Στα σύνορα της αντοχής...

Βρίσκομαι στα σύνορα της αντοχής...
Κρατώ σφιχτά στο κουρασμένο χέρι μου
τις λιγοστές αποσκευές μου...
Περιμένω κάποιο τρένο,
που θα με πάει σ' ένα μέρος ασφαλές...
Ξεγελάστηκα τόσο...
Σε όλα τα ταξίδια μου
έχανα κάτι απ' την ψυχή μου...
Απατηλά αστέρια  φώτιζαν λάθος σταθμούς...
Ανύποπτη και αφελής ανέβαινα σε λάθος τρένα...
Οι αφίξεις μου δραματικές...
Τρομακτικές οι αναχωρήσεις...
Κουράστηκα...
Έλιωσαν τα παπούτσια μου,
να περπατώ σε δύσβατους δρόμους...
Και τώρα... να 'μαι πάλι έξω απ' το σταθμό...
Δεν ακολούθησα αστέρια...΄
Δεν εμπιστεύομαι πλέον τις νύχτες...
Ένα χελιδόνι μου δείχνει το νότο...
Πρώτη φορά ο ήλιος μπροστά...
Δεν έχω περιθώρια για ασάφειες...
για δυσδιάκριτα σημεία...
για κρυμμένα  μυστικά στα σκοτάδια...
Μεγάλωσα...
Τώρα πια με ελκύει το φως...
έχω ανάγκη το φως...
Ακούω το σφύριγμα...
Ο χρόνος...σταθμάρχης,
μου κάνει νόημα να βιαστώ...
Το τρένο έφτασε...
Δε θα φοβηθώ...
Δε θα κοιτάξω πίσω...
Δε θα γυρίσω πίσω...
Ακόμα κι αν πάλι προδοθώ...
Ακόμα κι αν πάρω πάλι,
άλλο ένα λάθος τρένο....