Ματωμένο δειλινό

Ποτέ δεν ξεχνώ το ματωμένο δειλινό...

Ο ήλιος έφευγε βαριά πληγωμένος...

Τα σύννεφα...λευκά μαντήλια...

έτρεξαν να δέσουν τις πληγές

μα γέμισαν κι εκείνα αίμα...

Πονούσε τόσο αυτό το δειλινό...

Έφευγε ο ήλιος...έφευγες κι εσύ

βαριά πληγωμένος...

Θυμάμαι ακόμα...

Ένα φιλί πικρό στο λιμάνι...

δυό λόγια μισά 

που από άμυνα ξέχασα...

Το σφύριγμα του πλοίου...

το κεφάλι σου που έστρεψες

με αγωνία...μια τελευταία ματιά 

πριν ανέβεις...

μια ελπίδα στο βλέμμα πως κάτι 

θ΄αλλάξει τα πάντα...πως η μοίρα

θα ανατρέψει αυτή τη στιγμή...

Τίποτα...Ο ήχος της άγκυρας σαν 

βρόγχος θανάτου
πέταξε με δύναμη πάνω μας
μια άγρια πραγματικότητα...
μας διέλυσε...

Το χέρι σου βλέπω ακόμα...
υψωμένο με κόπο...να γνέφει αντίο...

κι εσύ μια σκιά πορφυρή,

ματωμένο κομμάτι του δειλινου...

μοιάζεις να χεις κοπεί στα δύο...

Δεν το κατάλαβες τότε...

Η σκιά σου έφυγε...

Δεν έφυγες εσύ...
Εσύ έμεινες μαζί μου στην αποβάθρα...

Το αντίο που με κόπο
έγνεψε το χέρι σου δεν ήταν για μένα...

Το ματωμένο εκείνο δειλινό

αποχαιρέτησες για πάντα την ψυχή σου...