Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αυτές με τη θλίψη στο βλέμμα

και την πίκρα στα χείλη...

Τις γυναίκες γοργόνες

που πιαστήκαν σε δίχτυα...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Εκείνες που φτάνουν στην πόρτα

και μετά κάνουν πίσω...

Που αγγίζουν το πόμολο

και μετά το αφήνουν...

Που ατενίζουν ορίζοντες

μπροστά στο παράθυρο

και απλά περιμένουν...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αυτές που δεν έχουν φτερά να πετάξουν...

Που γεμίζουν βαλίτσες

και μετά τις αδειάζουν...

Που ξυπνούν και κοιμούνται

αγκαλιά με το φόβο...

Που νομίζουν πως κλείσαν οι δρόμοι...

πως σβήσαν τα όνειρα...

πως δεν έχουν ελπίδα...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

που συγχωρούν...που υπομένουν...

που ζούνε σε μια φυλακή

σαν πληγωμένα αγρίμια

και πίστεψαν πως έτσι είναι ο κόσμος...

πως αυτό τους αξίζει...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Τις συναντάω στο δρόμο...

στα μαγαζιά...στα λεωφορεία...

Τις καταλαβαίνω...

Έχουν μια θλίψη στο πρόσωπο...

μια γλύκα στα μάτια..

μια πίκρα στα χείλη...

Θέλω τόσο ν' απλώσω τα χέρια...

να δείξω ένα δρόμο...

να δείξω έναν τρόπο

να σχίσουν τα δίχτυα...

να γίνουν από κείνες τις άλλες...

τις γυναίκες που φεύγουν...

Μα αυτές δεν ακούν...δε μπορούνε...δε θέλουν...

Κι εγώ δε μπορώ τίποτε άλλο να κάνω

παρά μόνο ν΄ αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Μαρία Γασπαράτου (Marilou Lenvanda)