Πώς να ξεχάσω...

Ήρθες να μου μιλήσεις...
Με ύφος ένοχο...απολογητικό...
Ήρθες να με πείσεις...
Ακατάληπτα τα λόγια σου...
Τα ΄χουν καλύψει οι στεναγμοί μου
από κάτι Κυριακές απελπισίας...
Πώς να ξεχάσω...
Δεν ακούω λέξη απ' όσα λες...
Έναν ήχο βροχής ακούω
κάτι βράδια μοναξιάς κι απόγνωσης...
ένα κουδούνισμα τηλεφώνου...
μια ματαίωση...
μια ψυχρή καληνύχτα...
Κάποια Χριστούγεννα...
το κουδούνι χτυπάει τρελά...
χτυπάει τρελά...
χαρούμενες παιδικές φωνές...
λένε τα κάλαντα...
Αυτά ακούω...
εγώ κρύβομαι...
κάνω πως λείπω...
έτσι κι αλλιώς λείπω...
κάθε χαρά με σκοτώνει...
κάποιο λυγμό μου...αυτόν ακούω...
Δεν ακούω λέξη απ' όσα λες...
Πώς να ξεχάσω...
Με κοιτάζεις...με ζυγίζεις...
Ντύνεις με αγάπη το βλέμμα σου...
να με πείσεις...
Άδικος κόπος...
Σε ξέρω καλά...
Ψεύτικη η αγάπη...
λιώνει σαν πάγος
κάτω από αναμνήσεις που καίνε...
Καθρεφτίζονται στα μάτια σου
πρωινά που με βρίσκουν άυπνη,
κοιτάζοντας το ταβάνι...
περιμένοντας μάταια...
απογεύματα θλιβερά μπροστά στο παράθυρο...
ώρες-αιώνες...
τα τικ τακ του ρολογιού
καρφιά στην ψυχή...
εσύ πουθενά...
εγώ έξω απ' τη ζωή μου...
τζάμια θολά...μάτια θολά...θολή ζωή...
τίποτε ξεκάθαρο...τίποτε αληθινό...
Πώς να ξεχάσω...
Ήρθες να μου μιλήσεις...
Ήρθες να με πείσεις...
Μα η μνήμη είναι δικαστής...
Κι εγώ θυμάμαι....