Ήταν Οκτώβρης...

Ο κόσμος σου κατέρρεε...
Τα είχες χάσει όλα...
Περιπλανιόσουν παραιτημένος
με μια άδεια ψυχή...
Ήταν Οκτώβρης όπως και τώρα...
κι εσύ δέντρο γυμνό...
αιχμάλωτος σ' ένα βοριά
που μαστίγωνε τη ζωή σου...
Τοπίο στην ομίχλη...
παραδομένος σ' ένα χειμώνα
που είχε έρθει πιο νωρίς...
μόνο για σένα...
Έτσι σε βρήκα...
Κι ήταν Οκτώβρης όπως και τώρα...
Σε σκέπασα...σε γιάτρεψα...
σ' αγάπησα...
Μετάγγιση ζωής...αυτό σου έκανα...
σου έδινα απ' τη ζωή μου...
κι αυτή λιγόστευε...
Δε μ' ενοιαζε...
Γεμάτη η καρδιά μου
με δώρα ουράνια...
Απλόχερα σου χάριζα...
Κι εσύ έπαιρνες...όλο έπαιρνες...
Κι όσο έπαιρνες τόσο ζητούσες...
Κι όσο ζητούσες τόσο σου έδινα...
Χωρίς προσπάθεια...χωρίς υπολογισμό...
Σ' έντυσα με αγάπη...σε χόρτασα με στοργή...
σε ξεδίψασα με κατανόηση...
Κι ήταν Οκτώβρης όπως και τώρα...
Σ' ανάστησα...έγινες δυνατός...
έμαθες ν' αγαπιέσαι δίχως κόπο...
Είχες όμως μια τρύπια ψυχή...
Με όση αγάπη κι αν την έτρεφα,
αυτή έμενε άδεια...
Τίποτε δεν κρατούσε, για να δώσει κι αυτή...
Άγονη χώρα η ψυχή σου...ότι έσπειρα
σάπισε σ' ένα άρρωστο χώμα...
Κατάπιες τη ζωή μου με βουλιμία...
Με στράγγιξες...με στέρεψες...με πέταξες...
Δε θέλω τίποτε πίσω...
Τι να ζητήσω από μια άδεια ψυχή...
Κι αλήθεια... δε λυπάμαι για όσα έχασα...
Λυπάμαι μόνο για κείνο τον Οκτώβρη...
Τον Οκτώβρη που λάθος ξόδεψα...
που άδικα έχασα...που δε γυρίζει πίσω...