Νύχτα...

Έστησες τον ιστό σου περίτεχνα...
μπροστά απ' το φως του φεγγαριού...
Κι εγώ μια πεταλούδα της νύχτας
ζαλισμένη από τη λάμψη του
έπεσα μέσα...παγιδεύτηκα...
Χτυπούσα απελπισμένη
τα φτερά μου..
μα βούλιαζα όλο πιο βαθιά
στην κρύα φυλακή σου...
Έμενα να κοιτώ το φεγγάρι
με έκπληξη
που τελικά ήτανε τόσο μακριά...
Στράγγιζε η ζωή μου...
σ' αυτό το βασανιστικό θάνατο...
σ' αυτή την ατέρμονη νύχτα...
Ψιθύριζα προσευχές...
Έστελνα τα όνειρά μου στον ουρανό...
Γινόντουσαν αστέρια...

Έφεγγαν χλωμά τη νύχτα μου...
Οι ελπίδες μου κρεμασμένες
στα κατάρτια των βραδινών καραβιών...
Γινόντουσαν πανιά.
Τα φούσκωνε της ψυχής μου ο άνεμος
Ταξίδευαν...
Κάποτε ο ιστός σου χαλάρωσε...
μα πια εγώ είχα δυο τσακισμένα φτερά...
Πως να πετάξω...
Οι προσευχές μου χάθηκαν στο δρόμο για το Θεό...
Τα όνειρά μου κουράστηκαν
να περιμένουν τη μοίρα...
Έγιναν πεφταστέρια...
Άφησαν μια λαμπερή γραμμή
πριν σβήσουν...
Αδύναμος πια της ψυχής ο άνεμος
σταμάτησε να φουσκώνει τα πανιά...
Οι ελπίδες τσαλακώθηκαν...
Έμειναν μεσοπέλαγα...
ακίνητες...ανήμπορες...νεκρές...
Κανένα λιμάνι...πουθενά...
Κι εγώ από κεκτημένη ταχύτητα
χτυπώ ακόμη τα φτερά μου...
τα ματώνω...
στον ξεφτισμένο σου ιστό...
Δε θέλω πια να δραπετεύσω...
Κι ενώ τόσο πολύ λαχτάρησα το φως
βουλιάζω στο σκοτάδι...
κρύβομαι...το αποζητώ...
αφού τα άδεια μάτια μου
συνήθισαν στη νύχτα...