Στη μνήμη μου να επιστρέφεις...

Πάει καιρός που ταξιδεύουμε
σε διαφορετικά βαγόνια...
Δεν είναι τόσο αυτό που με πικραίνει...
Το τρένο συνεχίζει την πορεία του
έτσι κι αλλιώς...
Απόφαση της μοίρας...του Θεού...δική μας;
Ποιός ξέρει;
Ποιος νοιάζεται πια;
Συνήθισα να πορεύομαι χωρίς εσένα...
Αυτό που με πικραίνει είναι πως
έχω αρχίσει να ξεχνώ...τις λεπτομέρειες...
εκείνες που σ' έκαναν δικό μου...
τις ασήμαντες... και ίσως αόρατες
για τους πολλούς...
Την ανεπαίσθητη απόχρωση
που έπαιρναν τα μάτια σου
στο φως του δειλινού...
εκείνη τη μικρή τη σύντομη στιγμή...
τα δευτερόλεπτα πριν απ' τη δύση...
Τη βραχνάδα της φωνής σου
τις ώρες που με ήθελες τρελά...
Το σύννεφο που σκοτείνιαζε
το βλέμμα σου όταν μελαγχολούσες...
Το ιδιαίτερο χαμόγελο
που άνθιζε στα χείλη σου,
όταν σου έλεγα πως σ' αγαπώ...

Τον τρόπο που έγερνες το κεφάλι
για να με φιλήσεις...
Την αίσθηση που άφηνε το χάδι σου
στα μαλλιά μου τα κυριακάτικα πρωινά...
Και τόσα άλλα που έχουν ήδη ξεθωριάσει...
Γι όλα αυτά που ήταν δικά μου...
για όλα αυτά που κλέβει ο χρόνος...
και τα χάνω...γι αυτά πικραίνομαι...
Δε σου ζητώ να έρθεις πάλι στη ζωή μου...
ίσως και να μη θέλω πια...
Μόνο στη μνήμη μου... εκεί να επιστρέφεις...
Απ΄την ψυχή μου να μη σε χάσω...
Μόνο αυτό...