Το βιβλίο...

Κρατώ ένα βιβλίο...
Εκείνο που μου χάρισες...

Χαμογελώ πικρά με τον τίτλο:
"Αιώνιοι έρωτες"...
Γροθιά στην ψυχή η αφιέρωση:
"Αιώνια κι εγώ δικός σου"...
"Να σου κρατά συντροφιά
όταν θα λείπω..." μου είχες πει...
"κι αφού ποτέ δε θα λείπω...
δεν θα το αρχίσεις καν..."
Γελούσες...
Γελούσα κι εγώ...
τόσο ευτυχισμένη...
τόσο σίγουρη...
τόσο τραγικά ανυποψίαστη...
Και δεν το άρχισα ποτέ...
Το ξέχασα σε κάποιο ράφι...
Ήταν οι ώρες μου...
ήταν οι μέρες μου...
ήταν ολόκληρη η ζωή μου
γεμάτη από σένα...


Δε φοβόμουν τις βροχές...
Η ζωή ήταν καλοκαίρι...
Εσύ ήσουν καλοκαίρι...
Ο έρωτας φως...ήλιος...Αύγουστος...
Κι έμεινα με τα χέρια...με τη ζωή...
με την ψυχή μου άδεια...
Τώρα κρατώ ξανά αυτό το βιβλίο...
Σ' αναζητώ στις σελίδες του...
στα μαύρα μικρά γράμματα...
στα κρυμμένα νοήματα...
Δε σε βρίσκω...
Δεν υπάρχεις πουθενά...
Έμεινε μόνο η αφιέρωση...
Πέντε λέξεις...
Πέντε ψέματα...
Όλα ψέματα...
Τίποτε αληθινό...
Αρχίζω ν' αμφιβάλλω
αν σε είχα ποτέ...
Παραλογίζομαι...
Κλείνω το βιβλίο...
Δε θα το πετάξω...
Το αφήνω πάλι στο ράφι...
Έτσι για να 'χω κάτι από σένα...
όταν νιώθω πως τρελαίνομαι...
μια απόδειξη ότι υπήρξες κάποτε
στη ζωή μου...