλιές...
Κάπως έτσι τελειώνουν τα όνειρα...
Κάπως έτσι αρχίζουν οι εφιάλτες...
Το κάψαμε το δικό μας όνειρο...
Χορεύουμε τώρα
πάνω στις στάχτες του,
εκστασιασμένοι
από μια φονική δύναμη θυμού...
Χορό πολεμικό...
Χορό θανάτου...
Στην τελευταία νότα,
στο τελευταίο βήμα,
πέφτουμε σ' ένα γκρεμό
γεμάτο παράλογα...
Τσακιζόμαστε...
Παραδομένοι σε μια παράνοια...
Άξιοι κατακτητές της μοναξιάς...
Χαμένοι νικητές
σ' ένα παιχνίδι ματαιοδοξίας...
Αξιολύπητοι μέσα στην άγνοια μας...
Υπονομευτές της ευτυχίας...
Οδυνηροί παραχαράκτες της ζωής...
Τα λάβαρα υψώνονται...
Ο πόλεμος τέλειωσε...
Κανείς επιζών...

Ίσως...

Ίσως και να με θυμάσαι...
Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες...
όταν ο βοριάς σα μεθυσμένος οδηγός
χτυπά τα δέντρα...
Σείονται τα κλαδιά...
κλαίνε τα φύλα...
μ' ένα κλάμα παράξενο...
σαν πένθιμο μουρμουρητό...
σαν σιγανό μοιρολόι...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Όταν σου χτυπά το τζάμι η βροχή
σαν ψυχή που ζητά καταφύγιο
κυνηγημένη από δαίμονες...
Είναι σκληρός ο χειμώνας...
Η μοναξιά δεν αντέχεται...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Όταν στο άδειο σου δωμάτιο
παλεύεις με ανύπαρκτες σκιές...
Οράματα φωτιές σε βασανίζουν...
Μνήμες αδίστακτες πολιορκούν
το μυαλό σου...
Κάποιος χειμώνας μας σημάδεψε...
Πυροβολούσαμε την αγάπη
μπροστά στην άγρια θάλασσα...
Το κρύο έφτανε ως την ψυχή...
Τα βλέμματα μας πυρπολημένα νησιά...
Φωτιά και θυμός...
Εγωισμός και πείσμα...
Δεν άκουσα τα τελευταία λόγια σου...
Λυσομανούσε ο άνεμος...
Ούρλιαζε η θάλασσα...
Αγκομαχούσε ετοιμοθάνατη η αγάπη...
Δεν έμαθα ποτέ τι είπες...
Τι σημασία έχει...
Έτσι κι αλλιώς τη ζωή μας
την πήρε ο χειμώνας...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Ίσως και να με ζητάς τις κρύες νύχτες...
Ίσως βαθιά μέσα σου
εκείνη η νύχτα να πονάει ακόμα...
Ίσως...

Ξημέρωσε αγάπη...

Αστέρια φιλιά όλη νύχτα
αλήτευαν
πάνω στο πρόσωπο σου...
Η σελήνη της αγάπης ιέρεια
χρυσά φωτοστέφανα
σου 'ριχνε στα μαλλιά...
Κι εγώ μέσα μου έλεγα
"ας μη ξημερώσει"...
Υπέφερα...
Πονάει η αγάπη...
Εκλιπαρούσα...
Θεούς απόμακρους της νύχτας,
το βράδυ αυτό να μην τελειώσει...
Έτσι...για πάντα να σ' έχω αγκαλιά...
Δεν ήθελα να κοιμηθώ...
Μόνο να σε κοιτάω...
Να σκαρφαλώνω στα βλέφαρα σου
που τρεμοπαίζανε
έτσι όπως ήσουνα χαμένος
στο όνειρο σου...
Κρυφά να μπαίνω
στους μυστικούς σου κόσμους...
Στη ρυθμική ανάσα σου
να γράφω στίχους...
Πάνω στις νότες της ψυχής σου
να τραγουδώ...
Τόση αγάπη μου 'φερε δάκρυα...
Του έρωτα μικρά
πολύτιμα διαμάντια...
Στα χείλη σου έσταξαν καυτά
σαν καλοκαιρινή βροχή...
Τα μάτια άνοιξες...
Ένα χαμόγελο ανέτειλε σαν ήλιος...
Φώτισε της ψυχής μου τα σκοτάδια...
Μ' αγκάλιασες...
Από τις γρίλιες παιχνιδίζοντας
μπήκε το πρώτο φως...
Χάθηκε σαν σκιά ο πόνος...
Ησύχασα...
Ξημέρωσε αγάπη πάλι...

