Ένα βράδυ του Οκτώβρη...

Με ξύπνησε ένα χάδι του ανέμου
που σαν απελπισμένος εραστής
μπήκε απ' το ανοιχτό παράθυρο
να βρει την αγαπημένη του...
Οκτώβρης...κάνει ψύχρα πια...
Κοίταξα έξω...
Ο άνεμος απότομα δυνάμωσε...
Ένα μικρό δέντρο στον κήπο πάλλεται...
Ρίχνει τα φύλλα του στον αέρα
Λικνίζεται σαν χορεύτρια...
Αφήνει ένα ένα τα πέπλα της
μέχρι να μείνει γυμνή...
Ένα ρίγος με διαπερνάει...
Μια ανεξήγητη ταραχή...
Τα φύλλα του δέντρου
στροβιλίζονται... μπαίνουν
από το ανοιχτό παράθυρο...
Χορεύουν κυκλικά στο δωμάτιο...
το θρόισμα τους γίνεται
απόκοσμη φωνή...
Μοιάζουν να ψιθυρίζουν
"έφυγε...έφυγε...έφυγε...έφυγε..."
Κοιτάζω με τρόμο δίπλα μου...
Η θέση σου άδεια...
Τα φύλλα συνεχίζουν να χορεύουν...
συνεχίζουν να ψιθυρίζουν...
Πετάγομαι απ' το κρεββάτι...
Φωνάζω τ' όνομά σου...
Σε ψάχνω σ' όλο το σπίτι...
Δεν είσαι πουθενά...
Παντού ξερά φύλλα...
Πατάω πάνω τους...
σπάνε κάτω από τα πέλματά μου,
κάνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο...
μα συνεχίζουν να ψιθυρίζουν
"έφυγε...έφυγε...έφυγε...έφυγε..."
Είμαι απελπισμένη...
νομίζω πως τρελαίνομαι...
Μισώ τον Οκτώβρη...
μισώ αυτή τη νύχτα...
Κλαίω με λυγμούς...είμαι μόνη...
Αρνούμαι να πιστέψω πως αυτό
το φθινόπωρο μου χρωστούσε
τόση απόγνωση...
Σ' έχασα...χάθηκα...
Τα πόδια μου λυγίζουν...
πέφτω πάνω στα ξερά φύλλα...
Δεν ξέρω που βρίσκομαι...νιώθω μόνο
ένα χάδι στα μαλλιά...
Ανοίγω τα μάτια...είσαι δίπλα μου...
μου χαμογελάς...
Θεέ μου ήταν ένα όνειρο...ένας εφιάλτης...
Κοιτάω απ' το παράθυρο...
Φθινόπωρο...ξημέρωμα...
Σε κοιτάζω...
"Τον λατρεύω τον Οκτώβρη" ψιθυρίζω...
"Γιατί;" με ρωτάς με έκπληξη...
"Μα γιατί είμαστε μαζί...γιατί άλλο;"
απαντώ ευτυχισμένη
και κουρνιάζω στην αγκαλιά σου...