Στις όχθες της μοναξιάς...

Στην άκρη της σιωπής
δε φυτρώνουν ηλίανθοι...
Το καλοκαίρι παράτησε
στη μέση τη γιορτή...
Ξαποσταίνει κουρασμένο...
Δεν πρόλαβα ούτε ένα χορό...
Στις όχθες της μοναξιάς
ο ήλιος καίει βασανιστικά...
Που να βρω μια σκιά
να δροσίσω την ψυχή μου...
Ένας καυτός άνεμος
φυσάει εγκατάλειψη...
Στο πέρασμά του αφήνει φλόγες...

Καίει όλα αυτά που ήθελα
και ποτέ δε ζήτησα...
Όλα όσα θα΄λεγα
μα ποτέ δεν είπα...
Αυτό το ποτάμι
έχει μια ύποπτη ηρεμία...
μοιάζει με γυναίκα που
κοιμάται γαλήνια
ενώ ζει στον ύπνο της
το χειρότερο εφιάλτη...
Εσύ στην απέναντι όχθη περιμένεις...
ευτυχισμένος στην άγνοια σου...
Δε θα ΄ρθω...
Δεν περνάνε πια καράβια από δω...