Τίποτα...

Δεν περιμένω τίποτα...
Κλειδωμένες ελπίδες
σ' επτασφράγιστο δώμα...
Λάθος πίστευα...
Δεν ήταν πουλιά...
Λουλουδάκια ήταν
σε  βάζο δίχως νερό...
Μάταια πρόσμενα
να τις δω να πετούν...
να δραπετεύουν...
Διψασμένες μαραίνονται...
Δεν περιμένω τίποτα...
Σαν το κορίτσι του παραμυθιού,
σε αδύναμες φλόγες,
ζωντανεύω για λίγο
εικόνες χαράς...να ζεσταθώ...
Γυρεύω πρόσωπα αγαπημένα...
Δένω με νήμα άυλο την ψυχή
με κάθε ανάμνηση...
να κρατηθεί...ν' αντέξει...
Η φλόγα σβήνει...
Το νήμα κόβεται...
Και γω προσπαθώ πάλι...
Άλλη μια φλόγα
άλλη μια ανάμνηση...να ζεσταθώ...
Για λίγο...
Δεν περιμένω πια τίποτα...
Γύρω μου σπασμένες  εικόνες...
Καμμένες αλήθειες...
Κάτι μικρά
μαραμένα λουλούδια...
Σκορπισμένα πέταλα...
στεγνά...τσακισμένα...
Τσαλακωμένες ελπίδες...
Στάχτες ζωής...
Απομεινάρια ψυχής...
Τίποτα...

Το σ' αγαπώ μας...

Πήδηξα μέσα
στη βαρκούλα των χειλιών σου,
να ταξιδέψω μαγικά
μες στο χαμόγελο σου,
να πάρω ανάσα
απ' την ανάσα της ψυχής σου,
να γίνω
ζήτα κεφαλαίο της ζωής σου.

Βούτηξα μες
στη σοκολάτα των ματιών σου,
γλυκιά εκπλήρωση
να γίνω των ευχών σου,
γλυκιά σαν ζάχαρη
να κάνω τη ζωή σου,
μέλι να στάξω
να γλυκάνω την ψυχή σου.

Μη μου λυπάσαι
που δεν έχουμε καράβια,
πλοία θα γίνουν
τα φιλιά μας και τα χάδια,
το "σ' αγαπώ" μας
καπετάνιους θα μας κάνει,
στης ευτυχίας
θα μας βγάλει το λιμάνι.

Ξέχασα το όνομα σου...

Θα σε ονομάσω λοιπόν Χειμώνα...
Εκεί με οδηγούν...
τα χιονισμένα σου φιλιά...
το παγωμένο βλέμμα σου...
τα ομιχλώδη σ' αγαπώ σου...
Κάποιες αδύναμες ηλιαχτίδες
που τρεμοπαίζουν στα μάτια σου,
είναι ανίκανες να φέρουν την άνοιξη...
Δεν ξεγελιέμαι πια...
Θα σε ονομάσω λοιπόν Χειμώνα...
Εκεί με οδηγούν...
οι τρικυμίες στα λόγια σου...
τα συναισθήματα που ξεσπούν σαν μπόρες...
της φωνής σου οι κεραυνοί...
οι βροχές που σε συνοδεύουν...
Σαν φονικές χιονοστιβάδες
πέφτουν πάνω μας τα βράδια...
Κάποια  τυχαία
τρυφερά αγγίγματα
είναι ανίκανα να φέρουν λιακάδα...
Δεν ξεγιελιέμαι πια...
Αδιάφορο λευκό τοπίο η ζωή...
Παγωμένο κρύσταλλο η ψυχή...
Όνειρα θαμμένα στο χιόνι...
Μολυβένια σύννεφα στα μάτια σου...
Έρχεται καταιγίδα ξανά...
Κι εγώ κρυώνω τόσο...
Είσαι πια ένας άγνωστος...
Ξέχασα το όνομα σου...
Θα σε ονομάσω λοιπόν Χειμώνα...

Το κομμάτι που λείπει...

