Το ταξίδι...

Ήταν μακρύς ο δρόμος...
Δεν άντεξες...
Σε κούρασαν οι ανηφόρες...
τα δύσβατα στενά...τα σκοτεινά σοκάκια...
Ξέρω...
Δεν είναι εύκολο να περπατάς
στην άκρη του γκρεμού...
Μα σε κρατούσα απ' το χέρι...
Θυμάσαι;
Δεν είχε μόνο πέτρες στο διάβα μας...
είχε κι αγριολούλουδα
μα εσύ τα αγνόησες...
Έριχνες κλεφτές ματιές στην άβυσσο...
Έψαχνες τρόπο να ξεφύγεις...να φύγεις...
Ήτανε τόση η αγωνία σου...
Δεν είδες καν το γλάρο
που προπορευόταν...
Δεν ήταν μόνο ο φόβος σου...
Ήταν που πάντα γύρευες τα εύκολα...
Μα ο δικός μου δρόμος
ήταν για ριψοκίνδυνους συνοδοιπόρους...
Στο πρώτο σταυροδρόμι
το χέρι μου ορφάνεψε...
Έτρεξες στη μεγάλη λεωφόρο...
Ασφαλής και ήσυχος βάδίζεις τώρα
στα πλατιά πεζοδρόμια...
στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους...
με τους εκτυφλωτικούς φανοστάτες
και τα φανάρια...
Γκρίζο τοπίο...
Το βήμα σου όμως σίγουρο...
Δεν έριξες πίσω σου ούτε μια ματιά...
Καθόλου δε νοιάστηκες για το κορίτσι
που βάδιζε μόνο στην άκρη του γκρεμού...
Μα ξέρεις κάτι;
Εκεί στο τέλος του δικού μου Γολγοθά
μας περίμενε η θάλασσα...
Απέραντη...γαλάζια...γαλήνια...
για να μας ταξιδέψει...
Όμως εσύ δεν πρόσεξες το γλάρο...
Τι σημασία έχει τώρα
που μετάνοιωσες...
Το 'χασες το ταξίδι...