Νυχτώνει...

Κοιτούσα με λαχτάρα τον ορίζοντα...
Ήλπιζα σε μια ανατολή...
Σε μια καινούρια μέρα...
Μια σειρά από ανόητες αυταπάτες...
Γύρω νυχτώνει...μόνο νυχτώνει...
Προσδοκίες που ματαιώθηκαν...
Υποσχέσεις που αθετήθηκαν...
Όρκοι που προδόθηκαν...
Αλήθειες που ακυρώθηκαν...
Άλλαξαν τα πάντα μέσα μου...
Τίποτε δεν άλλαξε γύρω μου...
Η ίδια φυλακή...το ίδιο αδιέξοδο...
το ίδιο άκαμπτο παρόν...
Εντελώς απροκάλυπτα μια μοίρα μάγισσα
με εμπαίζει...
Δεν πολεμάω πια...
Οι τελευταίες αντοχές μου,
σαν δυσαρεστημένοι επισκέπτες,
αποχαιρέτησαν την ψυχή μου...
Την άφησαν εκτεθειμένη...απροστάτευτη...
κενή...
Μπροστά μου ένα θολό ποτάμι
που δε μπορώ να  περάσω...
Και γύρω νυχτώνει...μόνο νυχτώνει...