Ένα γλυκό και μελαγχολικό παιδί...

Τι όμορφο παιδί αυτό που έρχεται!
Πόσο γλυκό και μελαγχολικό!
Γεννήθηκε στο τέλος μιας γιορτής...
Καθώς βαδίζει φαίνονται στο βάθος
ακόμη κάποιοι προβολείς...
Καθώς πλησιάζει σβήνουν ένας ένας...
Αφήνει πίσω του ξέφρενα τραγούδια...
Το συνοδεύει μόνο ένα βιολί...
Σκορπά στο διάβα του γλυκιά μελαγχολία...
Απομεσήμερο ξεκίνησε...
Σιγά σιγά θ' αλλάζει η λαμπερή του όψη...
Κάποια στιγμή στο απόγειο της ομορφιάς του
θα γίνει πορφυρό...
μα λίγο λίγο έπειτα θα ξεθωριάζει...
Ότι όμορφο φορά θ' αφήνει στο δρόμο του...
Το κόκκινο του πανωφόρι...
ένα ένα τα χρυσά κουμπιά...
το κίτρινο καπέλο του
και το πορτοκαλί μαντήλι...
Σχεδόν γυμνό θα μείνει...
μόνο με κάτι γκρίζα αποφόρια...
Ώσπου σε μια ψυχρή, λευκή πεδιάδα θα χαθεί...
και θα 'ναι νύχτα...
Τι κρίμα!
Είναι ένα όμορφο γλυκό και  μελαγχολικό παιδί...
Λίγο θα μείνει...
Φθινόπωρο το λένε...