Τεντωμένο σχοινί...

Σαν τρελή βγήκα έξω στο δρόμο...
Περπατώ και δεν ξέρω που πάω ...
Ασταθή βήματα
πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί...
Κι από κάτω η πόλη αυτή
σαν θηρίο βρυχάται
Με απειλεί...με τρομάζει...
Μ' ένα στόμα πελώριο ανοιχτό
περιμένει...
το λάθος βήμα...την πτώση μου...
την ώρα που με βουλιμία
θα με καταπιεί...
Όλα γύρω μου ξένα...
Κανείς πουθενά...
Με κοιτούν κάποιοι άγνωστοι
με απορία που κλαίω...
Άδικα φόρεσα τα μαύρα γυαλιά...
Πως να κρύψουν μια θλίψη
που πια έγινε δεύτερο δέρμα,
σ' ένα πρόσωπο που ξέχασε
να χαμογελά...
Τα λόγια σου πολέμου ιαχές
τρυπάνε τ' αυτιά μου...
Καλύπτουν τους ήχους της πόλης...
τους ήχους του δόμου...
φωνές... βουητά... κορναρίσματα...
μοιάζουν να 'ρχονται από άλλο πλανήτη...
Εσύ πια ένας ξένος...όλα ξένα...πόλη ξένη
Κι εγώ μόνη...χαμένη...κενή...
ακροβατώ σ΄ενα σάπιο σχοινί που ξεφτίζει
κι από κάτω η πόλη σαν θηρίο βρυχάται...
μ' ένα στόμα πελώριο ανοιχτό...
Περιμένει...