Άλλη μια μέρα...

Ξημερώνει...
Η πόλη αρχίζει ν' αχνοφαίνεται...
Γυαλίζει από τη βραδινή υγρασία...
Μοιάζει με γυναίκα αλήτισσα...
Τα λαμπερά ρούχα της ξέφτισαν...
ξεθώριασαν απ' τη νυχτερινή κραιπάλη...
Με τρομάζει...
Τι νόημα έχει άλλη μια μέρα...
Τι κι αν είναι Κυριακή...
Από καιρό οι μέρες δεν έχουν όνομα...
Τα βράδια είναι πάντα  λιγότερο θλιβερά...
Κρύβουν μια κάποια ελπίδα...
Τη σκοτώνει το πρώτο φως...
Τι να περιμένω...
Εσυ δεν ήρθες...
Η αυγή πίσω απ' το βουνό
με κοιτά με ειρωνεία...
Οι ακτίνες του ήλιου
πελώριες κίτρινες γραμμές
υπογραμμίζουν τα λάθη μου...
Φταις εσύ που δεν αντέχω τις μέρες...
Φταίω εγώ που επέτρεψα να γίνει αυτό...
Είναι νωρίς ακόμα Θεέ μου...
Αιώνας η μέρα...πως θα περάσει...
Θα προσποιηθώ πως δεν ξημέρωσε...
Πως δε με ξεγέλασε κι αυτή η αυγή...
Θα κλείσω τα παντζούρια...
Θα ξαπλώσω...
θα κλείσω τα μάτια...
θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα...
Δεν είναι αυθυποβολή...άμυνα είναι....
Θα κρατηθώ απ' την ψευδαίσθηση
πως το πρωί δεν ήρθε ακόμα...
πως όταν έρθει θα φέρει κι εσένα μαζί...