Μια ανάμνηση...

Τα σύννεφα μοιάζουν απόψε
με αγγέλους που κλαίνε...
Θα βγω στο δρόμο χωρίς ομπρέλα...
μ' αυτά τα άγια δάκρυα
να σβήσω τη φωτιά της ψυχής...
Κάτι να σωθεί απ' το καλοκαίρι...
Παραδομένα όλα στις φλόγες...
Όσα έλεγες...όσα έλεγα...
Όσα σκόπιμα αφήναμε να εννοηθούν...
Έτσι για παραπλάνηση...
Τίποτε δεν πιστεύαμε...
Λόγια και συναισθήματα...
τα έφερε το κύμα με ευκολία...
Τα πήρε πάλι πίσω...
Φιλιά καυτά
από του Αυγουστιάτικου ήλιου τη θέρμη...
ξεθύμαναν στην πρώτη βροχή...
Το καλοκαίρι φεύγοντας τα πήρε μαζί του...
Μας άφησε γυμνούς...
Ήταν η ανάγκη να πιστέψουμε κάπου...
Δε θα κρατούσε το ξέραμε...
Η αλήθεια πονάει...
Ήρθε η συννεφιά...
έσβησε όλα τα χρώματα...
Χάθηκε το φως
που τα έκανε όλα να δείχνουν αλλιώς...
Ψέμα κι εγώ...ψέμα κι εσύ...
ψέμα κι αυτό που ζήσαμε...
Η μόνη αλήθεια η ζωή τώρα...
Η μόνη αλήθεια το φθινόπωρο...
η βροχή...
τα δάκρυα των αγγέλων...
Θα βγω στο δρόμο χωρίς ομπρέλα...
Είναι άγια απόψε η βροχή...
Να σβήσει τη φωτιά της ψυχής...
να μείνει μόνο μια ανάμνηση...
το πιο γλυκό κομμάτι της μνήμης...