Πικρή βροχή...

Η πίκρα απόψε έγινε βροχή...
Πέφτει αργά από ένα σκούρο σύννεφο...
Το σύννεφο μιας ημιτελούς ζωής...
Σκοτεινιάζει τον ουρανό μου...
Βαριανασαίνει σαν εγκυμονούσα γυναίκα
που έκλεισε το μήνας της
μα είναι αδύνατη η γέννα...
Καταδικασμένη να κουβαλά
στα σπλάχνα της αιώνια
μια νέα ζωή...ένα βρέφος
που δεν πρόκειται να γεννηθεί
κι απλά γερνάει μέσα της...
Ποτέ λοιπόν δε θ' αλλάξει κάτι...
Μου το ψιθύρισε μια πεταλούδα...
Πέταξε από κάποιο περασμένο καλοκαίρι
κι έπειτα ξεψύχησε...
Δεν άντεξε τόση απόσταση...
Αυτό το ανολοκλήρωτο
θα μείνει έτσι ημιτελές για πάντα...
Τα χελιδόνια δε θα φέρουν την άνοιξη...
Τα τριαντάφυλλα του Απρίλη
δε θ' ανθίσουν...
Ο Αύγουστος θα μείνει χωρίς πανσέληνο...
Θα 'ρθει ένα φθινόπωρο χωρίς χρυσάνθεμα
κι ένας χειμώνας δίχως γιορτές...
Εγώ θα είμαι πάλι χωρίς εσένα
κι αυτό το σκούρο σύννεφο
θα ρίχνει πικρή βροχή
και θα ουρλιάζει στον ουρανό μου...
έτσι για να μου θυμίζει
αυτό που δεν πρόκειται να γεννηθεί...