Ένα φθινοπωρινό απόγευμα...

Έχει μια γλύκα αυτό το δειλινό...
Στάζει μες στην ψυχή μου...
Γλυκό του κουταλιού μ' ένα χαμόγελο
κερνάει αυτή η Παρασκευή ...
Έτσι χωρίς αιτία...το κάθε τι από αγάπη χρωματίζεται...
Υπάρχει διάχυτη μια προσμονή...
Του ρολογιού οι δείκτες βιάζονται ν' ανταμώσουν...
ν' αγκαλιαστούν... ν' αγαπηθούν...
 να γίνουν ένα...
Δυό σύννεφα στον ουρανό
σαν άγγελοι ερωτευμένοι
ενώνονται  σε μια μενεξεδιά καρδιά...
Έτσι χωρίς αιτία...
αυτό το δειλινό του φθινοπώρου
κουβαλά μια ευτυχία...
Ένας αέρας λυτρωτής φυσάει...
Ανεμίζουν τα κίτρινα μαλλιά τους τα χρυσάνθεμα...
χορεύουν τα δέντρα...τα φύλλα πετάνε...
Σμήνη πουλιών ταξιδεύουν στο νότο....
τους δίνω τη λύπη...
την παίρνουν μαζί τους...κρατώ τη χαρά...
Έτσι χωρίς αιτία...
θα στολίσω αυτό το απόγευμα με χαρά...
Εσύ μπροστά στο παράθυρο...όμορφος...φωτεινός...
τόσο υπέροχα φθινοπωρινός...
Όλο το φως του δειλινού μέσα στα μάτια σου...
Μεταμορφώθηκε η Παρασκευή σε Κυριακή...
γιατί είσαι εδώ...κι υπάρχει αιτία
που έγινε έτσι  φωτεινό...γλυκό...και γιορτινό
ένα απλό... ασήμαντο απόγευμα του φθινοπώρου...