Το σπίτι με τις αμυγδαλιές...

Θυμάμαι ακόμα το σπιτάκι
με την αυλή στον ήλιο
και τις αμυγδαλιές...
Φορούσα ένα άσπρο φουστάνι...
"Μοιάζεις κι εσύ με αμυγδαλιά"
μου είχες πει..."Είσαι η αμυγδαλιά μου...
μόνο για μένα θ' ανθίζεις"...
Σε φίλησα...
Ήτανε Μάρτης...
Είχε αρχίσει να μυρίζει άνοιξη...
όμως μέσα στα μάτια σου
έλαμπε κιόλας φωτεινό το καλοκαίρι...
Σαν την αμυγδαλιά κι εγώ ξεθάρρεψα...
άφησα την ψυχή μου εκτεθειμένη στον καιρό...
Πίστευα ότι δε θα με βρουν χειμώνες...
Αφέθηκα...μες στων ματιών σου
το ζεστό βυθό...
δεν νοιάστηκα για την ψυχή μου
να πάρω ουτ' ένα πανωφόρι...
Κι ήρθαν βροχές και κρύο και χαλάζι...
κι οι λίμνες των ματιών σου πάγωσαν...
κι εσύ έγινες ολόκληρος ένας χειμώνας...
Σκόρπισε η ζωή μου στο βοριά σου...
Χίλια κομμάτια η ψυχή...
Αν κάποτε περάσεις μήνα Μάρτη,
απ' το σπιτάκι με την αυλή στον ήλιο
και τις αμυγδαλιές,στάσου για λίγο...
θα με δεις...κάπου ανάμεσα στα δέντρα...
θα είμαι η μόνη αμυγδαλιά
που δεν ξανάνθισε ποτέ...