Όλου του κόσμου τους χειμώνες...

Δεν τα θυμάμαι όλα...
Δε με πονάνε όλα...
Το πρώτο άγγιγμα σου...
το χάδι στα μαλλιά μου...
το πρώτο σου φιλί...
Τι γεύση είχε αλήθεια το πρώτο σου φιλί;
Μονάχα στην καρδιά ένα φτερούγισμα...
αυτό θυμάμαι...
Κι έπειτα άρχισε η αγάπη να ξεφτίζει...
Θυμάμαι κάπως το θυμό...κι ένα παράπονο...
Μα δεν πονάω πια...ο χρόνος βλέπεις
λειαίνει τα πράγματα
ακόμη και τα πιο αιχμηρά...
Και σου συγχώρεσα σχεδόν τα πάντα.
Ένα μονάχα δεν ξεχνώ...αυτό ακόμα με πονάει...
αυτό δεν σου το συγχωρώ...
Τα παγωμένα χείλη σου...στο τελευταίο σου φιλί...
Σ΄εκείνο το φιλί που ακύρωσε τα πάντα...
Την όποια αγάπη...την όποια ζωή...
Πως να ξεχάσω...κρυώνω ακόμη...
την αίσθηση  της παγωνιάς
που άφησαν στα χείλη μου τα ξύλινα σου χείλη...
Κι ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάφερες
και χώρεσες όλου του κόσμου τους χειμώνες
σ' εκείνο το ψυχρό το τελευταίο σου φιλί...