Κι η άνοιξη τόσο μακριά...

Άλλη μια μέρα πέρασε άσκοπα...

Άλλη μια νύχτα ήρθε σα θάνατος...

Ξαπλώνω μηχανικά στο κρεββάτι...

Τα όνειρά μου κρυώνουν...

Τα πρόδωσε πάλι το φως...
Δε βρήκαν ούτε σήμερα
έναν ήλιο ν' ανθίσουν... 

Μαραίνονται...

Η νύχτα απειλητική...

όπως και η επερχόμενη αυγή...

Ο ήλιος θ' ανατείλει
μόνο για να αποκαλύψει
τη γύμνια τους...
Ντρέπονται...κι εγώ δεν έχω
κάτι να τα σκεπάσω...

Το χάδι σου που κάποτε ήταν βάλσαμο

φαντάζει πια σαν μια απίθανη προοπτική...

Δε θα 'ρθεις ούτε απόψε...

Μ' αρνήθηκες...

Με ξέχασες...

Άφησες τα όνειρά μου ανυπεράσπιστα 

στο έλεος του καιρού...των στιγμών...

των βασανιστικών χτύπων
ενός ξεχαρβαλωμένου ρολογιού

που δεν ξέρω καν αν πηγαίνει μπροστά ή πίσω...

Τι σημασία έχει άλλωστε...

Πίσω μου φθινόπωρα...

Μπροστά μου χειμώνες...

Κι η άνοιξη τόσο μακριά...

Χιλιόμετρα στεναγμών που πρέπει να διανύσω...

Ποιος ξέρει αν θα καταφέρω 

να τη φτάσω ποτέ...