Ενοχές...

Πέρασαν χρόνια...
Δεν ξέχασα...
Είναι αυτή η φωνή
που με ελέγχει...
Έρχεται πάντα τα βράδια...
Επίμονη...βασανιστική...
Μου θυμίζει
 όσα προσπαθώ να ξεχάσω...
Ξανά και ξανά...
Έχω την αίσθηση
 πως εσύ μου τη στέλνεις...
Δεν ξέχασες ούτε συ...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
για όσα έκανα...
κι όσα δεν έκανα...
γι αυτά που άφησα να φύγουν...
για όσα σκότωσα...κι όσα σου στέρησα....
για τις αβάσταχτες νύχτες και τις
άχρωμες μέρες σου...
για κείνο το απόγευμα στη θάλασσα
που είπα όσα δεν κράτησα...
για κείνη την αγκαλιά
 που σ' έκανε να ονειρευτείς...
για το φιλί που πίστεψες
 πως θα 'χε πάντοτε την ίδια θέρμη...
για τη σιωπή μου...
και τα κρυμμένα μυστικά...
για κείνο το τρένο που δεν άφησα να φύγει...
για το δάκρυ σου που δε με σταμάτησε...
για το "αντίο"στο σταθμό...
για την πληγή που δεν κλείνει...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
Γίνονται οι ώρες δικαστές
γίνονται φυλακές οι νύχτες...
Και η συγγνώμη μου...όσο κι αν προσπαθώ...
σαν γράμμα που δε βρίσκει παραλήπτη
πίσω σε μένα επιστρέφει
κι εγώ βουλιάζω στις ενοχές....