Ψάχνω να βρω το κομμάτι που λείπει...
Τρύπιες οι λέξεις σου...
Γλιστρά η ψυχή...
Χάνεται...
Σε υπόγειους διαδρόμους...
Πως να ερμηνεύσω αυτά που δεν είπες...
Πως να εξηγήσω τις σιωπές...
Πως να φωτίσω το σκοτάδι...
Μ' ενα κερί που τελειώνει...
Με μια φλόγα που τρεμοσβήνει...
Λιγοστεύει το φως...
Κρυμμένη καλά η αλήθεια...
Κι εσύ με μπερδεύεις με λέξεις
που σβήνουν τα δάκρυα...
Στην κάμαρα βρέχει μυστικά...
Οι αλήθειες βουλιάζουν...
Θολό το τοπίο...
Έσβησε η φλόγα...
Νύχτα...
Πως να νικήσω τη νύχτα...
Σκοντάφτω στ' ανείπωτα...
Χτυπάω στ' ανεξήγητα...
Παραπατάω στ' ανομολόγητα...
Ματώνω σε αιχμηρά υπονοούμενα...
σε ακανθώδη αποσιωπητικά...
Η ψυχή μου διψάει για φως...
Η ζωή μου εκλιπαρεί για έναν ήλιο...
Κι εσύ δεν θες να ξημερώσει...
Φύγε...
Πάρε τη νύχτα σου και φύγε...
Αν είναι να ξανάρθεις
φέρε μαζί και την αυγή...

Αδιέξοδοι δρόμοι...

Αργεί να τελειώσει ο χειμώνας...
τρυπά την ψυχή η υγρασία...

Πώς ν'  αντέξεις τόση βροχή

χωρίς μια στέγη...
Μακρύς ο δρόμος...
κουράστηκαν τα χελιδόνια...

θ' αργήσει να 'ρθει η άνοιξη...

θ' αργήσουν να λιώσουν τα χιόνια...
ο ήλιος ανίσχυρος...

Πώς ν' αντέξεις τόσο κρύο

χωρίς μια αγκαλιά...

Παγωμένοι δρόμοι...

αδιέξοδοι δρόμοι...

γλιστράει η μοναξιά...

Πώς να προχωρήσεις 

χωρίς ένα χέρι στο χέρι σου...

Χειμωνιάτικη λύπη...

χειμωνιάτικος πόνος...

παγωμένες σιωπές...

ανάσες που δύσκολα βγαίνουν...

Δακρύζουν τα τζάμια...

κλαίνε θαρρείς...

γι αυτό το χειμώνα
που θ' αργήσει να φύγει...

για κείνη την άνοιξη
που θ' αργήσει να 'ρθει...

Πώς ν' αντέξεις τόση απόγνωση

χωρίς κάποιον να τη μοιραστείς...
Μέσα σου καίει η παγωνιά...

κι έξω πάλι χιονίζει...

Ξένα καράβια...

Στ' ακρογιάλια των χειλιών σου                
άραξαν ξένα φιλιά...
κουρσάρων καράβια...
φορτωμένα χρυσοποίκιλτους πόθους
ιερόσυλων πειρατών...
Της ψυχής μου ο άνεμος
δεν μπορεί να τα διώξει...
Βαριές άγκυρες έριξαν
στης ζωής σου τη θάλασσα...
Δεν υπάρχουν για μένα λιμάνια...
Τα κούρσεψαν ερώτων ληστές...
βέβηλα χείλη...
Στ' ανοιχτά έχω μείνει μονάχη...
Σε ψάχνω...
Τ' όνομα σου φωνάζω
Μα εσύ δεν ακούς...
Τη φωνή μου σκεπάζουν πολέμου ιαχές...
Παλεύω...
Στην αντάρα της μάχης...
Σε καπνούς και φωτιές...
Στα δικά σου ακρογιάλια να φτάσω...
Ματώνω...
Πληγώνομαι...
Άσκοπα...
Αφού εσύ άνευ όρων παρέδωσες
σε ξένα καράβια
τις χρυσές σου ακτές...

Σ' αγαπάω...

Παίζω σαν χρυσόψαρο
στου γέλιου σου τα κύματα...
Βυθίζομαι...
Πόσο είναι ωραία η ζωή...
Σ' αγαπάω...
Καθρεφτίζομαι στο βλέμμα σου...
σα νύμφη του νερού...
Πόσο είμαι ωραία
στων ματιών σου το βυθό...
Σ' αγαπάω...
Στροβιλίζομαι στις λέξεις σου...
Χορεύω...
Νότα γίνομαι...
Πόσο είναι ωραία
της φωνής σου η μουσική...
Σ' αγαπάω...
Μ' αγκαλιάζεις ...
Με τυλίγεις...
σε στενό κλοιό στοργής...
Πόσο είναι ωραία
των χεριών σου η φυλακή...
Σ' αγαπάω...
Σου χαρίζω τη ζωή μου...
την ψυχή μου...κάθε τι...
Μη ρωτάς γιατί...
μην απορείς...
Η απάντηση είναι σύντομη...
ξεκάθαρη...απλή..
Σ' αγαπάω...

Ό,τι απέμεινε...

