Στο λιμάνι...

Ήρθα κι απόψε στο λιμάνι...
 Ανταμώνουν οι αναμνήσεις
με τη νοσταλγία...
Η θάλασσα παίρνει τη σκέψη μου...
την οδηγεί μακριά...
Κάπου, όπου κάποτε
όλα ήταν αλλιώς...
Το χτες που εγκατέλειψα με πονάει...
Τα καράβια έρχονται και φεύγουν
φορτωμένα εικόνες μιας περασμένης ζωής
που δε βρήκε ποτέ λιμάνι...
Την άφησα να παραδέρνεται
θύμα του καιρού...έρμαιο του χρόνου
που τη χτυπούν ανελέητα...
Εικόνες χρωματιστές
από μια χρωματιστή ζωή
πηγαινοέρχονται μαζί με τα καράβια
κι αναστατώνουν το γκρίζο παρόν μου...
Κι εγώ μια φιγούρα παράξενη
στην αποβάθρα, σαν αρχαία βασίλισσα
ρωτάω τα καράβια...τον άνεμο...τα κύματα
αν ζουν ακόμα τα όνειρά μου...
Κάθε φορά με την ίδια αγωνία...
Κι ας ξέρω πως δε θα πάρω απάντηση...
Κι ας τρέμω μήπως πάρω απάντηση...
Έπειτα σκοτεινιάζει...ανάβουν τα φώτα
στο λιμάνι...παίρνω το δρόμο
της επιστροφής...
Μια σκιά μέσα στη νύχτα...
καταρρακωμένη από τα αναπάντητα...
σέρνω τα βήματά μου σε μια θλιβερή
διαδρομή...
Επιστρέφω στο σκοτεινό μου δωμάτιο...
Λίγο πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου,
κλείνω τα μάτια...να μη δω την απάντηση
που είναι γραμμένη παντού...