Σου το 'χα πει...

Σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν οι χειμώνες...
Όμως εσύ μ' αγνόησες...
Ταξίδεψες σε ξένες αγκαλιές...
χάριζες το κορμί σου...
ξόδευες τα φιλιά σου...
σε μια πλασματική ζωή...
Ανούσια ταξίδια στο τίποτα...
Ψυχή δεν πήρες...ούτε έδωσες...
Μόνο εφήμερη χαρά...
Μα εγώ σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν καταιγίδες...
Κι εσύ μ' αγνόησες...
Σκόρπισες τη ζωή σου
κυνηγώντας χίμαιρες...
Σαν μια μποτίλια ακριβό κρασί,
που κάποιο χέρι αδέξιο το έριξε
κι άδικα χύθηκε...άδειασες...
Ψυχή δεν πήρες...ούτε έδωσες...
όμως σιγά σιγά την έχασες..
Τα βράδια πάντα κάτι σου 'λειπε...
Τα πρωινά μουντά...
Πίσω απ' το γέλιο σου κρυβόταν
μια θλίψη...αμφέβαλες...
Κι όταν η υποψία έγινε
εφιάλτης
γύρισες...κενός και μόνος...
Μα εγώ σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν θύελλες...
Όμως εσύ μ' αγνόησες...
Και τώρα δες...έγινε η κάμπια πεταλούδα...
έφυγε για να βρει μια άνοιξη...
Εδώ που γύρισες δεν έμειναν
παρά μονάχα οι χειμώνες...οι καταιγίδες...
οι θύελλες...
Γιατί εγώ σου το 'χα πει...αλλά εσύ μ' αγνόησες...