Έλα και πάρε ό,τι απέμεινε...

Ένα πικρό χαμόγελο 

που παγιδεύτηκε

την ώρα που έφευγες

μες στον καθρέφτη...

Ένα μου δάκρυ αυθαίρετο

που πνίγηκε σ' ένα ποτήρι με κρασί...

Το χάδι μου στο πρόσωπο σου

πάνω σε μια φωτογραφία...

Ένα φιλί αποχωρισμού
σε κάποιο όνειρο

που βιάστηκε να μ' αρνηθεί...

Το πέταγμα ενός γλάρου 

στο περσινό μου καλοκαίρι...

Μια ηλιαχτίδα που ξεχάστηκε για λίγο

πάνω στα μαύρα μου μαλλιά...

Το φευγαλέο σκίρτημα χαράς

όταν με φίλησες πριν φύγεις...

Όλα όσα άφησες και μείνανε μισά...

Μα απ' την ψυχή
το χαραγμένο "σ' αγαπώ σου"

πώς να το βγάλεις... 

που έγινε δεύτερη ψυχή...

Μ' αγάπησες θυμάμαι...

Δεν ήταν ψέμα...

Εκείνο το παλιό...
το πρώτο "σ' αγαπώ σου"

μην προσπαθείς...δε θα το πάρεις...

ό,τι κι αν κάνεις μέσα μου θα ζει...

Μαρία Γασπαράτου

Για τη ζωή...

Λευκό φουστάνι θα φορέσω...
Γιορτινό...

Θα βγω μέσα στη νύχτα...

Θα χορέψω...

Κάτω απ' το φεγγαρένιο κύκλο...

Σα μάγισσα παραμυθιού...

Δε μου χαρίστηκε η ζωή...

Για τους αγώνες μου όλους θα γιορτάσω...

Για όσους κέρδισα...

Για όσους έχασα...

Γι αυτή τη δύναμη που την εκβίασα...

Και την υπέταξα...

μ' ένα μου ασφυχτικό φιλί...

Μπροστά στη θάλασσα θα τραγουδήσω...

Για τα ξενύχτια μου...

Αυτά που άντεξα

και για την προσμονή...

Για την ελπίδα που δεν έχασα

και που δε δείλιασα...

Για τις φορές που έπεσα

κι όσες σηκώθηκα...

Για τις βραδιές που λύγισα

και για τη μοναξιά μου,

που ένιωσα να με απειλεί...

Δε μου χαρίστηκε η ζωή...

Την κέρδισα...

Γι αυτή τη νίκη θα γιορτάσω...
Για όσα αρνήθηκα..
Για όσα πάλεψα..

Για την ψυχή μου

που δεν την έχασα...
Για όσα δεν πούλησα...

Θα τραγουδήσω απόψε...

Χαράς τραγούδι... χαρισμένο...

Για τη ζωή...

Ένας ήλιος ανέτειλε...

Στης ζωής μου τη θάλασσα
ένα ήλιος ανέτειλε...
Ημερέψαν τα κύματα...
Χρυσαφίζουν οι ακτές...
Τ' αραγμένα καράβια μου
που ποτέ δεν ταξίδεψαν,
φορτωμένα με όνειρα
επιτέλους σαλπάρουν...
Ξαφνικά ούριος άνεμος
σαν ουράνιο χάδι,
τα πανιά όλα φούσκωσε...
Το ταξίδι αρχινά...
Με κρατάς απ' το χέρι...
Μας αφήσαν τα σύννεφα...
Σταματήσαν οι μπόρες...

Η αγάπη μπροστά...
Οδηγός...
Παραστάτης...
Μια σημαία ανεμίζει...
Κάτι γράφει...
Δε βλέπω...
Ένα ευοίωνο μήνυμα
σαν ουράνιος χρησμός...
Δεν υπάρχουνε λέξεις...
Δεν υπάρχουνε γράμματα...
Ένας μόνο αριθμός
σαν χρυσάφι αστράφτει...
Νοερές υποσχέσεις
ζωντανεύουν ελπίδες...
Με γεμίζουν χαρά...
Η σημαία υψώνεται
κι εγώ τώρα διαβάζω...
Μα τι λέει;
Τι σημαίνει;
"2017"...

Στου Γενάρη τον ήλιο...

Στου χειμώνα τον ήλιο
που βγήκε δειλά,
αφήνω ένα μικρό
της  ψυχής μου λουλούδι...
Στο κρύο γεννήθηκε...
σε άγονο χώμα...
Βροχές ακατάπαυστες...
Χαλάζι...βοριάς...
Σαπίζουν οι ρίζες...
Μαραίνεται...μόνο...
Σου το 'δειξα κάποτε...
Που να θυμάσαι...
Εσύ μόνο ξεχνάς...
Το είδες και γέλασες...
Την πλάτη του γύρισες...
Σου φάνηκε ανάξιο...
Με έπαρση μου 'δειξες
τους δικούς σου τους κήπους...
Κι εκείνο που ντράπηκε
το κεφάλι κατέβασε...
Τα φύλα του έγειρε...
Στο χώμα γονάτισε...
Την πίστη του έχασε...
Κουράστηκε...
Αφέθηκε...
Μα να...
Στου Γενάρη τον ήλιο
το φτωχό μου λουλούδι θ' αφήσω...
Με φως να λουστεί...
Να βρει ζεστασιά...
Ο πάγος να λιώσει...
Στεγνό πια το χώμα
να γιατρέψει τις ρίζες...
Τα κατάλευκα πέταλα
να γεμίσουν ζωή...
Το άρωμα του ν' απλώσει...
Να μην ντρέπεται πια
τους δικούς σου τους κήπους...
Θα το δεις...
Κι ας γελάς...
Κι ας πιστεύεις πως έχεις νικήσει...
Στην καρδιά του χειμώνα
ο Γενάρης Θεός,
μ' ένα θαύμα
την ψυχή μου θ' ανθίσει...


 

Μακριά ο Θεός...

Δεν ήρθαν φωτεινές μέρες ...

Δε θα 'ρθουν ποτέ...

Δε βγαίνει πάντα ήλιος μετά τη μπόρα...

Τοπία καταδικασμένα...

Παγιδευμένα σε πίνακα

θλιμμένου ζωγράφου...

Φυλακισμένα σε χρώματα μουντά...

Σε υγρά χειμωνιάτικα δειλινά...

Σε φόντο ομιχλώδες... 

Σε διαρκή βροχή που ανακυκλώνει

ένα αστείρευτο σύννεφο...

Δε βγαίνει πάντα ουράνιο τόξο...

Κάποια πουλιά μάταια 

χτυπιούνται στα κάγκελα...

Μένουν για πάντα εγκλωβισμένα...
σ' ένα στενό κλουβί...

Κάποια καράβια μάταια κοιτούν τον ορίζοντα...

Μένουν για πάντα

αταξίδευτα...

σε κάποιο λιμάνι φυλακή...

Δε θέλω ν' ακούσω άλλα ψέματα...

Σ' αυτό τον τόπο δε γίνονται θαύματα...

Ανάπηρη η αγάπη...

Μακριά ο Θεός...

Κι εμείς στο βυθό ενός σάπιου ονείρου

χωρίς μάσκα οξυγόνου...

Παλεύουμε ν' ανεβούμε στην επιφάνεια...

Ν' αναπνεύσουμε...
Να ζήσουμε...

Μάταια...

Βουλιάζουμε...

Μέσα μου σ' έχω...

Δεν υπάρχει μέρα να μη σε σκεφτώ...
Δεν υπάρχει νύχτα να μην αναρωτηθώ...

πώς είναι δυνατόν να μη σ' έχω...
Ξημερώνει...βραδιάζει...
τα πάντα κυλάνε στον ίδιο ρυθμό...
περπατάω στους δρόμους...
μιλάω με φίλους...γελάω...
και την ίδια στιγμή 
ένα αγκάθι τρυπά την ψυχή...
πώς γίνεται να προχωρά η ζωή 
κι εγώ να μη σ' έχω...
Έρχονται...φεύγουν...
φωτεινά καλόκαίρια...
παγωμένοι χειμώνες...
λυπημένα φθινόπωρα...
προσπαθώ...προχωράω....
αντέχω...
Μα όταν φτάνει η άνοιξη
και όλα γεννιούνται ξανά,
ψάχνω να βρω το Θεό...
γύρω μου...μέσα μου,
να μου δώσει μια απάντηση...
πώς γίνεται να 'ρχεται η άνοιξη...
να φέρνει ζωή κι εγώ να μη σ' έχω...
Βλέπω παλιές φωτογραφίες...
το πρόσωπό σου...το χαμόγελο...
το χέρι σου που με κρατά τρυφερά...
νιώθω μόνη...νιώθω άδεια...
νιώθω μισή...γιατί δε σε έχω...
Μα κι αν στη ζωή μου δεν είσαι πια...
είσαι στη μνήμη...
στο μυαλό...στην καρδιά...
είναι γεμάτη από σένα η ψυχή μου...
Από κει δε θα φύγεις ποτέ...
γιατί μέσα μου σ' έχω...